نام كشور: پادشاهي بحرين

پايتخت: منامه

زبان و خط رسمی: عربي

نوع حکومت: پادشاهي

مساحت: 706 کیلومتر مربع

جمعيت: بيش از 1 ميليون نفر

واحد پول: دینار بحرین (BHD)

شهرهاي بزرگ: محرق، رفاع شرقی، رفاع غربی، مدینه حمد، شهرک عیسی، الحد، جدحفص، مدینة زاید، الزلاق، باب البحرين

مذهب رسمي: اسلام دین رسمی بحرین است.

بر اساس سرشماری حدود ۸۱٫۲٪ کل جمعیت بحرین مسلمان ، ( حدود ۷۰٪ شیعه مذهب و بقيه مالكي مذهب ) ، ۹٪ مسیحی ( اتباع و مهاجران) و ۹٫۸٪ پیرو دیگر ادیان (بیشتر هندو) هستند. یک گروه کوچک بومی یهودی هم در این کشور زندگی می‌کنند.

موقعيت جغرافيايي كشور:

این کشور در همسایگی جمهوري اسلامي ایران، عربستان سعودی، قطر و امارات متحده عربی قرار دارد و از مجموعه‌ای از جزایر بزرگ و کوچک تشکیل شده است. در دوران های گذشته، بحرین بر مملکتی وسیع اطلاق می شد که یک سوی آن بصره و سوی دیگر آن عمان بود برخی علت نامگذاری آن را به بحرین وجود دریاچه‌ای در بخشی از این سرزمین دانسته‌اند اما امروزه بر مجمع الجزایری اطلاق می شود که در حاشیه جنوبی خلیج فارس و در میان شبه جزیرۀ قطر در مشرق و جنوب، و خاک عربستان سعودی در مغرب قرار دارد. مجمع الجزایر بحرین با وسعت ۷۶۷ کیلومتر مربع از ۳۵ جزیره بزرگ و کوچک تشکیل شده است. بزرگترین این جزایر به نام جزیره بحرین موسوم است که در قدیم به تیلوس معروف بوده است. شهر منامه پایتخت بحرین در همین جزیره واقع شده است. بحرین فاقد مرز زمینی است و تنها با پلی به طول حدود ۲۵ کیلومتر که به نام پل فهد معروف است و در سال ۱۹۸۶ افتتاح شده به عربستان سعودی متصل است.

شهرهاي منامه و محرق

بحرین آب ‌و هوایی خشک با زمستان‌هایی معتدل و تابستان‌هایی بسیار گرم و مرطوب دارد. نفت و گاز طبیعی و ماهی و مروارید از منابع طبیعی این کشور است اما کاهش ذخیره نفتی باعث شده تا بحرین در سال‌های اخیر به سمت فرآوری و تصفیه نفت حرکت کرده و به یکی از مراکز بانکی بین‌المللی تبدیل شود.

تقسيمات كشورى:

بحرین به پنج استان بخش شده و تا ۳ ژوئیه۲۰۰۲ دارای ۱۲ شهرستان بود. استانهای بحرین عبارتند از:

• استان عاصمه
• استان وسطی
• استان محرق
• استان شمالی
• استان جنوبی

تاريخ:

بحرین از سال ۱۸۲۰ میلادی تحت سرپرستی کشور بریتانیا درآمد و در سال ۱۹۷۱ اعلام استقلال کرد و ایران اولین کشوری بود که استقلال آن را به رسمیت شناخت..

در سال ۱۹۲۷ ایران در شکوائیه‌ای رسمی به بریتانیا نسبت به قرارداد این کشور با سلطان نجد و حجاز (که پس از مدتی به عربستان سعودی تبدیل شد) اعتراض کرد. چون در بخشی از این پیمان، از «... تعهد به حفظ روابط دوستانه و صلح‌آمیز با سرزمین‌های کویت و بحرین...» یاد شده بود. اما انگلیسی‌ها امیر بحرین را حاکمی مستقل و جزیره و اهالی آن را تحت‌الحمایه دولت بریتانیا دانستند و مدعی شدند که ادعای حاکمیت ایران بر بحرین بر هیچ مبنای معتبری استوار نیست. در سال ۱۳۳۶ قانون تقسیمات کشوری جدیدی به تصویب رسید که در آن بحرین استان چهاردهم ایران تعیین شده بود.

