ماموستا "محمدیان" امام جمه اهل سنت بیجار با بیان اینکه علی علیه السلام تربیت شده مکتب نبوی و الگوی مردان عالم است،اظهار کرد: آن حضرت کسی هستند که پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم در موردش فرمودند علی به منزله هارون نسبت به موسی است برای من؛ و در فرموده ای دیگر من شهر حکمتم و علی دروازه آن است.

وی اضافه کرد:این فضیلت و صدها فضیلت دیگر به عنوان کسی که همواره در رکاب پیامبر بوده است مختص وجود مبارک حضرت علی (ع) است.

امام جمعه اهل سنت بیجار عنوان کرد: ایشان پدری الگو و نمونه آشکاری از آینه تمام عیار پیامبر در جامعه بودند و فرزندانی شجاع و دانشمند و امام تربیت کردند که هر کدام از آنها هر تار مویشان امتی ارزش دارد.

وی خاطرنشان کرد: در زمانی که زمام اموردر دست سیدنا علی (ع) بود مشکلات فراوانی در جامعه روی می دهد که بسیاری از آنها پیکره اسلام را نشانه می رود از جمله وجود خوارج که با درایت و رهبری و کنترل امور و حفظ اصول اسلامی توانستند این توطئه را خنثی کنند.

ماموستا محمدیان به نقش آن حضرت در مقابله با نحله های انحرافی هم اشاره کرد و گفت: نحله های انحرافی که هر کدام از طریقی با نقشه منافقین و دشمنان اسلام بعد از پیامبر صلوات الله علیه وآله وسلم در حال ریشه دواندن در امت اسلامی بودند با مدیریت حضرت  علی(ع) و آگاهی بخشی مردم جامعه توسط ایشان واقعیت ها را آشکار ساخت و شالوده اصلی دین حفظ شد.

امام جمعه اهل سنت بیجار خاطرنشان کرد: الگوبرداری از درایت سیاسی و مدیریت جهادی اجتماعی اقتصادی فرهنگی ایشان بهترین راهکار برای رفع مشکلات در کشور توسط دولتمردان است.

وی اظهار کرد: نقش پدر گونه برای جامعه و حفظ جایگاه پدر به عنوان پشتیبان و آموزگار فرزندان در خانواده و حفظ مرجع بودن برای افراد و عموم مردم و دلسوزی های بی حد و مرز و خیرخواهی برای اصلاح رفتار همگانی و ملزم بودن به اصول اسلامی بهترین الگوهای رفتاری اعتقادی است که هر فردی در جامعه باید از حضرت علی علیه السلام به عنوان نمونه ای از اولیای الهی برای خود و رسیدن به سعادت در دنیا و آخرت و حفظ بنیان خانواده و جامعه سالم و داشتن زندگی پر از برکت مورد توجه قرار دهد.

نوشتاری از آیت الله صافی گلپایگانی در منزلت امیر المومنین(ع) در این مطلب ارائه می شود:
 
بسم الله الرحمن الرحیم
 
در میدانی که پیامبر اعظم، عقل کل، خاتم رسل و هادی سبل صلّی‌ ‎الله علیه و آله وسلّم، بر حسب احادیث معتبر و مشهور بین ‎المسلمین، از حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام، آن همه تمجیدات و تعریفات رسا و پر از معنا فرموده باشد و او را با حق و با قرآن، و حق و قرآن را با او و لازم الاتصال و غیر قابل افتراق دانسته باشد و گاه فرموده باشد:
«وَ الَّذِی نَفْسِی بِیدِهِ لَوْ لَا أَنْ‏ تَقُولَ‏ طَوَائِفُ‏ مِنْ‏ أُمَّتِی‏ فِیکَ مَا قَالَتِ النَّصَارَی فِی ابْنِ مَرْیمَ لَقُلْتُ الْیوْمَ فِیکَ مَقَالًا لَا تَمُرُّ بِمَلَإٍ مِنَ الْمُسْلِمِینَ إِلَّا أَخَذُوا التُّرَابَ مِنْ تَحْتِ قَدَمَیکَ لِلْبَرَکَةِ.»(۱)
 
و گاهی با زبان معجزْ بیان و حقیقت‌ترجمان، فرموده باشد: «لَوْ أَنَّ الْبَحْرَ مِدَادٌ وَ الْغِیاضَ أَقْلَامٌ وَ الْإِنْسَ‏ کُتَّابٌ‏ وَ الْجِنَّ حُسَّابٌ مَا أَحْصَوْا فَضَائِلَکَ یا أَبَا الْحَسَنِ.»(۲) یا ارزش یکی از میدان‌های جهاد آن مجاهد فی سبیل‎الله را در راه اعلای کلمة الله و دفاع از حق، افضل از عبادت جنّ و انس و یا تمام امّت معرفی کرده باشد، دیگران در مدح و ثناء آن حضرت چه می‎توانند بگویند؟!
 
از آن شخصیت عظیم که بعد از رسول خدا صلّی‌‎الله علیه و آله و سلّم اشرف کلمات الهیه، اکبر آیات ربّانیه، ادلّ دلایل جامعه، اتمّ براهین ساطعه، وسایل کافیه و مظهر العجایب و معدن الغرایب است و مالک کلّ عظمت‌های انسان مافوق و برتر و خلیفة ‎الله بر حق است و دوستی او عنوان صحیفه مؤمن و علامت طهارت مولد است، اگر انسان، همه زبان‎های گویا را در دهان داشته باشد و با هر کدام از آنها جاودانه مدح و ثنا بگوید، از حرف نخستین مدح او، بیشتر نخواهد گفت و زبان حالش این شعر خواهد بود:
 
ایـن شرح بی‎نهایت کز وصف یار گفتند
حــرفی است از هزاران کاندر عبارت آمد
 
حقیقت این است که با جمله‎ها و کلماتی که حروف آنها از بیست و نه حرف بیشتر نیست، نمی‎توان از بزرگ بنده خاص و مخلص خدا، که در آیات بسیاری از قرآن، خداوند متعال، خود او را وصف و مدح فرموده است، توصیف و ستایش کرد؛
وَ إن قَمِیصاً خیطَ مِنْ نَسْجِ تِسْعَةٍ
وَ عِشْـرینَ حَرْفاً عَنْ مَعالیهِ قَاصِرٌ
مدایح شایسته‎ای که از آن امام عظیم، رهبر موحّدان، پیشوای مجاهدان، سرور زهّاد و دادگران و امیرمؤمنان شده، هر چه رسا و شیوا بوده، به ناحیه‌ای از نواحی عظمت آن حضرت اشارت دارد.
 
