Displaying items by tag: Yezid b Muaviye

İmam Seccad (a.s) bu ayaklanmada Medine halkı ile birlikte yer almamış, ancak kendi evinde çok sayıda kadın ve çocuğa sığınma vermiş ve hatta Mervan b. Hakem’in kadın ve çocuklarından oluşan ailesine kucak açmıştır. 

 
Harre olayı (Arapça: واقعة الحرة), Abdullah b. Hanzala b. Ebu Amir önderliğindeki Medine halkının Yezid b. Muaviye hükümetine karşı ayaklanmasının Müslim bin Ukbe komutasındaki Şam Ordusu tarafından hicretin 63. Yılında kanlı bir şekilde bastırılması olayıdır. Bu olayda aralarında 80 sahabe ve 700 Kur’an hafızının da olduğu Medine halkından bir çoğu katledildi, malları yağmalandı ve namuslarına el uzatıldı.

İmam Seccad (a.s) bu ayaklanmada Medine halkı ile birlikte yer almamış, ancak kendi evinde çok sayıda kadın ve çocuğa sığınma vermiş ve hatta Mervan b. Hakem’in kadın ve çocuklarından oluşan ailesine kucak açmıştır. 

Harre’nin Anlamı ve İsimlendirilmesinin Nedeni

Siyah renkli taşlık alanlara, harre denir.(1) Medine halkının başlattığı bu isyan Medine’nin doğusundaki “Harre Vakım” veya “Harre Zühre” (Yahudi kabilesinden Beni Zühre kabilesine mensup)(2) adlı taşlıktan başladığı için bu isimle ünlenmiştir. 

Vuku Zamanı

Tarihi kaynakların bir çoğu Harre olayını hicretin 63. Yılında Zilhicce ayının ikinci günü veya Zilhicce ayının bitimine iki veya üç gün kala gerçekleştiğini ileri sürmüştür.(3) Dolayısıyla hicretin 62. Yılında gerçekleştiğini ileri süren rivayet sahih değildir.(4) 

Vuku Nedeni

* Medine halkının Yezid b. Muaviye hükümetinden rahatsızlığı, uyguladığı uygunsuz politikalar ve İmam Hüseyin’in (a.s) katledilmesi gibi kirli cinayetler işlemesi;(5)

* Halkın Abdullah b. Zübeyr’e biat etmesi ve Yezid’in hilafetten azledilmesi;

* Medine halkının Yezid’in ahlaki fesat ve bozgunculuğundan haberdar olması;(6)

* Medine halkının seçilmiş mal ve eşyaların Yezid’e ulaşmasına engel olması.(7) 

Medine Valisinin Azledilmesi

Medine halkı Abdullah b. Zübeyr’in emri ile Osman b. Muhammed’i Medine emirliğinden (valilik) azlederek sayıları bini bulan Emevilere karşı ayaklandılar. Mervan b. Hakem’in evinde toplanan Emeviler Medineliler tarafından abluka altına alındı.((8)

İbn Zübeyr, Abdullah b. Hanzala’yı Medine valisi olarak atadı.(9) Bu ve önceki rivayetler Zübeyri düşünce ve eğilimlerin bu kıyamda ve kıyamın liderleri üzerindeki etkisini net bir biçimde ortaya koymaktadır. 

Şam Ordusunun Donatılması

Abdullah b. Cafer’in Şam hükümet yetkilisi olarak Medine halkının Yezid’e itaat etmesi için gösterdiği çabalar bir sonuç vermedi. Yezid’in tehdit içerikli mektubu ve ayrıca Numan b. Beşir’in bu ayaklanmanın sona ermesi için gösterdiği çabaların da bir etkisi olmadı.(10) Yezid, Medine halkını sindirmek için bir ordu hazırladı. Ubeydullah b. Ziyad’ın ordu komutanlığını üstlenmemesi üzerine ordu komutanlığına Müslim b. Ukbe Murri’yi getirdi.(11) Ordu sayısını 5000 ile 27000 arasında zikretmişlerdir.(12)

 Medine’de Hendek Kazılması

Yezid ordusunun yola çıktığı bilgisi Medine halkına ulaştığında, halk Medine’nin etrafına hendek kazarak hazırlık yaptı. 

Medine halkı Medine’de yaşayan Şam hükümetine bağlı kişilerin Şam Ordusuna bilgi vermemesi ve savaşa katılmamaları koşuluyla Medine’den çıkmalarına izin verdi. Ümeyeoğulları Medine’den dışarı çıktıktan sonra yeminlerine sadık kalmamış ve Abdul Melik bin Mervan babasının tavsiyesi ile Müslim b. Ukbe ile birlikte şehre saldırı planını hazırlamıştır. 