حكومت پهلوي در ۹ مارس ۱۹۷۰ (اسفند ۱۳۴۹) با درخواست از دبیرکل سازمان ملل برای اعمال مساعی جمیله به منظور تشخیص خواست واقعی مردم بحرین پیشقدم شد. حكومت پهلوي اعلام کرده بود نظر نمایندگان سازمان ملل را در صورتی که با تایید شورای امنیت سازمان ملل همراه باشد خواهد پذیرفت. بریتانیا نیز از اين پیشنهاد استقبال کرده و دبیرکل سازمان ملل هیئتی را به ریاست ویتوریا گیچاردی مأمور انجام این کار کرد. هیئت مذكور نيز پس از مدتي اعلام کرد که تقریباً تمام مردم بحرین خواهان یک حکومت کاملاً مستقل هستند و اکثریت بزرگی از آن‌ها آن را یک کشور عربی می‌دانند. این تصمیم در شورای امنیت تایید شده و بحرین استقلال خود را در ۱۴ اوت ۱۹۷۱ اعلام کرد و حكومت پهلوي نیز اولین کشوری بود که آن را به رسمیت شناخت.

ساحل محرق

سياست داخلی:

بحرین یک حکومت پادشاهی مشروطه است. پادشاه به طور موروثی از خاندان آل خلیفه انتخاب می‌شود . قانون اساسی فعلی این کشور در سال ۲۰۰۲ تصویب شد. نظام حقوقی این کشور ترکیبی از حقوق اسلامی (فقه) و کامن لا انگلیسی است.

شاه یا امیر کنونی کشور حمد بن عیسی آل خلیفه است که از سال ۱۹۹۹ قدرت را در دست دارد. ولیعهد سلمان بن حمد، پسر وی است که در سال ۱۹۶۹ به دنیا آمده است. ریاست دولت به عهدهٔ نخست‌وزیر خلیفه بن سلمان پسرعموی شاه است که از سال ۱۹۷۱ این مقام را دارد. قوهٔ مقننه دو مجلسی این کشور (المجلس الوطنی) از مجلس شورا (مجلس الشوری) و مجلس نمایندگان (مجلس النواب) تشکیل می‌شود. هر دو مجلس ۴۰ عضو دارند. تمامی اعضای مجلس علیا (مجلس شورا) توسط شاه و تمامی اعضای مجلس سفلی (مجلس نمایندگان) با رأی مستقیم مردم انتخاب می‌شوند. در بحرین حدود ۱۵ حزب سیاسی شامل احزاب مذهبی، لیبرال، چپ و بعثی وجود دارد.

قلعه آراد در آراد

وضعيت اقتصادي:

بحرین کشور ثروتمندی نیست و حتی بخشی از انرژی آن توسط عربستان تأمین میشود.

تنها صنعت داخلی این کشور تولید آلومینیوم است که در مقیاس فراوان تولید و عرضه میشود. بحرین رتبهٔ نخست تولید این محصول در خاورمیانه و رتبهٔ پنجم در سطح جهانی را داراست. واحد پول بحرین دینار است که هر یک صد دلار برابر با ۵/۳۷ دینار میباشد. اقتصاد کشور بحرین وابسته به بانکداری، هواپیمایی و خدمات فرودگاهی، بنادر صنعتی، صنایع، ساخت و تعمیر کشتی و ناو می‌باشد.

بحرین اولین کشور حوزه خلیج فارس است که نفت در آن اکتشاف شده ولی منابع نفت و گاز آن بسیار محدود است، اقتصاد سنتی بحرین وابسته به مروارید بوده اما در حال حاضر بیشتر درآمد ساکنان بحرین از بانکداری و گردشگری تامین می‌گردد. فراوردهای نفتی ۶۰٪ صادرات و درآمد دولت این کشور و همچنین ۳۰٪ تولید ناخالص داخلی بحرین را تشکیل می‌دهد.

اقتصاد بحرین عمدتاً بر پایة فعالیتهای بازرگانی و خدمات (حدود 2 ر64%) و بخش ساختمان (حدود 3 ر17%) است . پس از آن بخشهای صنایع و نفت (حدود12%) و بخش کشاورزی (حدود5 ر6%) قرار دارند. در 1903 صید و تجارت مروارید فعالیت اساسی اقتصاد بحرین را تشکیل می داد. در آن سال بر اثر کشف نفت بحرین و به بازار آمدنِ مروارید پرورشی ژاپن ، صید مروارید دربحرین روبه کاهش نهاد.