آن که در مجلس معاویه و به درخواست و اصرار او، امام را به این سخنان توصیف کرد:
«کَانَ وَ اللهِ‏ بَعِیدَ الْمُدَی‏ شَدِیدَ الْقُوَی یقُولُ فَصْلًا وَ یحْکُمُ عَدْلًا یتَفَجَّرُ الْعِلْمُ مِنْ جَوَانِبِهِ وَ تَنْطِقُ الْحِکْمَةُ مِنْ نَوَاحِیهِ یسْتَوْحِشُ مِنَ الدُّنْیا وَ زَهْرَتِهَا وَ یسْتَأْنِسُ بِاللَّیلِ وَ وَحْشَتِهِ کَانَ وَ اللهِ غَزِیرَ الْعَبْرَةِ طَوِیلَ الْفِکْرَةِ یقَلِّبُ کَفَّیهِ‏ وَ یخَاطِبُ نَفْسَهُ وَ ینَاجِی رَبَّهُ یعْجِبُهُ مِنَ اللِّبَاسِ مَا خَشِنَ وَ مِنَ الطَّعَامِ مَا جَشِبَ کَانَ وَ اللَّهِ فِینَا کَأَحَدِنَا»(۳)
و آن که با این جمله‌ی کوتاه «إحتیاجُ الکُلِّ إلَیهِ وَ إسْتِغْنائُه عَنِ الکُلِّ دَلیلٌ عَلی أنَّه إمَامُ الکُلِّ.»(۴) او را ستود، و آن که در وصف کلامش می‎گفت: «کَلامُهُ دُونَ کَلامِ الخَالِقِ وَ فَوْقَ کَلامِ الْمَخْلُوقینَ»(۵)
و آن که می‎گفت: «لَوْلا عَلِی لَهَلَکَ عُمَر»(۶) و «لَوْ لَا سَیفُهُ لَمَا قَامَ لِلْإسْلامِ عَمُودٌ»(۷)
وآن که می‎گفت: «قُتِلَ فی مِحْرابِ عِبادَتِهِ لِشِدَّةِ عَدْلِهِ»(۸)
و آن بانوی شجاع و با معرفتی که او را در حضور معاویه به این دو شعر، مدح نمود:
«صَلَّی الإلهُ عَلـی جِسْمٍ تَضَمَّنَهُ
قَبْــرٌ فَـاَصْبَحَ فیهِ الْعَدْلُ مَدْفوناً
قَدْ حالَفَ الْحَقُّ لا یبْغی بِهِ بَدَلاً
فَـصارَ بِالْعَدْلِ وَ الایمَانِ مَقْروناً»(۹)
و آن مرد مسیحی که آن شخصیت بزرگ آفرینش و آن یگانه نمایش کمال وجود محمّدی را به این جمله ستایش کرده است:
«فی عَقیدَتی اَنَّ عَلی بْنَ أَبی طالِب اَوَّلُ عَرَبِی لازَمَ الرُّوحَ الْکُلِّیةَ فَجاوَرَها وَ سامَرَها»(۱۰)
و آن که این شرف و عزّت را به این بیان شرح داد:
«قیل لی قل فی علیّ مدحة
 ذکره یخمد نارا مؤصدة
 قلت هل أمدح من فی فضله
حار ذو اللّب إلی أن عبده‏
اَلنّبِی الْــمُصْطَفی قالَ لَنا
لَیلَــة الْـمِعْراجِ لَمّا صَعِدَهُ
وَضَــعَ اللهُ عَلی ظَهْری یداً
فَاَرانِی الْقَلْــبَ اِنْ قَدْ بَرَّدَهُ
وَ عَلِی واضِـــعٌ أقدامه
بِمَکان وَضَـعَ اللهُ یــدَهُ»(۱۱)
همه و هر یک به منقبتی از مناقب آن حضرت اشارتی کرده‎اند.
با این همه که علما و حکما، چهارده قرن است از فضایل او گفته‎اند، تا علم، فضیلت، زهد، عدل و کمالات انسانی مورد ستایش است، آیندگان او را ستایش خواهند کرد و با این قصاید و اشعار بی‎شمار و هزارها کتاب و مقاله که پیرامون شرح شخصیت این انسان أکمل و والا نوشته‎اند و همه داد سخن را داده‎اند، باز هم همانند روزهای نخست برای گویندگان و اندیشمندان، مجال سخن باز و بلکه بازتر شده است.
 
همان‌طور که در احادیث شریفه بیان شده است، علی علیه‌‎السّلام معجزه‌ای است که خداوند به رسول گرامی‌اش خاتم الانبیاء صلّی ‎الله علیه و آله و سلّم عطا فرمود؛ معجزه‎ای که از همه معجزات انبیای گذشته، بزرگتر و حیرت‌انگیزتر است و بجاست که بگوییم این سخن حضرت صادق علیه‌‎السّلام را: «الصُّورَةُ الإنْسَانِیةُ هِی أکْبَرُ حُجَجِ اللهِ عَلی خَلْقِهِ وَ هِی الکِتابُ الَّذی کَتَبَه بِیدِهِ وَ هِی الهَیکَلُ الّذی بَناهُ بِحِکْمَتِهِ وَ هِی مَجْمُوعُ صُوَرِ العَالَمینَ وَ هِی المُخْتَصَرُ مِنَ العُلُومِ فی اللَّوحِ الْمَحْفُوظِ»(۱۲) به واسطه شخصیتی، مثل علی علیه‌‎السّلام بیان واقع و حقیقت می‎شود.
 
با عالم معتزلی ابن أبی الحدید هم‌نوا شده، می‎گوییم:
«هُوَ النَّبَأُ الْمَکْنُونُ وَ الجَوْهَرُ الّذی
تَجَسَّدَ مِنْ نُورٍ مِنَ القُدْسِ زاهِــر
وَ وَارِثُ عِلْـمِ المُصْطَفی وَ شَقیقِه
أخاً وَ نَظیراً فِی العـلی و الأواصِر
وَ ذُو المُعْجِزاتِ الوَاضِـحاتِ أقلّها
الظُّهور عَلی مُسْتَـوْدِعاتِ السَّرائر
ألا إنَّما التَّوْحیدُ لَوْلا عُلــــومُهُ
کَعَــرْضَةِ ضِلّیــلٍ وَ نَهْبَةِ کافر»(۱۳)
پس، سزاوار است که زمین ادب ببوسیم و خداوند متعال را به نعمت ولایت آن حضرت و فرزندان بزرگوارش، تا حضرت صاحب وقت، ولی عصر و مالک امر، مولانا المهدی ارواح العالمین له الفداء حمد و سپاس بگوییم.
 
