امیر نشین کویت با 17818 کیلومتر مربع مساحت در شمال شبه جزیره عربستان و شمال غرب خلیج فارس قرار گرفته و از شمال به عراق، از جنوب به عربستان سعودی و از مشرق به آب‌های خلیج فارس محدود می شود .

کویت کشوری کوچک در منطقه خاورمیانه در حاشیه خلیج فارس است.

کویت سرزمینی است مسطح و بیابانی که سطح آن را ماسه پوشانده است. این وضعیت با شیب تدریجی از بیشترین ارتفاع یعنی 300 متر در دورترین ناحیه غربی از سوی «السالمی و الشقایا» تا ساحل غربی خلیج فارس امتداد دارد.

در کویت عوارض طبیعی چون کوه ها و رودها وجود ندارد .

نخستین بار منابع نفتی در دهه ۳۰ میلادی در این کشور کشف شد. این کشور تا سال ۱۹۶۱ مستعمره انگلیس بود و در این سال استقلال یافت.

در سال 1991عراق این کشور را اشغال کرد چاه‌های نفت آن را آتش زد و به این ترتیب آغازگر جنگی شد که آمریکا نیز وارد آن شد. این جنگ سبب شد برای مدتی صادرات نفت از کویت متوقف شود. تنها طی یک روز از این جنگ پنج تا شش میلیون بشکه نفت در آتش سوخت.

این جنگ سرانجام باعث شد نیروهای عراقی عقب‌نشینی کنند اما تاثیری که بر افزایش قیمت نفت گذاشت، تا مدت‌ها باقی ماند.

سیاست در کویت

در امیرنشین کویت ، رئیس حکومت امیر است.

رئیس دولت نخست وزیر است که امیر کویت او را تعیین می‌کند.

مجلس این کشور ۵۰ کرسی دارد که نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شوند. تمام اعضای کابینه این کشور از میان نمایندگان سابق مجلس انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در کویت

تولید ناخالص داخلی در این کشور 1/130 میلیارد دلار است. بيش از دو میلیون و يكصد هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند. ۸۰ درصد نیروی کار این کشور غیر کویتی و غالبا هندي و پاكستاني هستند.

نرخ بیکاری در کویت 2/2 درصد است.

صنایع این کشور شامل نفت، محصولات پتروشیمی، سیمان، کشتی‌سازی و تعمیرات آن و تبدیل آب شور به آب آشامیدنی است.

نفت

کویت با وجود وسعت کم یکی از بزرگترین کشورهای تولیدکننده نفت جهان است. عایدات نفتی مهمترین مؤلفه درآمدهای دولت کویت بشمار می‌رود.

ذخایر نفتی این کشور ۷۰ میلیارد بشکه تخمین زده می‌شود که بیش از سه برابر ذخایر نفتی ایالات متحده آمریکا و ۱۰ درصد از کل ذخایر نفتی جهان است. تولید نفت کویت طی سال ۱۹۹۴ در سطح ۲ میلیون بشکه در روز (شامل نفت استخراج شده از منطقه بی طرف) قرار داشت.

در خرداد ماه ۱۳۷۳ با بازسازی و راه اندازی کامل سومین واحد تقطیر پالایشگاه الاحمدی توان پالایش نفت کویت به ۸۰۰ هزار بشکه در روز رسید که از این مقدار حدود ۱۲۰ هزار بشکه به مصرف داخلی و روزانه ۷۰۰ هزار بشکه آن صادر شد. میزان تولید ناخالص داخلی کویت در سال ۱۹۹۹ به خاطر کاهش قیمت جهانی نفت به مرز ۸/۲۵ میلیارد دلار رسیده بود، در سال ۲۰۰۰ با روند افزایش نرخ نفت در بازارهای بین المللی به بیش از ۲۹ میلیارد دلار رسید. از سوی دیگر، نرخ رشد تولید ناخالص داخلی کویت هم اکنون بین ۵/۲ تا ۳ درصد برآورد می‌شود (این نرخ درسال ۱۹۹۹حدود ۱/۱ درصد بود) طی سالهای گذشته با بهره برداری از سه حلقه چاه جدید در منطقه مرزی (الرتقه) جمع چاههای در دست بهره برداری در این منطقه را به ۱۱ حلقه رساند. چاههای منطقه (الرتقه) مورد ادعای دولت عراق است و به موجب علامت گذاری جدید مرزی در طرف کویت واقع شده‌است. اجلاس وزرای نفت کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) در ژانویه ۲۰۰۱ سقف تولید نفت کویت را درحد ۲ میلیون و ۲۱ هزار بشکه در روز تعین کرد.

