کرامات و معجزات اهل بیت و اولیای خدا، نشانه‌هایی از عالم غیب و محبت بی‌پایان آنان به بندگان است. داستان زیر، روایتی شنیدنی از لطف ویژه حضرت فاطمه معصومه (س) به زائرانش را نقل می‌کند.
خادم و کلیددار حرم که مکبر مرحوم آقای روحانی از علمای قم بود، می‌گوید: شبی از شب‌های سرد زمستان، در خواب حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) را دیدم که فرمود:
«بلند شو و بر سر مناره‌ها چراغ روشن کن.»
از خواب بیدار شدم، ولی توجهی نکردم.
مرتبهٔ دوم، همان خواب تکرار شد و من بی‌توجهی کردم.
در مرتبهٔ سوم، حضرت فرمود: «مگر نمی‌گویم بلند شو و بر سر مناره چراغ روشن کن؟!»
من هم از خواب بلند شدم، بدون آن‌که علت آن را بدانم، در نیمه‌شب بالای مناره رفته و چراغ را روشن کردم و برگشتم و خوابیدم.
صبح بلند شدم و درِ حرم را باز کردم و بعد از طلوع آفتاب، از حرم بیرون آمدم و با دوستانم کنار دیوار و زیر آفتاب زمستانی نشسته، صحبت می‌کردیم که متوجه صحبت چند نفر زائر شدم که به یکدیگر می‌گفتند:
«معجزه و کرامت این خانم را دیدید؟ اگر دیشب در این هوای سرد و با این برف زیاد، چراغ منارهٔ حرم این خانم روشن نمی‌شد، ما هرگز راه را نمی‌یافتیم و در بیابان هلاک می‌شدیم.»
خادم می‌گوید: من نزد خود متوجه کرامت و معجزهٔ حضرت و نهایت محبت و لطف او به زائرینش شدم.