 
پی نوشت ها:
۱. بحار الأنوار، جلد ‏۴۰، باب ۹۱، حدیث ۱۱۴.
۲. همان.
۳. بحار الأنوار، جلد ‏۴۱، باب ۱۰۷، حدیث ۲۸.
۴. بغیة الوعاة سیوطی، صفحه ۲۴۳؛ تنقیح المقال مامقانی، جلد ۱، صفحه ۴۰۲، شماره ۳۷۶۹.
۵. شرح نهج البلاغة ابن أبی‌الحدید، جلد ‏۱، صفحه ۲۴.
۶. شرح نهج البلاغة ابن أبی‌الحدید، جلد ‏۱، صفحه ۱۱.
۷. همان، جلد ۱۲، صفحه ۸۳.
۸. جرج جرداق مسیحی در کتاب «الامام علی صوت العدالة الإنسانیة».
۹. بلاغات النساء ابن ابی طاهر، صفحه ۴۸، کلام سودة بنت عمارة رحمها الله.
۱۰. نقل‌شده از جبران خلیل جبران دانشمند مسیحی در کتاب «الامام علی صوت العدالة الانسانیة» جرج جرداق، جلد ۱، صفحه ۳۶۴.
۱۱. این اشعار منتسب به شافعی است که در کتب مختلف نقل شده است از جمله: تاریخ الخمیس دیار بکری، جلد ۲، صفحه ۸۷؛ الغدیر علّامه امینی، جلد ۷، صفحه ۱۲.
۱۲. به نقل از تفسیر صافی، ذیل آیه ۲ سوره بقره.
۱۳. القصائد السبع العلویات ابن ابی الحدید، القصیدة الخامسة.
 

حجت الاسلام والمسلمین حسن روحانی عصر یکشنبه در گفت و گوی تلفنی با "رجب طیب اردوغان"، با اعلام حمایت از ترکیه در مقابل تحریم های آمریکا ، تاکید کرد: تنها راه مقابله با اقدامات یکجانبه و غیر قانونی آمریکا، اتحاد و همدلی کشورهای تحت تحریم است.
 
رئیس جمهور با تاکید بر ضرورت افزایش سطح مناسبات تجاری و اقتصادی دو کشور با اصلاح موافقتنامه تجارت ترجیحی، تسریع در اجرای توافقات ششمین نشست شورای عالی همکاری های ایران و ترکیه را مورد اشاره قرار داد و از آمادگی ایران برای میزبانی بیست و هشتمین نشست کمیسیون مشترک همکاری های اقتصادی در آینده نزدیک خبر داد.
 
روحانی با اشاره به رفتارهای غیر قانونی دولت قبلی آمریکا  تاکید کرد: رفع تحریم ها از سوی آمریکا یک مطالبه قانونی و معقو.ل از طرف ایران است که باهار مورد تاکید قرار داده ایم و ایران نیز با رفع تحریم ها به تعهدات خود بازخواهد گشت. راهبرد ایران همانطور که بارها اعلام شده ، اقدام در برابر اقدام خواهد بود.
 
رئیس جمهور با بیان اینکه ایران همواره طرفدار گفت و گو و بهره گیری از روش های مسالمت آمیز حل و فصل اختلافات در سوریه بوده است، بر تدوام روند گفت و گو های سران سه کشور ایران ، ترکیه و روسیه ( ضامن روند آستانه) با هدف تلاش برای حل و فصل مشکلات سوریه از جمله فراهم شدن زمینه بازگشت آوارگان سوری به کشورشان و تدوین قانون اساسی این کشور تاکید کرد.
 
روحانی همچنین با اشاره به بحران قره باغ میان آذربایجان و ارمنستان و وضعیت آتش بس بین دو کشور، رویکرد ایران را حمایت از حل و فصل اختلافات به کمک گفت و گو و مذاکره عنوان کرد.
 
رئیس جمهور با استقبال از ابتکار همکاری منطقه ای با حضور کشورهای ایران ، روسیه ، ترکیه ، آذربایجان و ارمنستان، گفت: این طرح می تواند منافع قابل توجهی برای همه طرف ها داشته باشد و ایران برای همکاری در زمینه های تخصصی با کشورهای منطقه آماده است.
 
 رئیس جمهور ترکیه نیز در این گفت وگو درخصوص راه های توسعه روابط دو جانبه، برگزاری سریعتر کمیسیون مشترک همکاری های دو کشور، گسترش مناسبات تجاری بویژه با استفاده از ظرفیت های تجارت ترجیحی و همکاری و گفت وگوهای موثر برای تقویت صلح و امنیت منطقه  تاکید کرد.
 
 رجب طیب اردوغان همچنین با استفاده از فضای مثبت و مناسب بین المللی در جهت حل و فصل مشکلات و رفع تحریم های ناعادلانه آمریکا، بر استفاده از راه حل های دیپلماتیک و گفت و گو تصریح کرد.

امسال که شیوع کرونا مسیر زیارت خانه خدا را به روی عاشقان مسجدالحرام بسته است و هیچ زائر خارجی امکان تشرف به خانه خدا ندارد، متولیان حرم امام حسین (ع) و حضرت عباس (ع) با قرار دادن کعبه نمادین در بین‌الحرمین، یاد زیارت کعبه را در ایام ولادت امیرالمؤمنین (ع) برای زائران زنده کردند.

بر همین اساس، در بین‌الحرمین کعبه نمادین نصب شده است و زائران حسینی پس از تشرف به بین‌الحرمین از این کعبه نمادین هم بازدید کرده و به یاد سفر به سرزمین وحی، به زیارت پرداخته و عکس یادگاری می‌اندازند.

کعبه نمادین در بین‌الحرمین

سیزدهم رجب سالروز میلاد امام علی (ع)، مولود کعبه است که در گذشته مردم عراق در نجف اشرف با نصب کعبه نمادین و رکن یمانی که محل ورود فاطمه بنت اسد، امام علی (ع) بود، ایام ولادت امیرالمؤمنین (ع) را جشن می‌گرفتند.

اخوّت

تـضاد منافع، برتری طلبی، تنگ چشمی، محدودیت نعمت ها و ثروت ها و ... انگیزه هایی است که از روزهای نخستین زندگی بشر، طعم شیرین صلح و همزیستی مسالمت آمیز را در ذائقه انسان هـا تـلخ کـرده و آنـان را ـ کـه بـر اثـر خـلقـت و طـبـیـعـت، همزاد، همراه و هم هدف هستند ـ به جان یـکـدیـگـر انـداخـتـه اسـت؛ بـرادرکـشی رسم روزگاران شده و خوردن میراث برادران، قانون زندگی ...

از سوی دیگر آدمیزادگان هیچ چاره ای جز زندگی انسانی در کنار یکدیگر ندارند و همزیستی، همکاری، همیاری و غمخواری در سرشت آنان نهاده شده است.

شـریعت جاوید اسلام برای پایان دادن به برادرکشی و نجات انسان از ورطه انسانخواری و خودمحوری، بهترین طرح زندگی را در همان برادری و تحکیم احساسات پاک دیگر دوستی در شـاهـراه ایـمـان بـه خـدا طـراحـی و ارائه داد و از ایـن رهـگـذر، فـرزندان آدم را به چنگ زدن به حـبـل المـتـیـن (اخـوّت) رهـنـمـون گـشـت و از یـکـایک آنان در خانواده بزرگ اسلام، ثبت نام به عمل آورد و به آنان یادآوری کرد:

(وَ اذْکـرُوُا نـِعـْمـَتَ اللّهِ عـَلَیـْکـُمْ اِذْ کـُنـْتـُمْ اَعْداءً فَاَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَاَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ اِخْواناً...)۵۱

نـعـمـت خـدا را بـر خـویـشـتـن بـه یـاد آوریـد آنـگـاه کـه دشـمـن یـکـدیـگـر بـودیـد پـس مـیـان دل هایتان، الفت انداخت تا به برکت نعمت او برادران هم شدید.

