نام کشور:  به زبان برمه‌ای. اتحادیه جمهوری میانمار

پایتخت: نایپیداو

جمعیت: بالغ بر 75 میلیون  نفر

مساحت:  ۶۷۶٬۵۷۸کیلومتر مربع

زبان رسمی: برمه‌ای

نوع حکومت: حزب نظامی

بزرگترین شهر: یانگون

واحد پول:  کیات (MMK)

دين: بودائي، اسلام و مسيحيت.

موقعیت جغرافیائي:

برمه از شمال شرقی با چین، از شرق با لائوس، از جنوب شرقی با تایلند، از غرب با بنگلادش و از شمال غربی با هند مرز مشترک دارد و از جنوب غربی به خلیج بنگال و از جنوب به دریای آندامان محدود می‌شود. یک سوم مرز خارجی برمه را مرز آبی تشکیل می‌دهد. برمه از نظر گستردگي دومین کشور در جنوب شرق آسيا بوده و ۱۹۰۰ کیلومتر مرز آبی دارد. سه رشته کوه اصلی اين كشور از شمال (هیمالیا) به جنوب کشیده شده‌اند.

تاريخچه:

نخستین قومی که آثاری از تمدن خود را در برمه به‌جای گذاشتند، مردم پیو و مون بوده‌اند، که در شمال برمه سکونت داشتند. پس از آنها،  اقوام شان، کارن و کاچین از سرزمین‌های جنوب به مناطق امروزی برمه نفوذ کردند در اواخر سده هشتم میلادی در اثر تسلط اقوام شان و کارن در جنوب و مرکز برمه، مردم پیو به قسمت‌های شمالی رانده شده و قوم شان تا سده 13 میلادی؛ در بخش‌هایی از برمه قدرت و حکومت را در دست داشتند و پس از آن به تایلند مهاجرت کردند.  سال ۱۴۰۴ میلادی یک فرمانده نظامی برمه به نام آناوِرِاهتا به پادشاهی رسید و دودمان موسوم به پاگان را بنیانگذاری کرد. این دودمان حدود دویست سال در برمه حکومت کردند.

 طی جنگ جهانی دوم، ارتش استقلال‌طلب برمه، درسال ۱۹۴۱ همراه با ارتش ژاپن وارد مناطق جنوبی برمه شده و  پس از یک درگیری سخت در ماه مه ۱۹۴۵، رانگون پایتخت برمه کاملاً به تصرف نیروهای محلی درآمد، پس از بيرون رانده شدن  ژاپني ها ، انگلستان دوباره بر کشور برمه  مسلط شد. اين کشور  که تحت استیلای انگلستان قرار داشت در سال ۱۹۴۸ استقلال خود را بدست آورد.

تنوع قومی در برمه نقش مهمی در سیاست و تاریخ این کشور داشته و کشور همچنان برای غلبه بر تنش‌های اجتماعی تلاش می‌کند.

اوضاع سیاسی:

پس از کودتای سال ۱۹۶۲ توسط ژنرال نِ وین و سرنگونی دولت غیرنظامی، نظاميان حاکمیت را در این کشور به دست گرفتند. از آن تاريخ رهبری برمه تحت کنترل رهبر نظامی شورای صلح و توسعه درآمد. این شرایط تا سال ۲۰۱۱ ادامه داشت، شورا به دنبال انتخابات سال ۲۰۱۰ منحل و مراسم تحلیف ریاست جمهوری دولت غیرنظامی برگزار شد.

در سال ۱۹۸۲ قانون حقوق شهروندی به تصویب رسید که به واسطه این قانون از ۱۴۴ قوم موجود در میانمار،  ۱۳۵ قوم حق شهروندی دریافت و ۹ دسته از اقوام اقلیت نيز از حق شهروندی محروم شدند.

