«بَیْتِهِ الْحَرَامِ... جَعَلَهُ... لِلْعَائِذِینَ حَرَماً». (خطبه 1)
«خداوند سبحان، کعبه را خانه امن و امان برای پناهندگان قرار داد.»
به فرمایش حضرت، خانه کعبه، پناهی امن برای پناه جویان است؛ پناه گاهی امن برای:
ـ دنیای مشوش و سرگردان از فساد و تباهی.
ـ جوامع شکست خورده و ظلم زده.
ـ انسان های تشنه عدالت و امنیت.
ـ مردم گرسنه و مظلوم.
ـ خانواده های از هم گسیخته.
ـ گناه کاران طالب عفو و رحمت.
ـ مجرمان و توبه کنندگان.
ـ و ...
ـ و حتی برای گیاهان و حیوانات.
«بَیْتِهِ الْحَرَامِ... یَأْلَهُونَ إِلَیْهِ وُلُوهَ الْحَمَامِ». (خطبه 1)
«خانه محترم خدا که... مردم همانند کبوتران به آن پناه می برند.»
کعبه پناهی امن برای مردمان است که به سان کبوتران بی پناه و بی آشیان، بدان روی می آورند، به همان آرامش، به همان سکوت.