.مهمترین معادن بحرین نفت و گاز است . مقدار ذخایر نفت آن محدود است و بیشتر نفت پالایشگاه آن (در جزیرة ستره ) از عربستان سعودی با لوله و از طریق دریا وارد می شود. از صنایع جدید، کارخانة ذوب و ساخت ورقه های آلومینیوم (آلبا)، کارخانة تهیة کود شیمیایی و مجتمع پتروشیمی مي باشد نیز در دهة هشتاد (1359ـ 1369ش ) احداث کارخانه های آهن ، فولاد و تولید گاز آن به پایان رسیده است . همچنین کارگاههای تعمیر کشتیهای بزرگ اقیانوس پیما دربحرین احداث شده است و در اسکله های آن کشتیهای پانصدهزار تنی می توانند پهلو بگیرند. از صنایع دستی دارای صنایع ظریف و ساخت کشتیهای کوچک است .دامداری و زراعت بحرین محدود است . پرورش اسب و شتر در آنجا رواج دارد. اراضی مزروعی آن به حدود 155 ، 12 هکتار می رسد، و زراعت عمدتاً در حاشیة شمال شرقی آن صورت می گیرد. محصولات عمدة آن میوه ، انواع سبزی و علوفه است . صیدماهی و میگو در بحرین انجام می گیرد و میگوی آن صادر می شود.

تولید ناخالص داخلی در این کشور 66/19میلیارد دلار است. ۳۶۳ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور ۱۵ درصد است و نرخ تورم آن 4/3 درصد مي باشد. این کشور روزانه ۱۸۴ هزار بشکه نفت تولید می‌کند.

محصولات صادراتی این کشور شامل نفت و محصولات پتروشیمی، آلومینیوم و منسوجات است که به کشورهای عربستان سعودی(5/3 درصد)، آمریکا (5/2 درصد) و امارات متحده عربی (5/2درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی آن شامل نفت خام، ماشین‌آلات و مواد شیمیایی است که از کشورهای عربستان سعودی (3/37درصد)، ژاپن (1/7 درصد)، آمریکا (2/6 درصد)، آلمان (6/4درصد)، امارات متحده عربی (2/4 درصد) و چین (1/4 درصد) وارد می‌شود.

دانشگاه منامه

جاذبه‌های گردشگری:

سواحل بحرین بسیار دیدنی است و بسیاری از ورزش‌های آبی در گرمای همیشگی آب خلیج فارس انجام می‌گیرد که قایقرانی و شیرجه در این آب‌ها بسیار متداول است.

بیابان‌های گرم بحرین و درختان خرمای این کشور نیز مشهور است.

منظره اي زيبا از مسجد خمیس

مسجد خمیس یکی از مهم ترین آثار اسلامی بحرین و از قدیمی ترین مساجد منطقه حوزه خلیج فارس است که هرساله گردشگران بسیاری را به خود جذب می کند.

روابط سياسي و اقتصادي ايران و بحرين:

ایران پس از انقلاب و استقرار حکومت جمهوری اسلامی ایران در جهت اتخاذ سیاست امنیتی مستقل حرکت کرد و سعی کرد تا خود را خارج از استراتژی‌ها و رویکردهای بلوک شرق و بلوک غرب تعریف کند. در این راستا همکاری و مشارکت با حکومت‌های منطقه خاورمیانه در جهت شکل‌دهی به‌ترتیبات امنیتی منطقه‌ای در اولویت قرار گرفت. لذا پس از پیروزی انقلاب اسلامی، مسلمانان بحرین كه راهپیمایی‌هایی را در حمایت از این انقلاب تدارک دیدند.

در آذر ماه سال ۱۳۶۰، در اوج جنگ صدام بر عليه جمهوري اسلامي ايران دولت بحرین يك طرفه سفارت خود را در تهران تعطیل نمود و سطح روابط دو کشور به کاردار یک جانبه ایران تقلیل یافت.

با پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از سوی ایران و خاتمه جنگ ایران و عراق، روابط دو کشور رو به بهبود رفت. ولی این روابط مجدداً با حمایت بحرین از ادعای امارات عربی متحده در مناقشه جزایر سه‌گانه ایرانی در خلیج فارس، مجددا رو به تیرگی گذاشت که با دخالت سوریه مجددا بهبود یافت. در سال ۱۳۷۵ نیز بروز کودتایی نافرجام در بحرین به ایران نسبت داده شد که با تکذیب ایران روبرو شد.

نكته مهم در طی سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران اين واقعيت مي باشد كه جمهوري اسلامي ایران هیچگاه حاکمیت بحرین را زیر سوال نبرده است .

شوراي مشترك بازرگانان دو كشور در سال 1381 تشكيل شده و تاكنون چهار اجلاس برگزار كرده است .