سي ان ان در گزارشي به وضعيت تکان دهنده آوارگان مسلمان در ميانمار پرداخت
خبرنگار سي ان ان که به دلايل امنيتي نامش اعلام نشد در گزارشي از سيتوه ميانمار گفت: سيتوه بزرگترين شهر استان راخين است اما ورود به آن به علل امنيتي بسيار دشوار است. دولت ميانمار از ورود ناظران مستقل و خبرنگاران خارجي به اين شهر جلوگيري مي کند و گزارشگران محلي نيز اجازه ندارند هر خبري را منتشر کنند. ما اولين گروه خبري خارجي هستيم که توانسته ايم اينجا بياييم. گرچه شهر آرام و ساکت بود اما خفقان در آنجا به شدت احساس مي شد. تا همين اواخر سيتوه تقريبا به طور يکسان ميان جامعه بودائيان و مسلمانان تقسيم شده بود، مسلماناني که به آنها روهينگيا مي گويند. اما مدتي است که تقريبا بيشتر مسلمانان از اين منطقه رفته اند. چندين مسجد در اين منطقه به طور کامل ويران شده يا به شدت آسيب ديده است. بخشي از شهر که زماني محل سکونت ده هزار مسلمان بود به طور کامل با خاک يکسان شده است. هنوز در ميان آوار خانه ها آثاري از ساکنان قبلي منطقه ديده مي شود. اين جامعه به طور کامل از اين منطقه محو شده است. خانه ها و ساختمانها در اين منطقه طوري با خاک يکسان شده است که گويا بلاي طبيعي آمده است. يکي از اعضاي جامعه بودائيان منطقه گفت: صحنه عجيبي است. اينجا تا چند وقت پيش روستاي بزرگي بود.
بودائيان مي گويند آنها هيچ نقشي در ويراني اينجا نداشته اند و روهينگياها خودشان خانه هايشان را سوزانده و از بين برده اند. يکي از اين بودائيان گفت: آنها خودشان خانه هايشان را آتش زدند تا باد آتش خانه هايشان را به خانه هاي ما سرايت دهد. هدف آنها اين بود که کل منطقه را نابود کنند.
خشونت ها در اين منطقه پس از آن آغاز شد که ادعا شد سه مرد مسلمان به يک زن بودايي تجاوز کرده و او را کشته اند. اين مسئله خشم بودائيان را برانگيخت و در حمله آنها ده مسلمان کشته شدند. خانه هاي مسلمانان آتش زده شد و گروههاي تبهکار رقيب فرصت را براي تسويه حساب مناسب ديدند. از ارتش ميانمار خواسته شد تا اوضاع را آرام کند اما خشونتها متوقف نشد. به علت عميق تر شدن تنفر ميان بودائيان و مسلمانان منطقه، دولت تصميم گرفت تا دو جمعيت را از يکديگر جدا کند. شصت هزار مسلمان روهينگيا در چادرهايي در خارج از سيتوه اسکان داده شدند. تردد به چادرهاي مسلمان به شدت کنترل مي شود و فقط به افراد خاص از جمله امدادگران بشردوست اجازه ورود به اين محل داده مي شود. اين چادرها ماههاست که روي زمينهاي خيس و گلي نصب شده و مردم در شرايط سختي زندگي مي کنند. مردم بويژه کودکان گرسنه و ظاهر آنها نشان مي دهد که دچار سوءتغذيه اند. بسياري از ساکنان اين چادرها مي گويند از اين وضع خسته شده اند و مي خواهند به بنگلادش کوچ کنند. به علت اينکه افرادي از ارتش ما را همراهي مي کردند، مردم مي ترسيدند حرف دلشان را بزنند به همين علت برخي از آنها حرفشان را روي کاغذ نوشته و جلوي دوربين ما نگه مي داشتند. در اين نوشته ها از فرستاده ويژه سازمان ملل متحد به ميانمار خواسته شده بود به آنها کمک کند. آنها همچنين مخفيانه يادداشتهايي به ما دادند که از جمله گفته بودند به ماه غذا نمي دهند، لباس نداريم و نمي توانيم هيچ جايي برويم. زن جواني که مادر سه کودک خردسال بود از ما خواست تا داخل چادرش حرف بزند. او گفت غذاي ما فقط برنج و لوبياست. ما پتو و زيرانداز نداريم. زماني که داخل شهر بوديم مي توانستيم براي کودکانمان غذا بخريم اما اينجا نمي توانيم اين کار را بکنيم.
کساني که در اين اردوگاهها زندگي مي کنند اجازه خروج از اينجا را ندارند به همين علت بازگشت آنها به خانه هايشان در سيتوه تقريبا غيرممکن شده است.
يک زن ديگر هم گفت: ما هيچ کاري نداريم و فرزندانمان نمي توانند کار کنند. من قبلا در سيتوه مغازه داشتم اما اينجا هيچ چيزي نداريم.
سازمانهاي بشردوست به ما گفتند که اوضاع در اينجا اسف بار است با وجود اين آنها همه تلاش خود را مي کنند تا به مردم اينجا کمک کنند. در داخل سيتوه امدادگران با خصومت بودائيان مواجه اند. آنها در همه جا شعارهايي عليه سازمان ملل و سازمانهاي غير دولتي و بشردوست نوشته اند. آنها سازمان ملل و سازمانهاي غيردولتي بين المللي را به جانبداري از روهينگياها متهم مي کنند. آنها حتي مانع مي شوند تا امدادگران به مسلمانان روهينگيا غذا برسانند.
خاينگ کائون سان از فعالان بودائي گفت: در اين کشور بودائيان هم زندگي مي کنند اما سازمانهاي غير دولتي فقط به مسلمانان کمک مي کنند. چرا سازمان ملل متحد با مردم به طور يکسان برخورد نمي کند.
در نتيجه خشونتهاي اخير در سيتوه هشت هزار بودائي نيز بيخانمان شدند که اکثر آنها در معابد شهر اسکان داده شده اند. گرچه محل زندگي آنها نيز چندان راحت نيست اما دست کم غذاي کافي به آنها مي رسد.
او رها واي دا از راهبان بودايي گفت: من فکر نمي کنم مردم ديگر حاضر باشند در کنار آنها زندگي کنند، روهينگياها تندرو اند. آنها خيلي مذهبي اند و از ما نفرت دارند. آنها مي خواستند از ما انتقام بگيرند.
در استان راخين سازمانهاي خيريه اندکي باقي مانده است و مسلمانان روهينگيا نيز دوستان کمي در اينجا دارند. به نظر نمي رسد هيچ سياستمداري در ميانمار حاضر باشد از آنها حمايت کند. هم اکنون بسياري از مسلمانان به دنبال راه فراري از ميانمار هستند.
