امام زمان همیشه و همه‌جا | دل‌های مردم در ایام خاص مناسبتی همچون نیمه شعبان و روز و شب جمعه، متوجه قطب عالم امکان، وجود نازنین حضرت صاحب‌الامر ارواحنافداه می‌شود. این توجه و التفات ویژه، اگرچه مطلوب است؛ اما کافی نیست. حضرت مهدی ارواحنافداه واسطه فیض الهی در این زمان هستند و هر خیری که به هر کسی برسد، از طریق ایشان افاضه می‌گردد.

ما در زیارت، ایشان را این‌گونه مورد خطاب قرار می‌دهیم: «السَّلَامُ‏ عَلَيْكَ‏ يَا بَابَ‏ اللَّهِ‏ الَّذِي لَا يُؤْتَى إِلَّا مِنْهُ السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا سَبِيلَ اللَّهِ الَّذِي مَنْ سَلَكَ غَيْرَهُ هَلَك‏‏»؛[1] «سلام بر تو ای در گشوده شده به‌سوی خدا که جز از طریق آن نمی‌توان به‌ سمت او رفت و سلام بر تو ای راه خدا که هر کسی از غیر آن برود، هلاک می‌شود». اگر مقصد در این دنیا، رسیدن به معرفت خداست و راه رسیدن به او نیز امام زمان علیه‌السلام است، مومن که قصد سیر و سلوک به‌سوی پروردگارش دارد، باید هر لحظه به یاد مولایش بوده و در طریق او قرارگیرد.

امام موسی کاظم علیه‌السلام در توصیف مومنین در زمان غیبت می‌فرمایند: «لَا يَغِيبُ‏ عَنْ‏ قُلُوبِ‏ الْمُؤْمِنِينَ ذِكْرُه‏»؛[2] «یاد او (مهدی) از دل مومنین هیچ‌گاه زدوده نمی‌شود». یکی از حکمت‌های سفارش به کثرت دعا برای حضرت مهدی در غیبت و زیارت و توجه به ایشان، همین زنده نگه‌داشتن یاد آن حضرت در قلب‌هاست، تا در اثر بی‌توجهی نسبت به آن بزرگوار، دچار غفلت و قساوت و در نهایت، افتادن به وادی هلاکت نگردند.

به همین دلیل است که در دعا به خداوند چنین عرضه می‌‌داریم: «وَ لَا تُنْسِنَا ذِكْرَهُ‏ وَ انْتِظَارَهُ وَ الْإِيمَانَ بِهِ وَ قُوَّةَ الْيَقِينِ فِي ظُهُورِهِ وَ الدُّعَاءَ لَهُ وَ الصَّلَاةَ عَلَيْهِ حَتَّى لَا يُقَنِّطَنَا طُولُ غَيْبَتِهِ مِنْ ظُهُورِهِ وَ قِيَامِه‏»؛[3] «پروردگارا ذکر امام زمان و انتظارش و ایمان به او و یقین به ظهورش و دعای برایش و صلوات بر او را از یاد ما نبر [و از ما نگیر] تا طولانی شدن غیبت او، باعث نا امیدی ما از ظهور و قیامش، نگردد».

پی‌نوشت:
[1]. مجلسی، بحارالانوار، داراحیاءالتراث، ج99، ص117.
[2]. همان، ج51، ص150.
[3]. همان، ج53، ص188.