 دولت میانمار برای رفع اختلافات و مشکلات میان مسلمانان و بوداییان، سیاست کوچ اجباری ۶ میلیون مسلمان روهینگیایی را از منطقه آرکان اتخاذ نمود.. طبق آمار غیر رسمی جمعیت این قوم که صد در صد آنها مسلمان هستند به ۸ میلیون نفر می‌رسد. به واسطه این سیاست اتخاذ شده از جانب دولت، قریب به ۱۵۰ هزار نفر از مسلمانان آرکان به بنگلادش، ۵۰ هزار نفر به تایلند و ۴۰ هزار نفر به مالزی و تعداد قابل توجهی نيز به دیگر کشورهای آسیایی مهاجرت کردند.

در حالی که برمه یکی از مستعمرات بریتانیا بود، امضای موافقتنامه‌ای توسط ژنرال آنگ سان باعث شد که این کشور نهایتاً به استقلال برسد. در سال ۱۹۷۴ طیّ یک همه‌پرسی ملی، جمهوری سوسیالیستی برمه رسماً با تصويب قانون اساسی جدید، حیات دوباره یافت.

آنگ سان سوچی، دختر ژنرال سان، از رهبران جنبش استقلال طلبان برمه، از سال ۱۹۸۸ فعالیت سیاسی خود را در آن کشور آغاز  و  در سال ۱۹۸۹ با روی کار آمدن ارتش،  بازداشت شد. در انتخابات پارلمانی سال ۱۹۹۰، در حالیکه خانم آنگ سان سوچی در بازداشت بسر مي برد، جنبش طرفدار دمکراسی به پیروزی چشمگیری دست یافت و او به عنوان رهبر ملی برای دموکراسی برمه انتخاب شد،  ولی رهبران نظامی این انتخابات را باطل اعلام کردند. راهبان بودایی یکی از عوامل اصلی در تظاهرات سال ۲۰۰۷ علیه رهبران نظامی بودند. پس از وقوع نا آرامی‌های پراکنده در اعتراض به افزایش قیمت سوخت، راهبان بودایی بزرگ‌ترین تظاهرات ضد دولتی را ترتیب دادند که برای چند روز اوضاع را در پایتخت و سایر شهرها ملتهب کرد. دولت  برای سرکوب نا آرامی‌ها وارد عمل شد. سازمان ملل از کشته شدن ۳۱ نفر در سرکوب ناآرامی‌ها خبر داد در حالی که به ادعای راهبان بودایی، تعداد واقعی  به مراتب بیشتر بوده‌است. ميانمار از ۱۹۶۲ تا ۲۰۱۱ تحت یک رژیم نظامی اداره می‌شد اما پس از برگزاری انتخابات در سال ۲۰۱۲، این رژیم رسماً خاتمه يافته و حکومت نیمه‌ نظامی جایگزین آن شد که این حکومت دست به یک رشته اصلاحات دموکراتیک زد.

اوضاع اقتصادی:

ميانمار متأثر از چند دهه سوء مدیریت و انزوا، با رکود اقتصادي  مواجه بوده است.  تولید ناخالص ملی ۵۳٫۱۴ میلیارد دلار و متوسط رشد اقتصادی آن ۵٫۵ درصد، در سال است که پایین ترین رشد اقتصادی منطقه مي باشد. میانمار کشوری است با منابع زیاد اما اقتصاد آن یکی از کم‌توسعه‌یافته‌ترین اقتصادهاي جهان است. جنوب اين كشور در سال ۲۰۰۸ در پی توفانی سهمگین به شدت ویران و نیمی از جمعیت زیان دیده و دست کم ۷۸ هزار نفر جان باخته و ۵۶ هزار نفر نیز ناپدید شدند. منابع طبيعي  اين كشور شامل،  نفت، گاز طبيعي، الوار، قلع، آنتيمون يا توتيتيي دريايي يا سنگ سرمه، روي، مس، تنگستن، سرب، ذغال سنگ و سنگهاي قيمتي و برق مي‌باشد.

