توحید و بندگی در امام حسین (ع)

امتیاز بدهید
(0 امتیاز)
توحید و بندگی در امام حسین (ع)

هنگامی که امام حسین (ع) چشم به جهان گشودند، جبرئیل به همراه هزار فرشته بسوی پیامبر فرود آمد تا از سوی خداوند، تولد این نوزاد مبارک را تبریک و تهنیت گوید.

نوزادی که در این روز با تولدش چشم و دل پیامبر (ص) را روشنی بخشید و خانه فاطمه (س) و علی (ع) را رونقی بیشتر داد.

اینک او محبوب دل میلیوها انسانی است که شجاعت، ایثار و آزادگیش را ارج می نهند. امروزهزاران انسان در جهان با نام حسین (ع) شناخته می شوند و منش او را زنده می نمایند.

نام امام حسین (ع ) با عاشورا و نفی ذلت و تسلیم گره خورده است.

همه ما امام حسین (ع ) را شخصیتی مبارز و قیام کنده در برابر ستم و باطل می شناسیم.

واقعه جانسوز کربلا و فداکاری بی‌مانند حسین‌ (ع ) به‌قدری پایه و منزلت او را بالا برده که به عظمت‎های دیگر آن حضرت کمتر توجّه می‎شود. اما سالار شهیدان دارای همه صفات زیبای انسانی است و معنویت وعرفان بیش از هر چیز در وجود ایشان متجلی است.

اصولاً امام (ع) از آن جهت که برخوردار از موهبت والای زندگی وحیانی است، ضمن آن که عارف و حکیم، بخشنده و کریم، شجاع و رادمردى نستوه است، از منبع لایزال علم و معرفت خداوند بهره مى برد و با موقعیت ویژه ای که دارد، مجال آن می یابد تا بر همه انسانها و تمامى کمالات آنان اِشراف یابد و همه جهات وجود را زیر پر خویش بگیرد.

"آنتوان بارا"، اندیشمند مسیحی می گوید: «حسین (ع ) راه رهایی را برای میلیون‌ها مسلمان روشن کرد، مسیر حرکت و گام برداشتن را به آنان شناساند و آنان را از افتادن در گودال ضلالت و سقوط در دام گناه و خفت برحذر داشت. با پرتو نور همیشه درخشان خود، راه حق را پیش چشم آنان آشکار کرد و نشانه‌های ترس و تنهایی را از این راه زدود.از آن پس انسان‌های مومن، با بهره‌گیری از نور شمعی که او با سوختن خود در کربلا برافروخت و با اراده خداوند پرفروغ خواهد ماند، از این راه عبور خواهند کرد.»

نگاه به زندگی امام حسین علیه السلام، خطبه ها و دعاهای ایشان بیانگر آن است که مسئله شناخت خدا و خدا باوری و توحید در زندگی آن حضرت بیش از هر چیز تبلور داشته است.

شناخت درست از خداوند موجب می‌شود که رفتار فردی و اجتماعی انسان تحت تأثیر آن قرار گیرد از همین رو امام حسین (ع) می فرمود: «اى مردم! خداوند بندگان را آفرید تا او را بشناسند، آن‏گاه که او را شناختند، پرستش کنند و آن‏گاه که او را پرستیدند، از پرستش غیر او بى‏ نیاز شوند».

از نگاه امام حسین وقتی همه هستی خواسته و ناخواسته ستایشگران خداوند هستند، عقل حکم می کند که ما نیز محور اصلی در این تسبیحات باشیم  چرا که :«عقل جز با پیروى از حق، کامل نمی‏شود».

و او، خود بنده ای بود که با زیباترین واژه ها خدا را عبادت می کرد. "دعای عرفه "صحیفه‌ای است که امام حسین (ع) بانگاهی عرفانی خداشناسی، انسان‌شناسی و رابطه انسان و خدا را در آن جای داده است. در بخش هایی از این مناجات از زبان حضرت می خوانیم:

" ای خدا، ای آغازگر، ای پدیدآور، برای تو همتایی نیست، ای جاودانگی که پایانی برایت نمی باشد، ای زنده وقتی که زنده ایی نبود، ای زنده کننده مردگان، ای مراقب بر هرکس به آنچه که انجام داده‌ای که شکرم برای او اندک است ولی محرومم نساخت، خطایم بزرگ شد، پس رسوایم نکرد، و مرا بر نافرمانی‌ها دید، ولی در بین مردم رسوایم ننمود...»

عارفان بزرگی چون مولوی، امام حسین(ع) را عاشق وارسته‌ای می خوانند که جان خود را بر طبق اخلاص نهاد و پیروز میدان مبارزه با نفس شد.