از این رو، (اخوّت) در زندگی اجتماعی انسان مسلمان، جانِ دوباره گرفت و در گلستان اخلاق اسلامی بر کرسی اصالت نشست؛ زیرا:

(اِنَّمَا الْمُؤْمِنوُنَ اِخْوَةٌ فَاَصْلِحوُا بَیْنَ اَخَوَیْکُمْ وَ اتَّقوُا اللّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَموُنَ) ۵۲

در حـقـیـقـت مـؤمـنـان، بـرادر یکدیگرند، پس میان برادرانتان را آشتی دهید و تقوای الهی پیشه سازید شاید مشمول رحمت (خدا) واقع شوید.

حقیقت نه شعار

(اخـوت) یـک حـقـیقت جاری در همه ابعاد زندگی مؤمنان است و با ماهیت ایمانی آنان گره خورده است. امام صادق (ع)، برادر دوستی را بخشی از دین دوستی دانسته و فرموده است:

(مِنْ حُبِّ الرِّجُلِ دینَهُ حُبُّهُ اَخاهُ) ۵۳ برادر دوستیِ مرد، از دین دوستی اوست.

حضرت باقر(ع) آن را پرتوی از نور الهی قلمداد کرده و فرموده است :

(مـَنِ اسـْتـَفـادَ اَخـاً فـِی اللّهِ عـَلی اِیـمـانٍ بـِاللّهِ وَ وَفـاءٍ بِاَخائِهِ طَلَباً لِمَرْضاتِ اللّهِ فَقَدِ اسْتَفادَ شُعاعاً مِنْ نُورِ اللّهِ ...)۵۴

هر کس برای جلب رضایت خدا، فردی را بر اساس ایمان به خدا و رعایت پیمان برادری انتخاب کند، در واقع، پرتوی از نور خدا را یافته است.

رعـایـت پـیـمـان بـرادری، وظـیـفـه خـطـیـری اسـت کـه بر عهده مؤمن قرار می گیرد و بخشی از اعمال دینی او را تشکیل می دهد و بدین ترتیب (اخوّت) جایگاه خویش را در متن زندگی اسلامی بـاز مـی کـنـد.

سـرآمـد مؤمنان امام علی (ع)، انجام وظیفه نسبت به برادران ایمانی را سرلوحه کردار متقیان معرفی کرده، می فرماید:

(قـَضـاءُ حـُقـوُقِ الاِْخـَوانِ اَشـْرَفُ اَعـْمـالِ الْمـُتَّقـینَ؛ یَسْتَجْلِبُ مَوَدَّةَ الْمَلائِکَةِ الْمُقَرَّبینَ وَ شَوْقَ الْحوُرِ الْعینِ) ۵۵

بـرآوردن حـقـوق برادران، شریف ترین کردار پرهیزکاران است که دوستی فرشتگان مقرّب و اشتیاق حورالعین را به خود جلب می کند.

حقیقت دوستی و برادری دینی حتی مرزهای دنیای فانی را در می نوردد و در سرای جاوید ـ که هـمـه دوسـتی ها و برادری های غیر الهی گسسته می شود ـ۵۶ جای می گیرد و زندگی سراسر صفا و معنویت مؤمنان را تا ابد به هم پیوند می دهد؛

(وَ نَزَعْنا ما فی صُدوُرِهِم مِنْ غِلٍّ اِخْواناً عَلی سُرُرٍ مُتَقابِلینَ) ۵۷

هـر گـونـه غـلّ (حـسـد و کـینه و دشمنی) را از سینه آنها بر می کنیم و (در بهشت) برادرانه روبروی یکدیگر قرار می گیرند.

انواع اخوّت

گـرچـه رشـته ایمان، همه مؤمنان را با هم مرتبط و برادر می سازد و از این رهگذر حقوقی را بـر عـهـده هر یک می گذارد، ولی طبیعی است که همه برادران با هم یکسان نیستند و به تناسب ایمان، تقوا، اخلاص و... در سطوح مختلفی قرار می گیرند و هر سطحی نیز، نوعی دوستی و حقوقی را می طلبد.

امـام جـواد(ع) مـی فرماید: مردی در بصره از امیرمؤ منان صلوات الله علیه در این باره پرسش کـرد، آن حـضـرت (در یـک تـقسیم کلّی و ابتدایی، برادران را به دو نوع زیر توصیف کرد و) فرمود: برادران دو نوعند :

۱ـ برادران مورد وثوق

آنـان چـون دسـت و بال و اهل و مال هستند، پس اگر بر برادرت اعتماد کردی (و او را مورد اطمینان یـافـتـی) ثـروت و کـمـک خـویـش را از او دریـغ مـدار، بـا هـمـدلانـش یـکـدل و بـا دشمنانش دشمن باش، رازش را پوشیده دار، به یاری اش شتاب و خوبی هایش را آشکار ساز.

۲ـ برادران ظاهری

تو با وجود آنان، خوشی زندگی را درمی یابی، بنابراین کامیابی را از آنان سلب نکن و چـیـزی بیش از این از آنان نخواه و همان گونه که آنان با خوشرویی و شیرین زبانی با تو رو به رو می شوند، تو نیز چنین حالتی را از آنان دریغ مدار. ۵۸

مـعیار دیگری که آن امام همام در میزان دوستی ارائه می دهد «تقوا» است : (اَحْبِبِ الاْ خْوانَ عَلی قَدْرِ التَّقْوی) ۵۹   برادران را به اندازه تقوایشان دوست بدار.

ویژگی های برادر خوب

صـرف نـظـر از بـرادری عمومی مسلمانان، هر فردی به تناسب روحیات و احساسات خویش با فـرد یا افراد منتخب خویش انس می گیرد و رابطه ای خصوصی ـ نسبت به اخوّت عمومی ـ ایجاد می کند، چنانکه رسول اکرم (ص) پس از هجرت، مسلمانان را دو به دو بر اساس روحیات مشترک، بـرادر یـکـدیـگـر قـرار داد و خود نیز حضرت علی (ع) را به برادری برگزید، همچنین میان ابـوبـکـر و عـمر، عثمان و عبدالرحمن بن عوف، طلحه و زبیر... و فاطمه زهرا و امّ سلمه ـ همسر خویش ـ پیوند اخوّت برقرار کرد. ۶۰

در سخنان معصومین علیهم السلام، خصوصیاتی برای برادران شایسته تبیین شده که برخی از آنها را در زیر می خوانید:

ـ ظاهر و باطنش یکی باشد؛

ـ بدی و خوبی تو را از آن خود بداند؛

ـ از هیچ کمکی کوتاهی نکند؛

ـ در سختی ها تنهایت نگذارد؛

ـ اگر سه بار عصبانی شد، سخن زشت نگوید؛

همچنین، باوفا، با تدبیر، با حیا، خوش خلق و آزاده باشد. ۶۱

بـدیـهی است که آراستگی به صفات یاد شده، برای همه مسلمانان ضروری است، به این معنا که هر کس می خواهد دوست و برادری را با چنین صفاتی انتخاب کند، نخست باید خویشتن را به آنها متصف کرده باشد سپس در جستجوی همتای خویش برآید و با او عقد اخوت ببندد.

