نام كشور: جمهوري سنگال

پايتخت : داكار

نوع حكومت: جمهوري (Republic of Senegal)

شهرهاي مهم: دیوربل، فاتیک، کاولاک، کولدا، لوگا، سن لوئیس، تامباکوندا و تیس

زبان و خط رسمي: فرانسوي و خط لاتين (زبان رسمی این کشور فرانسه و خط آن لاتین است اما لهجه بومی ولوف و پولار در سنگال رواج دارد).

مساحت: 186723 كيلو متر مربع

واحد پول: فرانك سي اف آي(XOF)

دين رسمي: اسلام ( بيش از 90 درصد مردم اين كشور مسلمان حنبلي مذهب هستند)

جمعيت : بيش از 13 ميليون نفر

موقعيت جغرافيايي

جمهوری سنگال با 196722 کیلومتر مربع مساحت در آفریقای غربی و در حاشیه اقیانوس اطلس، میان گینه بیسائو و موریتانی واقع شده‌است. ۱۹۲ هزار کیلومتر مربع از این سرزمین را خشکی و ۴ هزار و ۱۹۰ کیلومتر مربع از آن را آب فراگرفته‌است.

این کشور از سمت شمال ۸۱۳ کیلومتر با موریتانی، از سمت شرق ۴۱۹ کیلومتر بامالی و از سمت جنوب ۳۳۰ کیلومتر با گینه و ۳۳۸ کیلومتر با گینه بیسائو مرز مشترک دارد. از سوی دیگر کشور گامبیا به طول ۷۴۰ کیلومتر چون زبانه‌ای در داخل سنگال قرار دارد.

سنگال سرزمین کم ارتفاعی است که بخش اعظم آن را علفزارهای ساوان و استپ می‌پوشاند. آب و هوای این سرزمین در سواحل و نواحی مرتفع معتدل ولی در استپ‌ها گرم و خشک است. بلندترین نقطه سنگال در منطقه «نپن دیاخا» حدود ۵۸۱ متر ارتفاع دارد. شمال و شمال شرق این کشور به خاطر نزدیکی با صحرای بزرگ آفریقا نیمه بیابانی است و آب و هوایی گرم و خشک دارد. جنوب غرب سنگال نیز نواحی جنگلی دارد و آب و هوایش گرم و مرطوب است.

گردشگران در سنگال

سنگال به عنوان کشور ملت آفریقایی که بیش از ۹۰ درصد جمعیت آن را مسلمانان تشکیل می‌دهند به نوعی یک پل فرهنگی بین اسلام و آفریقا به‌شمار می‌آید.

موقعيت سياسي

نمایی از شهر داکار پایتخت

سنگال در زمان قدیم زیستگاه قوم توکولئور بود. با نفوذ اعراب مسلمان در آفریقا ، سنگالی‌ها در سده ۱۱ میلادی، به اسلام گرویدند. فرانسوی‌ها نخستین بار در سال ۱۶۵۹ در سنگال بندرگاهی ساختند و نام آن را سن لوئی گذاشتند. برای مدتی بریتانیا در سنگال دخالت می‌کرد، ولی فرانسوی‌ها گوی سبقت را از بریتانیایی‌ها ربودند و توانستند در سال ۱۸۹۵ مالکیت سنگال را به عنوان یکی از مستعمرات غرب آفریقا از آن خود کنند.

سنگال در سال ۱۹۴۶ به عنوان یکی از مستعمرات فرانسه درآمد. در ۴ آوریل ۱۹۶۰ از فرانسه اعلام استقلال کرد و در ۲۰ ژوئن ۱۹۶۰ به عنوان یک جمهوری مستقل با مالی فدراسیونی تشکیل داد که به عنوان «فدراسیون سنگال و مالی» شناخته شد. این فدراسیون چندان دوام نیاورد و چند ماه بعد در ۲۰ اوت ۱۹۶۰ منحل شد. سنگال در سال ۱۹۸۲ با پیوستن به گامبیا، «کنفدراسیون سنگامبیا» را تشکیل داد. این اتحادیه نیز هفت سال بعد در سال ۱۹۸۹ منحل شد.

این کشور در سال ۱۹۶۰ از زیر سلطه فرانسه خارج شد و از آن زمان تاکنون به صورت جمهوری دمکراتیک اداره می‌شود. با این حال اغلب سیستم‌های اداری این کشور هنوز هم به شیوه فرانسوی اداره می‌شوند.

