قال الصادق علیه‌السلام:
إنَّ أحَدَکُم إذا مَرِضَ دَعَا الطَّبیبَ و أعطاهُ، و إذا کانَ لَهُ حاجَةٌ إلی سُلطانٍ رَشَا البَوّابَ و أعطاهُ، و لَو أنَّ أحَدَکُم إذا فَدَحَهُ أمرٌ فَزَعَ إلَی اللّهِ تَعالی، فَتَطَهَّرَ و تَصَدَّقَ بِصَدَقَةٍ قَلَّت أو کَثُرَت، ثُمَّ دَخَلَ المَسجِدَ فَصَلّی رَکعَتَینِ، فَحَمِدَ اللّهَ و أثنی عَلَیهِ، و صَلّی عَلَی النَّبِیِّ و أهلِ بَیتِه، ثُمَّ قالَ: «اللّهُمَّ إن عافَیتَنی مِن مَرَضی، أو رَدَدتَنی من سَفَری، أو عافَیتَنی مِمّا أخافُ مِن کَذا وکَذا» إلّا آتاهُ اللّهُ ذلِکَ، و هِیَ الیَمینُ الواجِبَةُ، و ما جَعَلَ اللّهُ تَعالی عَلَیهِ فِی الشُّکرِ.
امام جعفر صادق علیه‌السلام:
آن چنان که هر یک از شما، هنگام بیماری نزد پزشک می‌رود و مبلغی به وی می‌پردازد و نیز در حال نیاز به زمامدار، به دربان پیشکشی می‌دهد، اگر در زمان گرفتاری، به خدای متعال پناه ببرد و وضو سازد و کم یا بیش صدقه دهد و سپس وارد مسجد شود و دو رکعت نماز بگزارد و حمد و ثنای الهی را به جای آورد و بر پیامبر و اهل بیتش درود بفرستد
و بگوید: «خدایا! از بیماری‌ام، تندرستی و از سفرم، بازگشت و از هرآنچه از آن ترسانم، مرا سلامت عطا فرما»، خدای متعال، حاجتش را برمی‌آورد. این، سوگند واجب خداوند است که با شکرگزاری بنده، تحقّق می‌پذیرد.
"من لا یحضره الفقیه، ج ۱ ص ۵۵۷ - مصباح المتهجّد، ص ۵۳۰ - بحار الأنوار، ج ۹۱ ص ۳۵۱"