حقوق برادری

بـدون اغراق باید گفت: حقوق برادری قابل شمارش نیست و در هیچ مرزی محدود نمی شود و مؤمـن نـسـبـت بـه بـرادر مؤمنش نباید هیچ گونه نیکی را دریغ دارد و تا آنجا که مقدور است باید نـسـبـت به او خیرخواه، غمخوار، یار و مددکار باشد، هر گونه سختی و پریشانی را از او دور سازد و...

بعضی از آن حقوق که در روایات اسلامی به آنها اشاره شده، عبارتند از:

۱ـ کـم تـریـن حق این است که آنچه را برای خود دوست داری برای او هم دوست بداری و آنچه را برای خود نمی پسندی، برای او هم خوش نداری؛

۲ـ از خشمگین ساختن او بپرهیزی و در پی خشنودی او باشی و فرمانش را اطاعت کنی؛

۳ـ با جان، مال، زبان و دست و پای خویش او را مدد رسانی؛

۴ـ چشم، راهنما و آینه او باشی؛

۵ـ غـذای سـیـر نـخـوری و او گـرسـنـه باشد، سیراب نگردی و او تشنه باشد، لباس (نیکو) نپوشی و او بی لباس باشد؛

۶ـ اگر خدمتگزاری داری و او ندارد، خادمت را بفرستی تا به او در کارهایش کمک کند.

۷ـ سـوگـنـدش را تصدیق کنی، خواسته اش را اجابت کنی، هنگام بیماری به عیادتش بروی، (اگر مرد) جنازه اش را تشییع کنی، اگر احساس کردی نیازی دارد، در بر آوردنش پیشدستی نمایی و اجازه ندهی از تو درخواست نماید. ۶۲

۸ـ آنچه را که برای دنیا و آخرت او سودمند است، از او پنهان نداری؛

۹ـ نسبت به او کینه و دشمنی نورزی، گرچه به تو بدی کند؛

۱۰ـ هرگاه تو را دعوت کرد، بپذیری؛

۱۱ـ او را میان دشمنانش تنها نگذاری. ۶۳

امـیـرمـؤ مـنـان صـلوات اللّه عـلیـه از رسـول اکـرم (ص)، بـرخـی از حـقـوق بـرادری را چـنـیـن نقل می کند:

لغـزش او را بـبـخـشـد، غـمـخـوارش بـاشـد؛ زشـتـی او را بـپـوشـانـد؛ عـذرش را قبول کند، اگر دیگران از او غیبت کردند، از او دفاع کند؛ همیشه خیرخواه او باشد؛ دوستی اش را حـفظ کند؛ پیمانش را مراعات نماید، ... هدیه اش را بپذیرد؛ خوبی هایش را جبران کند؛ نیکی اش را سـپـاس گـویـد؛ بخوبی یاری اش نماید؛ ناموسش را حفظ کند؛ شفاعتش را بپذیرد؛ وقتی عـطـسـه مـی کـنـد، او را دعا کند؛ گمشده اش را بیابد؛ سلامش را پاسخ گوید؛ با او زیبا سخن بـگـویـد؛ سـوگـنـدش را تـصدیق کند؛ دوستانش را دوست بدارد و با آنها دشمنی نکند؛ ظالم باشد یا مظلوم، یاری اش نماید بدین معنا که اگر ظالم است او را از ستمگری باز دارد و اگر مظلوم است، در گرفتن حقش کمکش کند و...۶۴

امام صادق (ع) نیز می فرماید:

(اِذا اَرَدْتَ اَنْ یـَصـْفـُوَلَکَ وُدُّ اَخـیـکَ فـَلا تـُمـازِحـَنَّهُ وَ لا تـُمـارِیـَنَّهُ وَ لا تـُبـاهـِیـَنَّهُ وَ لا تُشارَنَّهُ) ۶۵

اگـر مـی خواهی دوستی برادرت برایت صاف و خالص بماند، هیچ گاه با او شوخی و مجادله نکن و به او مباهات نفروش و او را شرمسار ننما.

امام کاظم (ع) نیز با لحن تندی، مؤمن را از برخی آداب زشت بر حذر داشته و فرموده است :

(اَلْمـُؤْمـِنُ اَخـُو الْمـُؤْمِنِ لاُِمِّهِ وَ اَبیهِ فَمَلْعُونٌ مَنْ غَشَّ اَخاهُ وَ مَلْعُونٌ مَنْ لَمْ یَنْصَحْ اَخاهُ وَ مَلْعُونٌ مَنْ حَجَبَ اَخاهُ وَ مَلْعُونٌ مَنِ اغْتابَ اَخاهُ) ۶۶

مـؤمـن [در واقع] برادرِ پدر و مادریِ مؤمن است؛ پس هر کس به برادرش نیرنگ بزند [و خلاف آنچه در درون دارد آشکار نماید]، ملعون است و هر کس خیرخواه برادرش نباشد، ملعون است و هر کسی برادرش را به حضور نپذیرد، ملعون است و هر کس غیبت برادرش را بکند، ملعون است.

پی نوشت ها:

۵۱ ـ آل عمران (۳)، آیه ۱۰۳.

۵۲ ـ حجرات (۴۹)، آیه ۱۰.

۵۳ ـ بحار الانوار، ج ۷۴، ص ۲۷۹.

۵۴ ـ همان، ج ۷۸، ص ۱۷۵.

۵۵ ـ وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص۴۷۳.

۵۶ ـ اَلاَْخِلاّءُ یَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوُّ اِلا الْمُتَّقینَ (زخرف (۴۳)، آیه ۶۷).

۵۷ ـ حجر(۱۵)، آیه ۴۷.

۵۸ ـ وسائل الشیعه، ترجمه آزاد، ج ۸، ص ۴۰۴-۴۰۵.

۵۹ ـ بحارالانوار، ج ۷۸، ص ۳۳.

۶۰ ـ الغدیر، ج ۳، ص ۱۱۲.

۶۱ ـ بحارالانوار، ج ۷۴، ص ۱۷۳ و ۱۷۵.

۶۲ ـ کافی، ج ۲، ص ۱۶۹.

۶۳ ـ همان، ج ۸، ص ۱۲۶.

۶۴ ـ بحارالانوار، ج ۷۴، ص ۲۳۶.

