پایگاه اطلاع رسانی هافینگتن پست در مقاله‌ای به قلم «فدریک لوفبرگ» (Frédéric Lefebvre)  وزیر و نماینده سابق پارلمان فرانسه، تصمیم «دونالد ترامپ» مبنی بر خروج نظامیان آمریکایی از سوریه را با رها کردن فرانسه و بریتانیا مترادف دانست.

این سیاستمدار فرانسوی نوشت: در حالی که روسیه غرب را به دلیل مداخله نظامی در سوریه مورد انتقاد قرار می دهد، دونالد ترامپ با تصمیم خود فرانسه و بریتانیا را به حال خود رها کرد.

جنگ در سوریه علیه داعش توسط متحدین آمریکا و فرانسه به راه انداخته شد.

متحدان کرد ما (ائتلاف) امروز درپی تصمیم کاخ‌سفید مبنی بر خروج نیروهای آمریکایی در سوریه در تهدید قرار گرفته اند. این تصمیم نه تنها از سوی متحدان آمریکا، بلکه از سوی مقامات ستاد مشترک آمریکا نیز خودسرانه قلمداد می شود.

استعفای جیمز ماتیس وزیر دفاع و برت مک گورک فرستاده ویژه وزارت امور خارجه آمریکا در ائتلاف ضد افراط گرایان، علیه تصمیم ترامپ، موید این ادعاست. این مقامات آمریکایی ضمن بررسی تبعات اجرایی شدن تصمیم ترامپ، طرفدار حضور حداکثری نیروهای آمریکایی در سوریه بودند.

وزاتخانه‌های دفاع و امور خارجه آمریکا و همچنین فرانسه و بریتانیا وعده های انتخاباتی رئیس جمهوری را فراموش نکرده‌اند، اما خواستار خروج سنجیده و مرحله ای نیروها بودند.

آن‌ها از خطرات این شتابزدگی مطلع بوده اند. چرا که بر خلاف آن چه که ترامپ ادعا می کند، داعش همچنان به حیات خود ادامه می دهد. 

رئیس جمهور آمریکا خاطرنشان کرد که نیروهای آمریکایی مستقر در عراق را برای انجام عملیات احتمالی در سوریه حفظ خواهد کرد. به نظر می رسد که این اظهارات در چهارچوب یک استراتژی نظامی قرار ندارد و بیشتر حرکتی تبلیغاتی با اهداف داخلی بوده است. ظاهرا واشتنگن، رئیس جمهور آمریکا را تحت فشار قرار داده تا تصمیم دیگری (خروج نیروهای آمریکایی از عراق) با تبعاتی سوء و قریب الوقوع برای متحدان کاخ سفید، اتخاذ نکند.

دونالد ترامپ در تصمیم خود، حمله تروریستی استراسبورگ را مد نظر قرار نداده است. دونالد ترامپ نگران اروپا نیست و بدتر آن که به ما (فرانسه) به چشم رقیب نگاه می کند. جنگ تجاری به راه انداخته شده توسط ترامپ، این نظر را ثابت می کند.

تبعات حمله احتمالی ترکیه به منطقه تحت کنترل کردها، پس از خروج نیروهای آمریکایی از سوریه دامنگیر ما نیز خواهد شد.

آنکارا این کردها را تروریست و متحد دشمن یا به عبارتی متحد پ ک ک قلمداد می کند. پ ک ک از 35 سال پیش با نیروهای ترک در نبرد است. اردوغان بی تردید برای کشتار نیروهایی که در برابرش مقاومت کرده اند، وارد عمل می شود.

کردها در سوریه همچنان در جنگند و هر لحظه برای تامین امنیت ما علیه افراط گرایان نبرد می کنند. کردها از مهاجرت هزاران نفر به نقاط مختلف جهان به ویژه مهاجرت به اروپا جلوگیری می کنند.

دونالد ترامپ پس از گفت و گو با رجب طیب اردوغان این تصمیم را گرفته است. علاوه بر این می دانیم که اردوغان از ترامپ برای سفر به ترکیه در سال 2019 دعوت کرده است. می دانیم که دو کشور در خصوص عقد قراردادهای خرید تجهیزات نظامی مذاکره کرده اند. آیا این گرمی روابط بین دو کشور نمی بایست ما را به ایجاد توازن در ائتلاف وادار کند؟

من تنها اروپایی بودم که به ضیافت ناهار مراسم تحلیف دونالد ترامپ دعوت شده بودم. من پس از این مراسم گفتم، اکنون فرصتی تاریخی به دست آمده تا اروپای کوچولو بتواند بالاخره دست برادر بزرگ خود «آمریکا» را رها کند.