در سنگال رئیس‌جمهور قدرت زیادی دارد. رئیس جمهور بر اساس تغییری که در قانون اساسی سنگال در سال ۲۰۰۱ ایجاد شد، هر پنج سال یک بار انتخاب می‌شود. پیش از آن دوره ریاست جمهوری هفت ساله بود. برای انتخاب رئیس‌جمهور انتخابات عمومی برگزار می‌شود و رای مردم رئیس جمهور را تعیین می‌کند. نخست وزیر در سنگال رئیس کابینه است و وزیران را تعیین می‌کند. خود نخست‌وزیر را رئیس‌جمهور تعیین می‌کند. سنگال بیش از ۸۰ حزب دارد. مجلس این کشور ۱۵۰ کرسی دارد که نمایندگان ۹۰ کرسی آن با رای مستقیم مردم تعیین می‌شوند.

سنگال علاوه بر سازمان ملل متحد (UN)، در سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (FAO)، گروه ۷۷ (G-۷۷)، سازمان بین‌المللی کار (ILO)، صندوق بین‌المللی پول (IMF)، سازمان بین‌المللی دریانوردی (IMO)، سازمان بین‌المللی پلیس جنایی (INTERPOL)، کمیسیون بین دولتی اقیانوس‌شناسی (IOC)، سازمان بین‌المللی مهاجرت (IOM)، جنبش عدم تعهد (NAM)، سازمان وحدت آفریقا (OAU)، سازمان کنفرانس اسلامی (OIC)، سازمان منع سلاحهای شیمیایی (OPCW)، کمیسیون سازمان ملل برای تجارت و توسعه (UNCTAD)، سازمان اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ملل متحد (UNESCO)، سازمان توسعه صنعتی ملل متحد (UNIDO)، کنفدراسیون جهانی کارگران (WCL)، فدراسیون جهانی اتحادیه کارگری (WFTU)، سازمان بهداشت جهانی (WHO)، سازمان جهانی مالکیت معنوی (WIPO)، سازمان تجارت جهانی (WTO) و بانک جهانی (WB) عضویت دارد.

توزيع ديني، مذهبي و قومي آن

اکثریت مردم سنگال از قوم «ولوف» هستند ولی گروه‌های نژادی فولانی، سرر، پولار و ماندینکا نیز در سنگال زندگی می‌کنند.

۹0 درصد مردم این سرزمین مسلمان حنبلي مذهب هستند. حدود ۲ درصد از آن‌ها نیز مسیحی هستند. شیعیان بومي سنگال بیش از دویست هزار نفر و شیعیان مهاجر لبنانی نیز بیش از چهل هزار نفر مي باشند .

اسلام در سنگال

سنگال در گذشته و حال نقش بسيار مهمي در تاريخ قاره آفريقا و بويژه منطقه غرب آن داشته است. تاريخ اين كشور سراسر از مبارزه عليه استعمار و ميسيونرهاي مسيحي است. در سنگال نسبت افرادي كه با فرهنگ اسلامي و عربي آشنايي دارند از ديگر كشورهاي آفريقايي بيشتر است، همچنانكه عمده ساكنين آن مسلمان هستند و به دين و شعائر آن بسيار پاي بندند و بدان افتخار مي كنند. در سنگال ميراث اسلامي كهن و ريشه داري به چشم مي خورد، بيشترين تأليفات به زبان عربي و يا به حروف آن نگاشته مي شده، بطوري كه زبانهاي بومي و محلي نيز به حروف عربي به كتابت در مي آمد.

شايان ذكر است كه اسلام از طريق بازرگانان مالي به سنگال راه يافت و در واقع دو خط سیر وجود داشت یکی از سرزمین مغرب و مراکز تجارت طلا در مناطق صحرانشین آفریقا مثل حکومت آنیمیست (بت پرست) «سونینکه» در غنای فعلی و دیگری مسیری شرقی که سودان مرکزی شامل حکومتهای «کانیم بورونو» و «هوسا» را به لیبی، تونس و مصر متصل می نمود. در سال 1040 ميلادي نهضت ديني «المرابطون» در اين ناحيه پايه گذاري شد .

همين ريشه دار بودن اسلام در سنگال سبب شد تا استعمارگران فرانسوي از آغاز ورود به اين سرزمين، به مقابله با مظاهر اسلامي بپردازند . به عنوان مثال، زبان فرانسه را به جاي زبان عربي در ادارات و مدارس اجباري كردند و سعي در تثبيت شيوه زندگي غربي در سنگال نمودند. اين در حالي است كه قبل از ورود استعمار، زبان عربي به صورت گسترده در مراكز و محافل سنگال رواج داشت و كودكان در مدارس قرآني و بزرگسالان در مراحل مختلف آموزشي، زبان عربي را فرا مي گرفتند. البته مقاومت و پايداري سنگالي ها سبب گرديد در خيلي از موارد زبان عربي و اشتياق به فراگيري آن همچنان باقي بماند.