۶۵ ـ بحارالانوار، ج ۷۸، ص ۲۹۱.

۶۶ ـ همان، ج ۷۴، ص ۲۳۳.

ماموستا فایق رستمی، امام جمعه سنندج در نشست علما و روحانیون شیعه و سنی که با موضوع «نقش روحانیون در کاهش آسیب‌های اجتماعی» امروز، ۲۹ بهمن‌ در مجتمع نور استان برگزار شد، اظهار کرد: علما و روحانیون وارثان انبیای الهی هستند چراکه در سنگر تعلیم، ترویج و حفاظت از دین اسلام ارائه خدمت می‌کنند.

وی افزود: امروز جهان اسلام بیش از هر زمان دیگر نیازمند وحدت، یکپارچگی و برادری هستند و وقت آن رسیده که سران ممالک اسلامی و علمای اسلام و حتی سران جهان با تفکر عمیق و نگاه و بصیرت واقعی مسائل را پیگیری کنند.

ماموستا رستمی با اشاره به اینکه دیگر زمان به ذلت کشاندن ملت‌ها، سرکوب مستضعفان و لشکرکشی به کشورها و به غارت بردن سرمایه آن‌ها باید تمام شود و خون انسان نزد تمام سران ممالک اسلامی ارزش و جایگاه پیدا کند چراکه در آیه ۳۲ سوره مائده خداوند متعال می‌فرماید: «مَنْ قَتَلَ نَفْسًا بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعًا وَمَنْ أَحْيَاهَا فَكَأَنَّمَا أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعًا، هر كس كسى را جز به قصاص قتل يا [به كيفر] فسادى در زمين بكشد چنان است كه گويى همه مردم را كشته باشد و هر كس كسى را زنده بدارد چنان است كه گويى تمام مردم را زنده داشته است».

وی بیان کرد: باید با تلاش عملی بیشتر برای نزدیک کردن مذاهب اسلامی تلاش کنیم چراکه همه ما پیرو یک دین، یک اصول و یک مکتب هستیم و دیگر جای اختلافی وجود ندارد چراکه هدف واحد تمام مذاهب اسلامی ترویج دین اسلام است. باید امروز به روند اختلافات و تفرقه بین مذاهب پایان دهیم چراکه امروز دست جنایت، ناپاک، نامحرم و تفرقه افکن بین مسلمانان در کار است که فقط در سایه اتحاد و یکپارچگی می‌توان دست‌ آنان را کوتاه کرد.

امام جمعه سنندج افزود: گروهی ادعا می‌کنند که تمدن‌های بهتر و متمدن‌تر از دین اسلام وجود دارد اما ما اعتقاد داریم دین مبارک اسلام مؤلفه اساسی تمام ادیان الهی است و هیچ تمدنی بالاتر از تمدن اسلامی وجود ندارد.

ماموستا رستمی با اشاره به اینکه دین اسلام تنها دین بی عیب و نقص جهان و از تمام جوامع و اقشار محروم جامعه حمایت کرده است، ادامه داد: یکی از دلایل آفرینش انسان‌ها آشنایی آن‌ها با یکدیگر است و باید آیات قرآن را سرلوحه خود قرار دهیم.

وی یادآور شد: ایران اسلامی امروز یک الگوی کامل از وحدت اسلامی برای ممالک جهان است و امروز ایران مرکز صلح و دوستی برای تمام ممالک اسلامی شده است.

در خانواده امام رضا (علیه السلام) و در محافل شیعه، از حضرت جواد (علیه السلام) به عنوان مولودی پرخیر و برکت یاد می شد. چنانکه «ابو یحیای صنعانی» می گوید: روزی در محضر امام رضا (علیه السلام) بودم، فرزندش ابو جعفر را که خردسال بود، آوردند. امام فرمود: «این مولودی است که برای شیعیان ما، با برکت تر از او زاده نشده است» (1).

گویا امام، به مناسبتهای مختلف، از فرزند ارجمند خود با این عنوان یاد می کرده و این موضوع در میان شیعیان و یاران امام رضا (علیه السلام) معروف بوده است، به گواه اینکه دو تن از شیعیان بنام «ابن اسباط» و «عباد بن اسماعیل» می گویند: در محضر امام رضا (علیه السلام) بودیم که ابو جعفر را آوردند، عرض کردیم: این همان مولود پرخیر و برکت است؟ حضرت فرمود: «آری، این همان مولودی است که در اسلام با برکت تر از او زاده نشده است» (۲).

باز «ابو یحیای صنعانی» می گوید: در مکه به حضور امام رضا (علیه السلام) شرفیاب شدم، دیدم حضرت موز را پوست می کند و به فرزندش ابو جعفر می دهد. عرض کردم: این همان مولود پرخیر و برکت است؟ فرمود: «آری، این مولودی است که در اسلام مانند او، و برای شیعیان ما، بابرکت تر از او زاده نشده است» (۳).

شاید در بدو نظر تصور شود که مقصود از این حدیث این است که امام جواد از همه امامان قبلی برای شیعیان، با برکت تر بوده است، در حالی که چنین مطلبی قابل قبول نیست، بلکه بررسی موضوع و ملاحظه شواهد و قرائن، نشان می دهد که ظاهرا مقصود از این حدیث این است که تولد حضرت جواد در شرائطی صورت گرفت که خیر و برکت خاصی برای شیعیان به ارمغان آورد، بدین معنا که عصر امام رضا (علیه السلام) عصر ویژه ای بوده و حضرت در تعیین جانشین خود و معرفی امام بعدی با مشکلاتی روبرو بوده که در عصر امامان قبلی، بی سابقه بوده است، زیرا از یک سو پس از شهادت امام کاظم (علیه السلام) گروهی که به «واقفیه» معروف شدند، بر اساس انگیزه های مادی، امامت حضرت رضا (علیه السلام) را انکار کردند و از سوی دیگر امام رضا (علیه السلام) تا حدود چهل و هفت سالگی دارای فرزند نشده بود و چون احادیث رسیده از پیامبر حاکی بود که امامان دوازده نفرند که نه نفر آنان از نسل امام حسین خواهند بود، فقدان فرزند برای امام رضا (علیه السلام)، هم امامت خود آن حضرت، و هم تداوم امامت را زیر سؤال می برد و واقفیه این موضوع را دستاویز قرار داده امامت حضرت رضا (علیه السلام) را انکار می کردند.

گواه این معنا، اعتراض «حسین بن قیاما واسطی» به امام هشتم در این مورد، و پاسخ آن حضرت است. «ابن قیاما» که از سران «واقفیه» بوده است (۴)، طی نامه ای به امام رضا (علیه السلام) او را متهم به عقیمی کرد و نوشت: چگونه ممکن است امام باشی در صورتی که فرزندی نداری؟!

امام در پاسخ نوشت: از کجا می دانی که من دارای فرزندی نخواهم بود، سوگند به خدا، بیش از چند روز نمی گذرد که خداوند پسری به من عطا می کند که حق را از باطل جدا می کند (۵).

