در بسیاری از جوامع، نیکوکاری تنها به کمک‌های مالی یا جلوه‌های بیرونی محدود می‌شود. اما آموزه‌های امام علی علیه‌السلام، وصی و جانشین پیامبر اسلام، دریچه‌ای تازه به روی ما می‌گشاید؛ دریچه‌ای که نیکوکاری را از سطح ظاهر به عمق جان می‌برد.

احسان، واژه‌ای آشناست؛ اما در نگاه امام علی علیه‌السلام وصی و جانشین پیامبر اسلام معنایی فراتر دارد. ایشان می‌فرمایند: «بهترین احسان، همدردی و همیاری با برادران است.» این سخن، احسان را از یک عمل بیرونی به تجربه‌ای درونی و انسانی بدل می‌کند؛ تجربه‌ای که در آن دل‌ها به هم نزدیک می‌شوند و بار زندگی سبک‌تر می‌گردد.

این نگاه ساده به نظر می‌رسد، اما در حقیقت فلسفه‌ای عمیق از هم‌زیستی و مسئولیت اجتماعی را در خود جای داده است. در جهانی که فردگرایی گاه انسان‌ها را از یکدیگر دور می‌کند، همدردی و همیاری پلی می‌شود میان دل‌ها؛ پلی از محبت، انصاف و درک مشترک.

امام علی علیه‌السلام ما را به تمرینی روزانه فرا می‌خوانند. دیدن نیازهای دیگران همچون نیازهای خود، و یاری رساندن به آنان با همان جدیتی که برای خویش به کار می‌بریم. اگر این نگاه در رفتارهای کوچک روزمره جاری شود—از گفت‌وگوهای ساده تا تصمیم‌های بزرگ اجتماعی—جامعه‌ای خواهیم داشت که در آن کرامت انسانی نه یک شعار، بلکه حقیقتی زیسته و ملموس است.

اصل حدیث و منبع

أحسَنُ الإحسانِ مُواساةُ الإخوانِ.

میزان الحکمه، حدیث 21705