مساجد سنگال

نخستین تأثیرات معماری خارجی در مساجد سنگال را می توان در مساجد موجود در درًه رود سنگال مشاهده کرد.

در مناطق مرکزی و ساحلی سنگال حضور الگوی معماری استعماری تأثیر خود را بر طراحی مساجد باقی گذارده است.

در آغاز قرن نوزدهم مساجد «داکار» (پایتخت فعلی) و شهر «سن لویی» (نخستین پایتخت در زمان سلطه استعماری) دارای ساختمانی ساده و با پوشش سفالی بود. نمونه های آن در مساجد طریقه تیجانیه در شمال شهر «سن لویی» و نیز مسجد دیگری در خیابان «لامین گی» در داکار است و تا سال 1994 میلادی جشنهای بزرگ مسلمانان در خیابانها برپا می شد.

مسجد بزرگ شهر«سن لویی»

مسجد بزرگ شهر طوبي

بدین ترتیب مسجد بزرگ طوبی(جماعت مریدیه) که به شکل چهار ضلعی با مناره ای بلند به ارتفاع 87 متر بهمراه چهار مناره و چهار گنبد بصورت نمونه ای در منطقه غرب آفریقا برگرفته از معماری مسجد مدینه منوره است. در عوض گنبدهای بزرگ این مسجد از مدل بیزانس تأثیر پذیرفته است.

مسجد شهر«تیووآن» در سنگال

مسجد بزرگ داکار

مسجد بزرگ داکار که کلنگ افتتاح آن توسط «محمد دیا» مشاور رئیس جمهور در سال 1961 میلادی زده شد و سپس با حضور «حسن دوم» پادشاه مغرب بطور رسمی افتتاح گردید، دارای سبک معماری مغربی است که متأثر از معماری اندلسی است و این مسجد در مساحتی به وسعت پنج هزار مترمربع و با گنجایش ده هزار نفر نمازگزار ،بصورت مجموعه بزرگی با چندین ساختمان منجمله: نمازخانه ها، شبستان، وضوخانه، نمازخانه بانوان، پانزده کلاس درس،سالن کنفرانس پانصد نفره، دو آزمایشگاه زبان، مرکز اسناد، بخشهای سرپوشیده و دو راهرو منتهی به مناره مسجد است.

سبک معماری مختلط و معاصر

در این سبک معماری اختلاطی از سبکهای معماری مختلف بویژه معماری سنّتی وجود دارد.

«مسجد الحاج عمرتال» در داکار

بطور کلی از دهه 1960 میلادی ساخت و ساز مساجد در بسیاری از مناطق و بخشهای غرب آفریقا دچار تغییر و تحول گردید. استعمار اروپایی همانگونه که نظامهای جدید سیاسی را به ارمغان آورد، الگوی جدیدی از روشهای ساختمان سازی را ارائه نمود. معرفی کاربرد سیمان، روشهای سنّتی در ساختمان سازی را به نحو چشمگیری تغییر داد. علاوه برآن پدیده بازگشت بردگان، تأثیرات مهمی در ظهور نوعی معماری گلچین شده از سبکهای مسیحی و ایده های اسلامی را ترکیب و ایجاد نمود که حتی در مناطق دور دست سنگال نیز به چشم می خورد. برای مثال سبک های جدید معماری بصورت استفاده از برج مناره های مربعی شکل، گنبدها و سایر ابزارهای تزئینی از قبیل کنگره ها، طاقها و شیشه های رنگی امروزه در ساخت مساجد کاربرد دارد. البته در ساخت برخی مساجد می توان چنین برداشت نمود که این عناصر جنبه انتقال معماری داشته و نشان از همبستگی روحی با یک طریقت خاص صوفی داشته است نظیر مسجد بزرگ داکار که توسط پادشاه مغرب بوسیله مواد ساختمانی سنّتی و معماران مغربی ساخته شده و به سنگال اهداء گردید.

اکنون آنچه که به عنوان روند رو به تزاید قابل مشاهده است، فرسایش ساختار و سبک اصیل مسجد می باشد و اغلب مهاجران سنگالی که در خارج از وطن بسر می برند با ارسال منابع مالی و یا پس از بازگشت با مشارکت در بازسازی مساجد توسط مصالح سیمان و مطابقت آن با مناره، گنبد استاندارد سبب تغییر شکل در مساجد قدیمی می شوند.