این شگرد تبلیغی از طرف «حسین بن قیاما» (و دیگر پیروان واقفیه) منحصر به این مورد نبوده است، بلکه این معنا به مناسبت های مختلف و در موارد گوناگون تکرار می شده و امام رضا (علیه السلام) همواره سخنان و دلائل آنان را رد می کرده است (۶)، تا آنکه تولد حضرت جواد به این سمپاشیها خاتمه داد و موضع امام و شیعیان که از این نظر در تنگنا قرار گرفته بودند، تقویت گردید و اعتبار و وجهه تشیع بالا رفت (۷)

وسوسه های واقفیه و دشمنان خاندان امامت در این مورد، به حدی بود که حتی پس از ولادت حضرت جواد که واقفیه را خلع سلاح کرد، گروهی از خویشان امام رضا (علیه السلام) طبعا بر اساس حسد ورزیها و تنگ نظریها-گستاخی را به جایی رساندند که ادعا کردند که حضرت جواد، فرزند علی بن موسی نیست!!

آنان در این تهمت ناجوانمردانه و دور از اسلام، برای مطرح کردن اندیشه های پنهانی خویش، جز شبهه عوامفریبانه عدم شباهت میان پدر و فرزند از نظر رنگ چهره! چیزی نیافتند و گندمگونی صورت حضرت جواد را بهانه قرار داده گفتند: در میان ما، امامی که گندمگون باشد وجود نداشته است! امام هشتم فرمود: او فرزند من است. آنان گفتند: پیامبر اسلام (ص) با قیافه شناسی داوری کرده است (۸)، باید بین ما و تو قیافه شناسان داوری کنند. حضرت (ناگزیر) فرمود: شما در پی آنان بفرستید ولی من این کار را نمی کنم، اما به آنان نگویید برای چه دعوتشان کرده اید...

یک روز بر اساس قرار قبلی، عموها، برادران و خواهران حضرت رضا (علیه السلام) در باغی نشستند و آن حضرت، در حالی که جامه ای گشاده و پشمین بر تن و کلاهی بر سر و بیلی بر دوش داشت، در میان باغ به بیل زدن مشغول شد؛گویی که باغبان است و ارتباطی با حاضران ندارد.

آنگاه حضرت جواد (علیه السلام) را حاضر کردند و از قیافه شناسان درخواست نمودند که پدر وی را از میان آن جمع شناسایی کنند. آنان به اتفاق گفتند: پدر این کودک در این جمع حضور ندارد؛اما این شخص، عموی پدرش، و این، عموی خود او، و این هم عمه اوست، اگر پدرش نیز در اینجا باشد باید آن شخص باشد که در میان باغ بیل بر دوش گذارده است، زیرا ساق پاهای این دو، به یک گونه است! در این هنگام امام رضا (علیه السلام) به آنان پیوست. قیافه شناسان به اتفاق گفتند: پدر او، این است!

در این هنگام علی بن جعفر، عموی حضرت رضا، از جا برخاست و بوسه بر لبهای حضرت جواد زد و عرض کرد: گواهی می دهم که تو در پیشگاه خدا امام من هستی (۹). بدین ترتیب یکبار دیگر توطئه و دسیسه مخالفان امامت برای خاموش ساختن نور خدا، با شکست روبرو شد و خداوند آنان را رسوا ساخت.

پی نوشت ها:

۱) شیخ مفید، الارشاد، قم، مکتبة بصیرتی، ص ۳۱۹-طبرسی، اعلام الوری، الطبعة الثالثة، المکتبة الاسلامیة، ص ۳۴۷-فتال نیشابوری، روضة الواعظین، الطبعة الاولی، بیروت، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، ۱۴۰۶ ه. ق، ص ۲۶۱-کلینی، اصول کافی، تهران، مکتبة الصدوق، ۱۳۸۱ ه. ق، ج ۱، ص ۳۲۱-علی بن عیسی الاربلی، کشف الغمة، تبریز، مکتبة بنی هاشمی، ۱۳۸۱ ه. ق، ج ۳، ص ۱۴۳.

۲) مجلسی، بحار الانوار، الطبعة الثانیة، تهران، المکتبة الاسلامیة، ۱۳۹۵ ه. ق، ج ۵۰، ص ۲۰.

۳) کلینی، فروع کافی، الطبعة الثانیة، تهران، دار الکتب الاسلامیة، ۱۳۶۲ ه. ش، ج ۶، ص ۳۶۱-قزوینی، سید کاظم، الامام الجواد من المهد الی اللحد، الطبعة الاولی، بیروت، مؤسسة البلاغ، ۱۴۰۸ ه. ق، ص ۳۳۷.

۴) شیخ مفید، الارشاد، قم، مکتبة بصیرتی، ص ۳۱۸-علی بن عیسی الاربلی، کشف الغمة، تبریز، مکتبة بنی هاشمی، ۱۳۸۱ ه. ق، ج ۳، ص ۱۴۲-تستری، محمد تقی، قاموس الرجال، تهران، مرکز نشر الکتاب، ج ۳، ص ۳۷.

۵) کلینی، اصول کافی، تهران، مکتبة الصدوق، ۱۳۸۱ ه. ق، ج ۱، ص ۳۲۰-طبرسی، اعلام الوری، الطبعة الثالثة، المکتبة الاسلامیة، ص ۳۴۶-علی بن عیسی الاربلی، همان کتاب، ص ۱۴۲-شیخ مفید، همان کتاب، ص ۳۱۸.

۶) علی بن عیسی الاربلی، همان کتاب، ص ۱۴۲-تستری، همان کتاب، ص ۳۱۶-کلینی، همان کتاب، ص ۳۲۱-طوسی، اختیار معرفة الرجال (معروف به رجال کشی)، تصحیح و تعلیق: حسن المصطفوی، مشهد، دانشگاه مشهد، ۱۳۴۸ ه. ق، ص ۵۵۳، حدیث شماره ۱۰۴۵.

۷) قزوینی، سید کاظم، الامام الجواد من المهد الی اللحد، الطبعة الاولی، بیروت، مؤسسة البلاغ، ۱۴۰۸ ه. ق، ص ۳۳۷.

۸) معتبر شناخته شدن قیافه شناسی از طرف پیامبر اسلام (ص) ادعائی بود که صرفا از طرف آنان مطرح شد، و هرگز به معنای تایید آن از طرف امام رضا (علیه السلام) نبود، و اگر حضرت به این پیشنهاد تن درداد، یا از روی ناگزیری و یا به این دلیل بود که می دانست این کار در نهایت، به روشن شدن واقعیت، و اثبات پوچی ادعای آنان تمام می شود.