بی شک، پیروزی در این میدان، مهم‌تر از پیروزی در سایر میادین است و چنین فردی شایستگی آن را دارد که پیش معشوق رود و با او یکی شود. امام حسین (ع) در اثر مجاهدت با نفس و مهربانی بر خلق توانست وارد میدان بندگی شود و عشق الهی را در وجود شعله‌ور سازد:

«خدایا قرار ده، بی نیازی را در ذاتم، و یقین را در دلم، و اخلاص را در عملم، و نور را در دیده ام، و بصیرت را در دینم و مرا به اعضایم بهره مند کن، و گوش و چشمم را دو وارث من گردان، و مرا بر آن که به من ستم روا داشته پیروز فرما...»

تعالیم‌ اخلاقی‌ آن‌ امام‌ شهید ویژگی‌های‌برجسته‌ای‌ دارد. ریشه‌های‌ این‌ رفتارها و منش‌های‌ اخلاقی‌، عقاید ژرف‌ و عمیقی‌ است که‌ به‌ خدا و قیامت‌ دارد. او با شناختی‌ عمیق‌ از خویش‌ و نقش‌ِ انسان‌ درهستی‌، به‌ تربیتی‌ شگرف‌ آراسته‌ شد.

محیط‌ تربیتی‌ آن‌ امام‌ بزرگ‌ نیز به‌ گونه‌ای‌ بود که‌خمیر مایه‌ ذاتی‌ او را، که‌ آمیخته‌ با نور و پاکی‌ بود، به‌ سوی‌ بی‌ نهایت‌ پرواز می‌داد.

امام حسین در مکتب رسول خدا (ص ) و در کنار فاطمه و علی پرورش یافت و چون آنان به همه فضایل آراسته شد.

یکی از ویژگی‌های اخلاقی که امام‌حسین (ع) بر آن تاکید دارد؛ خوش‌خلقی و سکوت متفکرانه است.

ایشان می‌فرماید:‌«خوش‌خویی، عبادت است و سکوت، زینت».

آن حضرت  نسبت به سکوت متفکرانه تاکید دارد و از هرگونه سخن کاهنده ارزش و اعتبار پرهیز می‌دهد و می‌فرماید: « چیزی که از ارزشتان بکاهد، بر زبان جاری نکنید».

امام حسین (ع) کانون عطوفت و مهر بود و معتقد بود اخلاق اجتماعی مانند صله رحم همان‌طور که آثاری در حیات انسان به جا می‌گذارد و موجب افزایش عواطف و احساسات و برکت در زندگی و مال می‌شود، تاخیر در مرگ و افزایش روزی را نیز موجب می‌گردد.

امام حسین(ع) در این باره فرموده است: « کسی که دوست دارد اجلش به تاخیر افتد و روزی‌اش افزایش یابد، صله رحم به جا آورد».

از دیگر اخلاق مهم انسان در مقام احسان و اکرام، گذشت در حال قدرت است که امام حسین (ع) به آن توجه می‌دهد و می‌فرماید: « باگذشت‌ترین مردم کسی است که با وجود قدرت، گذشت کند.»

در واقع ، امام حسین (ع) با منش زیبای انسانی خود نشان می دهد که در دنیا اصول ابدی عدالت و ترحم و محبت وجود دارد که تغییرناپذیرند و هم چنین می‌رساند که هرگاه کسی برای این صفات مقاومت کند و بشر در راه آن پافشاری نماید، آن اصول همیشه در دنیا باقی و پایدار خواهد ماند.

انسان‌ها همیشه جرأت و پردلی، عظمت روح و شهامت روانی را دوست داشته ‏اند و در همین هاست که آزادی و عدالت هرگز به نیروی ظلم و فساد تسلیم نمی‌شود.

از جنبه های صفات امام حسین (ع ) آزاد مردى اوست. آزادگی دارای  مراتب و درجاتى والاست و برترین نوع آزادگى که در عرفان  اوج کمال عارف بشمار می آید، عدم تعلق و وارستگی آنهاست.

زمانی که عارف از هر نوع تعلّقى رسته و رنگ هیچ تعینى را به خود نگرفت، او را آزاده مى شناسند.

امام حسین (ع) در این زمینه در نقطه اوج قرار داشت و لذا در بین مردم از محبوبیتی خاص برخوردار بود.

پیامبر خدا (ص) فرمودند: برای‌ حسین‌ (ع) در دل‌های‌مؤمنین‌، دوستی‌ ای نهفته‌ است‌.

امروز شخصیتی بزرگ متولد شد تا چراغ راه انسانها باشد و اهل زمین را روشنایی بخشد.

این نور درخشان، از تبار پاک ابراهیم (ع) و وارث موسی (ع ) عیسی (ع ) و محمد (ص ) بود.

چو جمال او بتابد

چه بود جمال خوبان

که رخ چو آفتابش 

بکشد چراغها را

میلاد فرخنده حسین بن علی (ع) بر همه آزادگان جهان مبارک.

خوانده شده 1162 مرتبه