Müslim b. Ukbe Medine’nin doğusundaki Harre’den ayrılarak Medine halkına üç gün süre verdi.(13) Daha sonra mali yardımlarla kandırılan Beni Harise kabilesinin de yardımları ile hendeklerin arkasından şehre girdi(14) ve orada o kadar çok cinayet işledi ki mücrim ve müsrif olarak ün saldı.(15)

Şamlıların Halka Davranışı

Müslim b. Ukbe, Yezid’in emri ile Medine halkının can ve malını üç gün boyunca ordusuna helal etti. İbn Kesir(16) ve Suyuti (17)-(18) gibi tarihçiler, Yezit ordusunun yağma ve cinayetlerini çok ağır bir musibet ve tarif edilmesi imkansız bir hadise olarak yazmışlardır.

Mesudi(19) bu olayı İmam Hüseyin’in (a.s) şehadetinden sonraki en feci olay olarak açıklamıştır.

Müslim b. Ukbe’nin ordusu üç gün boyunca halkın namusuna tecavüz etmek, hamile kadınların karınları deşilerek ceninlerin dışarı çıkarılması, bebeklerin öldürülmesi(20) Peygamber Efendimizin (s.a.a) kör olan Cabir b. Abdullah Ensari ve Ebu Said Hudri(21) gibi büyük sahabelerine hakaretler edilmesi gibi her türlü çirkin ve kötülüklerden geri kalmamıştır. 

Öldürülenlerin Sayısı

Harre olayında öldürülenlerin sayısını 4000(22) ve başka bir görüşe göre 11700 veya 10700(23) olarak belirtmişlerdir. Öldürülenler arasında 700 Kur’an hafızı(24) ve Peygamber Efendimizin (s.a.a) 80 sahabesi de bulunmaktadır. Ve artık o günden sonra Bedir’den geriye hiçbir sahabe kalmamıştır.(25) Abdullah b. Hanzala ve oğulları da bu ayaklanmada öldürülmüştür.(26)  

İnsanlardan Biat Alınması

Müslim b. Ukbe gerçekleştirdiği cinayetlerin ardından, Medine halkını bir araya toplamış ve onlardan Yezid için biat almıştır. Şöyle ki onlar ve babaları Yezid’in köleleridir(27) ve başka bir ifadeyle Yezid’in “Feyi”dirler (savaş ganimetleri)(28) ve her kim bu emre karşı gelecek olursa boyunları vuruldu.(29)

Fakat Ali b. Abdullah b. Abbas (Yezid’in ordusunda bulunan akrabalarının sayesinde) ve İmam Seccad (a.s) bu biattan muaf tutulmuştur.(30)

 İmam Seccad’ın Bu Ayaklanmadaki Tutumu

İmam Ayaklananlarla Birlikte Hareket Etmemiştir

İmam Seccad (a.s) bu ayaklanmada Medine halkı ile birlikte hareket etmemiştir.(31) Buna ek olarak bu ayaklanma Abdullah b. Zübeyr’in emri ve izni ile gerçekleşmiştir. İmam Seccad’ın (a.s) Medine halkının zaaf ve sayısının azlığını bilmesi ve her türlü şiddet ve kötülükten geri durmayacak Şam ordusunun büyüklüğünden haberdar olması, Emevi hükümetinin ithamlarından uzak durmak istemesi, az sayıda bulunan takipçilerini korumak istemesi ve Hz. Peygamber efendimizin (s.a.a) kerametini korumak istemesi İmam Seccad’ın (a.s) tarafsız kalmasının muhtemel delillerindendir.(32)

 İmamın Evi, Güvenilir Sığınak

İmam Seccad (a.s) ayaklananlarla birlikte hareket etmemesinden dolayı ailesi bu cinayetlerden zarar görmemiş ve evi de ayrıca bir çok kadın ve çocuk için sığınma yeri olmuştur. Ve hatta Mervan b. Hakem’in ailesi bile ona sığınmış ve Mervan b. Hakem’in yakınlarını kendi çocuk ve eşi ile birlikte Yenbu’ya göndermiştir.(33)

 Müslim’in İmam Seccad’a Davranışı

Hadise sona erdikten sonra, İmam Seccad (a.s) Mervan ve oğlu Abdul Melik ile birlikte Müslim’in yanına gitmiştir. Sanki daha önceden Yezid Müslim’i İmama iyi davranması konusunda uyarmıştır. Bundan dolayı, Müslim imama iyi davranmış ve kendisine bir merkep vererek onunla geri dönmüştür.(34)

 İmamın Duasının Etkisi

Bazıları Müslim b. Ukbe’nin imama beklenmedik iyi davranışını imamın (a.s) okuduğu dua ile Müslim’in etkilendiği ve imamın heybet ve korkusuna kapıldığını belirtmişlerdir.(35)

Bazı Sahabeler İsyana Katılmamıştır

Abdullah b. Ömer, Ebu Saidi Hudri ve Cabir b. Abdullah Ensari gibi bazı sahabeler Medine halkının isyanına katılmamıştır.(36)

Yenilginin Nedeni

İbn Kuteybe(37) Medine halkının Harre vakasında çabuk ve şaşırtıcı bir şekilde yenilmesi ile Abdullah b. Zübeyr ve az sayıdaki adamlarının aynı orduya karşı direnişini kıyaslayarak yenilginin nedenini iki emirin seçilmiş olmasına bağlamıştır, ancak kaynaklarda Medine halkının kıyamındaki öncü kişilerin ihtilafı yer almamıştır.