تحت فشار قراردادن اروپا و فرانسه در خصوص تامین نیازهای مالی ناتو، یکی از اولین اقدامات دونالد ترامپ بود. وی با رجوع به بند پنجم منشور ناتو که متضمن همبستگی اعضاست، در استفاده از تهدید تردیدی به دل راه نداد.

تصمیم رئیس جمهور آمریکا مبنی بر خروج نظامیان آمریکایی از سوریه بدون مشورت با متحدانش، فقط به نفع متحد ترک واشنگتن اتخاذ شده است.

در چنین شرایطی، آیا ما نباید به ضرورت بازنگری درباره شرایط ادامه حضورمان در ناتو بیاندیشیم؟

سردی روابط  ما با روسیه و سردی روابط ما از گرجستان گرفته تا کریمه، از زمان مداخله نظامی مان در سوریه وارد مرحله نگران کننده‌ای شده است.

این تصمیم نابجای آمریکا، فرانسه و بریتانیا را در سوریه تنها گذاشت و این در حالی است که مداخله نظامی ما در سوریه از همان ابتدا از سوی همسایه مان روسیه مورد انتقاد قرار داشت.

این رویداد یا به عبارتی خروج اصلی‌ترین متحدمان، بدون آن که مورد مشورت قرار گرفته باشیم، در تضاد با آن چیزی است که ما را در این پیمان با یکدیگر مرتبط می کند. آیا این بدان معنا نیست که ناتو مثل گذشته با آمریکا مرتبط نیست و ما باید سریع تر از هر وقت دیگر برای ایجاد دفاع مشترک اروپایی وارد عمل شویم؟

وقتی امانوئل مکرون رئیس جمهوری فرانسه از ایجاد ارتش اروپایی دفاع کرد، از سوی دونالد ترامپ مورد بدرفتاری قرار گرفت. من از دیرباز به ویژه زمانی که عضو کمیسیون دفاعی مجلس ملی بودم، از ایجاد دفاع مشترک اروپایی حمایت کرده و این بار نیز (مطرح شدن مسئله ایجاد ارتش اروپایی از سوی مکرون) مثل همیشه از این طرح حمایت کردم.

در اوضاعی تا این حد بی ثبات و آشفته، مسئله امنیت اروپا می بایست در انتخابات اروپایی سال 2019 مطرح شود.

آیا این رویداد انتخاباتی نباید ما را با هدف ایجاد تعادل در برابر محور واشنگتن – آنکارا به تقویت محور بروکسل – مسکو ترغیب کند؟

باید مثل آمریکایی‌ها که در زمینه نظامی ما را به حال خود رها کرده و علیه مان اعلان جنگ اقتصادی کرده اند، اقدامی کنیم.

آیا ثبات اروپا با مبادلات اقتصادی و فرهنگی با روسیه و همچنین گرمی روابط دیپلماتیک با این کشور پیوند نخورده است؟

آیا با توجه به اقدامات ترامپ، مسئله نقش ناتو و عملکرد آن  نباید رسما در دفتر ستاد مشترک این تشکل مطرح شود؟

کشورهای اروپایی از این حق برخوردارند که به دلیل رها کردن ناگهانی و کشورهای امضا کننده بند پنجم منشور ناتو در خصوص همبستگی اعضا، به شکلی مناسب از آمریکا شکایت کنند.

آیا زمان آن فرانرسیده که این پرسش‌ها در اروپا به بحث گذاشته شود؟ آیا زمان آن نرسیده که پاریس و برلین به ابتکار عملی جمعی برای ایجاد دفاع مشترک اروپایی و عقد پیمان تامین مالی ارتش اروپایی دست بزنند؟

در جهانی پرآشوب و ملتهب که به باروت در آستانه انفجار شباهت دارد، ثبات اتحادیه اروپا در گروی توان پاسخگویی ما به مسایل استراتژیکی بستگی دارد.

مترجم: علیرضا فراهانی