گاز

همپای رشد صنعت نفت در کویت، این کشور اقداماتی را نیز برای استخراج و بهره برداری از منابع گاز طبیعی (بوتان، پروپان، نپتان) آغاز کرد.

منابع گاز در اطراف بندر الاحمدی و شعیبه ذخیره و سپس توسط سوپر تانکرهای ویژه حمل گاز به کشورهای مصرف کننده از جمله ژاپن و سایر کشورهای غربی صادر می‌گردد. تولید و استخراج گاز در کویت روند رو به رشدی را نشان می‌دهد هر چند که در آن نوساناتی نیز دیده می‌شود.

محصولات صادراتی این کشور شامل نفت و محصولات فرآوری شده آن و کود است که به کشورهای ژاپن (5/19 درصد)، کره جنوبی(4/17درصد)، تایوان (4/10 درصد)، سنگاپور 9/7 درصد، آمریکا (2/8 درصد)، هلند (6/4 درصد) و چین (6/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی آن شامل مواد غذایی، مصالح ساختمانی، وسایل نقلیه و البسه است که از کشورهای آمریکا (9/12 درصد)، ژاپن (7/8 درصد)، آلمان (5/7درصد)، چین (1/7درصد)، عربستان سعودی (4/6 درصد)، ایتالیا (9/5درصد)، انگلیس (7/4 درصد)، هند (۴ درصد) و کره جنوبی (۴ درصد) وارد می‌شود.

مردم کویت

جمعیت این کشور حدود سه میلیون نفر با میانگین سنی ۲۶ سال است. امید به زندگی ۷۹ و برای مردان ۷۶ سال است.

حدود 12/0درصد از جمعیت بزرگسال این کشور به بیماری ایدز مبتلا هستند. ۴۵ درصد از جمعیت آن کویتی، ۴۱ درصد دیگر عرب‌ها و چهار درصد ایرانی هستند.

مسئله بدون: در کویت اصطلاح «بدون» بر افرادی اطلاق می شود که تابعیت مشخصی ندارند یا به عبارت دیگر بدون تابعیت اند.

پدیده «بدون» از جمله موضوعات در مسائل داخلی کویت و به عنوان مسئله ای اجتماعی و حاد مطرح و توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. این پدیده ناشی از اعمال سیستم «تابعیت چند درجه ای» در بدو استقلال این کشور می باشد. این سیستم مبتنی بر درجات زیر بوده است:

- شهروند درجه یک: در بر گیرنده آن دسته از مقیمی است که تحت نظام قبیله ای و بادیه نشینی در این سرزمین کوچک زندگی می کرده اند و در سال 1961 به عنوان شهروند کشور کویت شناخته شده اند.

- شهروند درجه دو: مقیم هایی که بعد از سال 1961 موفق به کسب تابعیت کویت شده اند.

- مقیم های فاقد تابعیت (بدون): کسانی هستند که فاقد تابعیت به عللی مانند سهل انگاری در اخذ تابعیت یا با کتمان تابعیت خود در انتظار اخذ تابعیت کویت نشسته اند.

مردم کویت از نژاد زرد و از تیره آریایی و سامی بوده و میان آنها سایر نژادهای عرب مانند عدنی ها نیز یافت می شود.

۸۵ درصد از مردم این کشور مسلمان هستند. زبان رسمی در این کشور عربی است اما انگلیسی نیز به صورت گسترده استفاده می‌شود.

برج آزادی در کویت

دين

اسلام دین رایج بوده و تقریباً همه مردم این کشور مسلمان هستند .

در ماده دوم قانون اساسی کویت آمده است، دین کشور اسلام است و شریعت اسلامی منبع اصلی برای قانونگذاری است.

بطور کلی حکومت کویت سعی در اجرای احکام اسلامی دارد و علاوه بر فعالیتهای دولتی، مراکز اسلامی مردمی نیز در این کشور فعال هستند .

کویت در پرداخت وامها برای کشورهای اسلامی نسبت به دیگر کشورها امتیاز قائل شد که این امر می تواند بازتابی از هویت اسلامی و منافع فرهنگی کویت باشد.