نمائي از پايتخت ميانمار

وضعیت مسلمانان و نقض حقوق بشر:

دولت میانمار تلاشي در جهت افزایش نرخ سواد بخصوص در مناطق روستایی انجام نداده و  دانشگاههای اين کشور سالهاست كه در تعطيلي بسر مي برند. سازمانهاي مختلف بين المللي از جمله سازمان ملل متحد،  نقض حقوق بشر را در این کشور گزارش داده‌اند، از آن جمله می توان به کودکان کار، قاچاق انسان و عدم آزادی اشاره كرد. در سال‌های اخیر عليرغم ادعاي ، رهبر نظامی اين كشور كه برداشتن گامهاي نخستين دموکراسی و ارتباط با سازمانهاي بين المللي را آغاز كرده است، دنيا شاهد نسل كشي مسلمانان و سوزاندن آنها بوده است. تخريب مساجد و آتش زدن قران كريم از ديگر جنايات غير قابل بخشش افراد تندرو بوده كه  نيز با بي اعتنائي دولت ميانمار  مواجه شده  است.

وضعيت يكي از مساجد ميانمار در استان راختين

بنا بر بعضي آمارهاي منتشره، از جمعيت 75 ميليوني ميانمار، 15 درصد آن را مسلمانان تشكيل مي دهند. مسلمانان اين كشور نيز معتقدند كه مجموع آنها 25درصد جمعيت كشور مي باشد. با اين حال در برخي منابع مسلمانان تنها 4درصد گزارش شده است كه نشان از اختلاف فاحش منابع آماري و بي اطلاعي سازمانهاي جهاني از وضعيت احتماعي اقليتهاي قومي و مذهبي در اين كشور مي باشد. تعداد شيعيان نيز در آمار غير رسمي بيش از 1000 نفر اعلام شده است.

در شرايط فعلي در استان مسلمان نشين  (راختين)  وضعيت اضطراري حاكم بوده و اجازه تردد خبرنگاران، سازمانهاي امدادرساني و ديپلماتها به اين استان  داده نمي شود. حتي ساكنان بومي  نيز اجازه خروج از منطقه را ندارند.

آمارهاي متناقضي درخصوص كشته شدگان منتشر شده و مسئولين دولتي تعداد آنها را 60 نفر، سازمان عفو بين المللي 78 نفر، منابع غربي 650 نفر و منابع اسلامي 1200 نفر اعلام كرده اند. دولت ميانمار حق شهروندي مسلمانان را به رسميت  نشناخته  و آنها را مهاجران غيرقانوني تلقي مي كند.

دولت میانمار، مسلمانان روهینگیا در شهر «منگدو» ایالت راخین(آراکان) را ملزم به امضای توافق‌نامه‌ای مبنی بر ممنوعیت پخش اذان در مساجد کرده است.

روابط دوجانبه ایران و میانمار:

ارتباطات فرهنگی دو كشور به قرن هفتم میلادی باز می گردد. در اوايل قرن 19 ایرانیان زیادی از استانهای فارس، اصفهان و خراسان به قصد تجارت به آن کشور سفر كرده و تعدادي از آنها نيز مقيم آنجا شده و جامعه اقلیت شیعی را تشکیل دادند.

مناسبات دیپلماتیک دو کشور نيز در تاریخ 18 مرداد 1347 برقرار و سفیر ایران در دهلی نو و سفیر برمه (میانمار) در پاکستان به عنوان سفرای اکردیته در دو کشور برگزیده شدند. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، روابط دو کشور با تبادل هیاتهای رسمی رو به توسعه گذاشت و در حال حاضر سفیر جمهوری اسلامی ایران در تایلند در میانمار اکردیته می باشد.

هر چند مراودات مقامات سیاسی بین دو کشور در سطح محدودی قرار دارد، اما دو کشور درباره بسیاری از مسایل سیاسی به ویژه در سطح سازمانهای بین المللی دارای اشتراکات و نقطه نظرات مشابه هستند.

در سال 1391 وزیر خارجه میانمار به منظور شرکت در نشست سران کشورهای عضو جنبش عدم تعهد به تهران سفر نمود. در تیر ماه 1392 نيز معاون آسیا و اقیانوسيه وزارت امور خارجه كشورمان به ميانمار سفر نموده است.