Vaka Nedeni

Müslim bin Ukbe’nin sözlerinden tevhide ikrardan sonraki en önemli amelin Harre ehlinin öldürülmesi olduğu kaydedilmiştir.(38) Müslüman tarihçilere göre Medine halkının Harre vakasında acımasızca katledilmesinin nedeni, Emevilerin ve Bedir’de öldürülenlerin intikamının alınması ve Osman’ın kanının başta Ensar olmak üzere Medine halkından bu şekilde alınmasıdır.(39) 

wikishia.net

Dipnotlar

1. Halil b. Ahmed, Yakut Hamudi, “harre” maddesi.

2. Suheyli, c. 6, s. 255.

3. İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, c. 1, s. 185; Belazuri, c. 4, kısım, 2, s. 41; Taberi, c. 5, s. 494.

4. Belazuri, Ensabu’l Eşraf, c. 4, s. 42, kısım, 2; Yakubi, c. 2, s. 251.

5. Mesudi, Muruc, c. 3, s. 267.

6. Belazuri, Ensabu’l Eşraf, c. 4, s. 30- 31, kısım, 2; Taberi, c. 5, s. 479; Ebu’l Ferec İsfahani, c. 1, s. 23.

7. İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, c. 1, s. 176; Yakubi, c. 2, s. 250. 

8. Taberi, c. 5, s. 482; Mesudi, Muruc, c. 3, s. 267.

9. İbn E’sem, El-Futuh, c. 5, s. 156- 157, 292- 293.

10. İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, c. 1, s. 177- 178; Taberi, c. 5, s. 481.

11. İbn Esir, 1402-1399, c. 4, s. 111- 112.

12. Yakubi, c. 2, s. 250- 251; Taberi, c. 5, s. 483; Zehebi, Havadis ve Vefayat, h. 61- 80, s. 25.

13. İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, c. 1, s. 178- 180; Taberi, c. 5, s. 485- 487.

14. İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, c. 1, s. 177- 178; Deyneveri, s. 265.

15. İbn Habib, el-Munemmak fi Ahbari Kureyş, s. 390; Mesudi, Muruc, c. 3, s. 267; İbn Esir, el-Kamil, 1973- 1970.

16. El-Bidayet ve’n Nihayet, c. 4, cüz, 8, s. 220.

17. El-Bidayet ve’n Nihayet, c. 4, cüz, 8, s. 209.

18. İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, c. 1, s. 179; Belazuri, c. 4, kısım, 2, s. 37; Taberi, c. 5, s. 484.

19. Tenbih, s. 306.

20. İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, c. 1, s. 184; İbn Cevzi, c. 6, s. 15; Mukaddesi, c. 6, s. 14.

21. Suheyli, c. 6, s. 253 -254.

22. Mukaddesi, c. 6, s. 14.

23. İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, c. 1, s. 184 – 185; Mesudi, Tenbih, s. 305; Semhudi, c. 1, s. 126; Belazuri, c. 4, k. 2, s. 42.

24. Zehebi, Havadis ve Vefayat, h. 61- 80, s. 30; Semhudi, c. 1, s. 126.

25. İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, c. 1, s. 185.

26. Halife b. Hayyat, k. 1, s. 291; İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, c. 1, s. 181- 182.

27. İbn Habib, s. 391; Belazuri, c. 4, s. 38 -39; Yakubi, c. 2, s. 250- 251; Mesudi, Muruc, c. 3, s. 267.

28. Deynevi, a.g.e.

29. Taberi, c. 5, s. 491- 493; Semhudi, c. 1, s. 126.

30. İbn Habib, s. 391; Mesudi, Muruc, c. 3, s. 268.

31. Deyneveri, s. 266; Taberi, c. 5, s. 484- 485; Mesudi, Tenbih, s. 305.

32. Hüseyni Celali, s. 61 -62, 68- 70.

33. Hüseyni Celali, s. 61 -62, 68- 70.

34. Taberi, c. 5, s. 484- 485, 493; Mufid, c. 2, s. 151- 153.

35. Mesudi, Muruc, c. 3, s. 269; Müfid, c. 2, s. 151- 153.

36. Suheyli, c. 6, s. 253- 254.

37. İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, c. 1, s. 185; İbn Saad, Kitab Uyun-u Ahbar, c. 1, cüz, 1, s. 1.