سنگالی ها اصولاً برای ادای فریضه نماز جماعت مقید هستند واگر به مساجد نزدیک محل کار یا منزل دسترسی نداشته باشنددر هنگام شنیدن اذان، با پهن کردن سجاده در بخشی از خیابان و یا حاشیه پیاده رو به نماز جماعت می ایستند. حتی در محله های مختلف سنگال، مکانهای بدون سقفی به ارتفاع دو بلوک سیمانی از سطح زمین، ساخته شده که معمولاً افراد برای اقامه نماز در آن گردهم می آیند.

وضعيت اقتصادی

بازار داد و ستد در كائولاك

۹/۱۷ درصد از تولید ناخالص داخلی سنگال مربوط به بخش کشاورزی، ۳/۲۵ درصد مربوط به بخش صنعت و ۸/۵۶ درصد مربوط به بخش خدمات است. نرخ تورم سنگال در سال 2011 به ۱/۲ درصد و درآمد سرانه ملی آن با اندکی کاهش نسبت به سال 2011 به ۵۱۰ دلار رسید. بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول با پرداخت بخشی از یک کمک ۳۴ میلیارد دلاری به سنگال برای کاهش بدهیهای خارجی این کشور موافقت کردند. با این حال سنگال بیش از ۳ میلیارد دلار بدهی خارجی دارد.

سنگال سالانه نزدیک به ۲/۱ میلیارد کیلووات ساعت توان تولید انرژی الکتریکی دارد که تماماً توسط نیروگاههای حرارتی تأمین می‌شود. تولید فراورده‌های غذایی، محصولات نفتی، مصالح ساختمانی و منسوجات جزو مهمترین فعالیتهای صنعتی سنگال است. همچنین از بین محصولات کشاورزی این سرزمین می‌توان به بادام زمینی، ارزن، ذرت، برنج، پنبه، گوجه فرنگی و سبزیجات اشاره کرد.

سنگال ۴ میلیون نفر نیروی کار دارد و نرخ بیکاری در این کشور به ۴۰ درصد می‌رسد. فسفات و سنگ آهن حجم زیادی از ذخایر معدنی سنگال را تشکیل می‌دهد و بخش قابل توجهی از صادرات سنگال به این کالاها اختصاص دارد.

فرانسه و دیگر کشورهای عضو اتحادیه اروپایی، نیجریه، کامرون، ساحل عاج، الجزایر، آمریکا، چین و ژاپن عمده شرکای وارداتی سنگال هستند. سنگال هم مثل بسیاری از کشورهای غرب آفریقا از فرانک آفریقایی به عنوان واحد رسمی پول استفاده می‌کند.

میزان تولید ناخالص داخلی: ۸/۴ میلیارد دلار

نرخ رشد تولید ناخالص داخلی: ۵ درصد

سهم بخشهای اقتصادی در تولید ناخالص داخلی: کشاورزی ۹/۱۷ درصد، صنعت ۳/۲۵ درصد، خدمات ۸/۵۶ درصد

ظرفیت تولید انرژی الکتریکی: ۲/۱ میلیارد کیلووات ساعت

سهم صادرات کالا و خدمات در تولید ناخالص داخلی: ۸/۳۳ درصد

سهم واردات کالا و خدمات در تولید ناخالص داخلی: ۴۱ درصد

نرخ سرمایه گذاری ناخالص داخلی درتولیدناخالص داخلی: ۳/۲۱ درصد

نرخ رشد سالانه پول و شبه پول: ۱/۱۳ درصد

تعداد نیروی کار: ۴ میلیون نفر

نرخ بیکاری: ۴۰ درصد

شرکای عمده صادراتی: فرانسه، ایتالیا، هند، ساحل عاج، مال

شرکای عمده وارداتی: فرانسه، کشورهای عضواتحادیه اروپایی، نیجریه، کامرون

ذخایر معدنی: فسفات، سنگ آهن تولیدات صنعتی: منسوجات، فراورده‌های غذایی، مصالح ساختمانی محصولات کشاورزی: بادام زمینی، ارزن، ذرت، برنج، پنبه میزان بدهی خارجی: ۳ میلیارد دلار

روابط سياسي و اقتصادي و فرهنگي با جممهوري اسلامي ايران

در حال حاضر سفارت جمهوری اسلامی ایران در داكار در سطح سفير فعال است . سنگال روابط اقتصادی گسترده‌ای با جمهوري اسلامي ايران ندارد. البته در سالهای اخیر گامهای بزرگی برای بهبود روابط بازرگانی دو کشور برداشته شده‌است.

جمهوري اسلامي ایران یک خط تولید خودروی سمند درسنگال ایجاد کرده است

دهکده ای در نزدیکی شهر داکار