قیافه شناسان کسانی بودند که از روی شباهت اندام، نسب اشخاص را تعیین می کردند. قیافه شناسی نزد اعراب جایگاه مهمی داشت. علمای امامیه تعلیم و تعلم و گرفتن مزد در قبال انجام دادن این عمل را حرام می دانند. برخی از علمای امامیه این عمل را مطلقا حرام شمرده اند و برخی در صورتی آن را حرام می دانند که موجب فعل حرام یا منجر به اظهار نظر قطعی گردد. هر کس که از فقه اسلامی آگاهی داشته باشد، عدم جواز این عمل و استفاده از آن را مسلم می داند، چه رسد به این که به استناد آن، مسائل مربوط به ارث و نکاح و امثال اینها حل گردد! (ر. ک به: مقرم، سید عبد الرزاق، نگاهی گذرا بر زندگانی امام جواد (علیه السلام)، ترجمه دکتر پرویز لولاور، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۳۷۰ ه. ش، ص ۳۵) .

۹) کلینی، اصول کافی، تهران، مکتبة الصدوق، ۱۳۸۱ ه. ق، ج ۱، ص ۳۲۲-مقرم، سید عبد الرزاق، نگاهی گذرا بر زندگانی امام جواد (علیه السلام)، ترجمه دکتر پرویز لولاور، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۳۷۰ ه. ش. ص ۳۶. به همین هت بود که امام رضا (علیه السلام) خود را به رسول خدا، و فرزندش جواد را به ابراهیم فرزند پیامبر تشبیه می کرد، زیرا پس از تولد ابراهیم از ماریه قبطیه برخی از همسران رسول خدا از روی حسد، چنین تهمتی به وی زدند و گفتند: این نوزاد از «جریح» خادم رسول اکرم است!! ولی پس از تحقیق و کاوش روشن شد که اصولا «جریح» فاقد عضو تناسلی است! و به این ترتیب خداوند دروغ آنان را آشکار ساخت و ماریه را از این تهمت تبرئه کرد (ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، قم، المطبعة العلمیة، ج ۴، ص ۳۸۷-الطبری، محمد بن جریر بن رستم، دلائل الامامة، الطبعة الثالثة، قم، منشورات الرضی، ۱۳۶۳ ه. ق، ص ۲۰۱-۲۰۴) .

متن پیام رهبر انقلاب اسلامی که امروز حجت‌الاسلام احمد واعظی نماینده مقام معظم رهبری در امور دانشجویان در اروپا آن را در نشست مجازی این اتحادیه قرائت کرد، به این شرح است:

بسم الله الرحمن الرحیم

دانشجویان عزیز

هر روز که میگذرد اهمیت نقش جوانان در پیشرفت کشور و تضمین آینده‌ی آن بیشتر آشکار میشود. بلیّه‌ی عمومی کرونا هم این را یک‌بار دیگر به اثبات رسانید. همت و انگیزه و امید شورانگیز جوانان در این ماجرا نیز مانند بسیاری از مسائل کشور، پیشران گشایشهای علمی و عملی شد. این یکی از برترین افتخارات انقلاب اسلامی است که توانسته است نشان «نقش‌آفرینی در مسائل اساسی» را بر سینه جوانان برومند کشور بنشاند.

از شما دانشجویان عزیز انتظار میرود که در این فرصت مغتنمی که در اختیار شما است، خود را هر چه بیشتر به صلاحیتهای علمی و دینی و اخلاقی آراسته کنید و آماده‌ی نقش‌آفرینی شوید، و اتحادیه‌ی انجمن‌های اسلامی در این‌باره دارای وظیفه‌ئی سنگین‌تر و البته افتخارآمیزتر است.

والسلام علیکم و رحمةالله

سیّدعلی خامنه‌ای

آیت الله صافی گلپایگانی از مراجع تقلید شیعیان یکشنبه بیست و ششم بهمن به مناسبت حلول ماه مبارک رجب برای استفاده هرچه بیشتر مؤمنین از فرصت بندگی، یادداشتی را خطاب به مؤمنین نوشته است.

متن این یادداشت به این شرح است:

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام بر ماه مبارک رجب، سلام بر رجبیّون، سلام و تحیّات و غفران و رحمت الهی بر روزه داران این ماه، سلام بر عزیزانی که ندای «این الرجبیّون» را لبیّک گفته، و بر سر سفره رحمت خداوند متعال نشسته و از نعمت‌های بیکران آن بهره‌مند می‌شوید. بر خود ببالید و به این سعادت بزرگ، افتخار نمائید، و شکر خدای منّان را بجا آورید.
کدام لذّت دنیایی را می‌توان با این لذّات حالات خوش معنوی مقایسه نمود؟ کجایند آنان که به فکر عیش و نوش مادّی و تفریح‌های غیرسالم همراه با گناه و لذّات زودگذر دنیا هستند؟! أین الملوک و ابناء الملوک؟

آیا می‌توان برای قُرب به خداوند و رسیدن به مقام والای انسانیّت ارزش مادّی معیّن نمود؟ آیا می‌توان لحظه‌های پرفیض و با نشاط سحر و افطار شما روزه‌داران ماه رجب را با زمان دیگران مقایسه نمود؟ هرگز، هرگز، اینجاست که باید آیه شریفه قرآن را با توجّه و تدبّر تلاوت نمود:

«یا أیّها الّذین آمنوا استجیبوا لله و للرّسول إذا دعاکم لِما یُحییکم؛ ای کسانی که به خدا و پیامبر ایمان آورده‌اید، به خداوند و پیامبر او پاسخ بگویید آنگاه که شما را می‌خوانند تا حیات و زندگی واقعی به شما هدیه کنند.»

آری، این است حیات حقیقی و این است زندگی سرشار از معنویّت و روح پاک و تهذیب نفس و تقرّب به خداوند متعال، خود را برای انجام وظایف و تکالیف الهی آماده می‌کنیم و به پیامبر بزرگ رحمت حضرت ختمی مرتبت صلّی الله علیه و آله عرض می‌کنیم:

در این دوره که وجود نازنین و شریف دوازدهمین فرزند برومند شما امام عصر عجّل الله تعالی فرجه الشریف در غیبت بسر می‌برند، ما با تمام وجود اعلام می‌نمائیم که مانند یک سرباز فداکار و آماده، از احکام نورانی اسلام و معارف غنی اهل بیت علیهم السلام حمایت نموده و وظیفه خود می‌دانیم امر به معروف و نهی از منکر را میان جامعه خود انجام داده و با بدعت‌ها و مطالب انحرافی از دین برخورد داشته و این افتخار را تا ظهور موفور السرور آن ولیّ دوران و قطب عالم امکان برای خود محفوظ بداریم.

عزیزانم! این اوقات گرانبها را غنیمت داشته و برای خود و دیگران و برای نجات ممالک اسلامی از دشمنان اسلام و پیروزی و سربلندی مسلمانان جهان دعا کنید، و فرج حضرت بقیة الله الأعظم عجّل الله تعالی فرجه الشریف را از خداوند متعال مسئلت نمائید؛ أللّهم عجّل و قرّب زمانه و اجعلنا مِن اَعوانه واَنصاره آمین ربّ العالمین. از همه شما التماس دعا دارم.