38. Belazuri, c. 4, k. 2, s. 40; Taberi, c. 5, s. 497; İbn E’sem Kûfi, c. 5, s. 163.

39. İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, c. 1, s. 179; Deyneveri, s. 267; Belazuri, c. 4, k. 2, s. 40- 42; Ebu’l Ferec İsfahani, c. 1, s. 26; Caferiyan, s. 160- 161 ve 505.

Kaynaklar

* İbn Esir, Usdu’l Gabe fi Marifeti’s Sahabe, Muhammed İbrahim Bena ve Muhammed Ahmed Aşur baskısı, Kahire, 1970 – 1973.

* İbn Esir, el-Kamil fi’t Tarih, Beyrut, 1385- 1386/ 1965- 1966, ofset baskısı 1402- 1399/ 1979- 1982.

* İbn E’sem Kufi, Kitabu’l Ferec, Ali Şiri baskısı, Beyrut, 1411/ 1991.

* İbn Cevzi, el-Muntezim fi Tarihi’l Muluk ve’l Umem, Muhammed Abdul Kadir Ata ve Mustafa Abdul Kadir Ata baskısı, Beyrut, 1412/ 1992.

* İbn Habib, Kitabu’l Munemmek fi Ahbari Kureyş, Hurşit Ahmed Faruk baskısı, Haydar Abad, 1384- 1964.

* İbn Kuteybe, el-İmamet ve’s Siyaset, el-Maruf bi-Tarihi’l Hulefa, Taha Muhammed Zeyni baskısı, Kahire, Beyrut ofset baskısı, 1387 / 1967.

* İbn Saad, Kitabu Uyun-u Ahbar, Beyrut, Daru’l Kitabu’l Arabi.

* İbn Kesir, el-Bidayet ve’n Nihayet, c. 4, Ahmed Ebu Mulhim ve başkalarının baskısı, Beyrut, 1405/ 1985.

* Ahmed b. Yahya Belazuri, Ensabu’l Eşraf, c. 4, kısım. 2, Maks Shelusinger baskısı Orşelim (Kudüs) Bağdat ofset baskısı, 1938.

* Resul Caferiyan, Tarihi Hulafa, Ez Rıhleti Peygamber ta Zevali Emeviyan (h. 11 – 132), Tahran, ş. 1374.

* Muhammed Rıza Hüseyni Celali, Cihadu’l İmamu’l Seccad (a.s), Kum, k. 1418.

* Halife b. Hayyat, Tarihi Halife b. Hayyat, Rivayet Baki b. Halit (Muhalled), Suheyl Zekkar baskısı, Dimeşk, 1967/ 1968.

* Halil b. Ahmed, Kitabu’l Ayn, Mehdi Mahzumi ve İbrahim Samurai baskısı, Kum, 1405.

* Ahmed b. Davud Deyneveri, el-Ahbaru’t Tival, Abdul Munim Amir baskısı, Kahire, 1960, Kum ofset baskısı, ş. 1368.

* Muhammed b. Ahmed Zehebi, Tarihu’l İslam ve Vefayatu’l Meşahir ve’l A’lam, Ömer Abdul Hamit Tedmiri baskısı, Havadis ve Vefayat, h. 61- 80, Beyrut, 1410/ 1990.

* Ali b. Abdullah Semhudi, Vefau’l Vefa Bi-Ahbari Daru’l Mustafa, Muhammed Muhyiddin Abdul Hamid baskısı, Beyrut, 1404- 1984.

* Abdurrahman b. Abdullah Suheyli, er-Ravzu’l Enfi fi Şerhi Siyreti’n Nebeviyeti li-İbn Hişam, Abdurrahman Vekil baskısı, Kahire, 1387 /1390/1967 /1970, ofset baskısı, 1410/ 1990.

* Abdurrahman b. Ebu Bekir Suyuti, Tarihu’l Huleaf, Muhammed Muhyiddin Abdul Hamid baskısı, Kum, ş. 1370.

* Cafer Şehidi, Zendegani Ali b. EL-Hüseyin (a.s), Tahran, ş. 1365, Taberi, Tarih (Beyrut).

* Mesudi, Tenbih ve Muruc (Beyrut).

* Muhammed b. Muhammed Müfid, el-İrşad fi Marifeti Hücecullah Ale’l İbad, Kum, 1413.

* Mutahhar b. Tahir Mukaddesi, Kitabu’l Beda ve’t Tarih, Kilman Havar baskısı, Paris, 1899- 1919, Tahran ofset baskısı, 1962