آداب و رسوم مسلمانان کویت در ماه رمضان

مسلمانان کویت در تلاشند تا با انجام مراسم مختلف در ماه رمضان آداب و رسوم و سنتهای دیرین و کهن سرزمین خود را زنده نگاهدارند.

بسیاری از عادات و آداب و رسومی که در ماه مبارک رمضان در کویت وجود دارند با کشورهای دیگر اسلامی و عربی شباهت دارند . مانند تجمع اول ماه مبارک رمضان در مساجد، گستراندن سفره های رحمان و افطاری دادن، شب زنده داری، جمع شدن خانواده کنار یکدیگر و تعریف داستانهای قدیمی و کهن که تقریبا میان کشورهای اسلامی مشترک است.

مسلمانان کویت در آخرین روز ماه شعبان خود را برای آغاز ماه مبارک رمضان آماده می کنند و در این روز که به آن " یوم القریش" گفته می شود، یعنی روز رؤیت هلال ماه رمضان که با آخرین روز شعبان مصادف است، جشن می گیرند.

این جشن از جمله جشنهایی است که از قرن 19 آغاز شده است که همه خانواده در خانه بزرگ خانواده جمع می شوند و فرا رسیدن ماه رمضان را با انواع غذاهای مختلف جشن می گیرند.

در گذشته به جهت بالا بودن درجه هوا، رطوبت و فقدان وجود یخچال برای نگهداری غذا، زنان خانه دار سعی می کردند در طعم غذاهای خود تنوع ایجاد کنند تا افراد خانواده که دور هم جمع هستند از آنها بخورند و غذای آنها اضافه نماند که فاسد شود. این عادت یعنی جمع شدن در خانه بزرگ خانواده در " یوم القریش" همچنان در میان برخی از خانواده های کویتی وجود دارد.

قریش در زبان عربی به معنای سخاوت و بخشش است؛ یعنی انسان در این روز بخشش می کند و کنایه از شنیدن صدای پول از جیب است و وجه تسمیه آن این است که همه خانواده ها در این روز با غذا و خوراکی و نوشیدنی بخشش می کنند و میهمانی می دهند و معده خود را با انوا غذاها پر می کنند تا به برای تحمل گرسنگی و تشنگی روز بعد آماده شوند.

ماهی از غذاهای اصلی این ولیمه به شمار می رود. اما آنها در طول ماه رمضان نیز از این غذا می خورند، زیرا معتقدند با خوردن آن می توانند تشنگی خود را برطرف کنند.

در این روز پس از اینکه زنان خانه های خود را نظافت کردند، دست و پای خود را حنا می بندند و با بخورهای مختلف خانه های خود را معطر می کنند.

آنها با شروع ماه مبارک رمضان گلدسته ها و مساجد را تزئین می کنند و فانوس ها و چراغ هایی در مناطق مختلف شهر که با برق یا با باطری کار می کند، میآویزند.

از شخصیت های برجسته در ماه رمضان سحرخوان است که به او "پدر طبل" می گویند که او همه اهل محل را با طبل از خواب بیدار می کرد و اهل خانه از او با دادن مقداری پول یا سحری تشکر می کردند، این سنت همچنان میان خانواده های کویتی ادامه دارد و کودکان نیز از دیدن او خوشحال می شوند و در دهه آخر ماه مبارک رمضان در شب یا روز در خیابانها می گردند و فطریه خود را از مردم می گیرند.

قرقیعان یکی از عادات و آداب و رسوم کهن مردم کویت به شمار می رود که از آباء و اجداد خود به ارث برده اند و بر حفظ آن تا کنون تلاش بسیاری کرده اند. این عادت به این گونه است که کودکان در شب 14، 15 و 16 ماه رمضان جشن می گیرند. آنها ظروفی مانند کاسه و بشقاب در دست می گیرند و آنها را به صدا در می آورند و به خانه های همسایه ها، دوستان و آشنایان می روند و از آنها خوراکیهایی مانند انجیر خشک، فندق، بادام، شیرینی، نقل و گردو می گیرند.

زائرين حج كـويـتي

با توجه به وجود مرزهاي مشترك بين كويت و عربستان سعودي غالب زائرين حج كويتي به صورت زميني و با هزينه اي نازل به سوي سرزمين وحي حركت مي نمايند . تقريباً تمام مسائل رفاهي آنان شبيه به مسائل رفاهي جمهوري اسلامي ايران به جز وسيله انتقال كه زميني است مي باشد .