نام كشور: گامبيا
نوع حكومت : جمهوری گامبيا (Republic of The Gambia)
مساحت : ۱۱٬۲۹۵کیلومتر مربع
جمعيت : حدود دو ميليون نفر
پايتخت : بانجول
زبان رسمي : انگليسي زبان
دين رسمي : اسلام بوده كه حدود ۹۰ درصد مردم این کشور مالكي مذهب ، و تقريبا ۹ درصد از ساکنین این جمهوری مسیحی و مابقی آنیمیست می‌باشند.
واحد پول : دالاسي
وضيعت جغرافياي
گامبیا کشوری است در غرب آفریقا كه در ساحل غربی قاره آفریقا قرار گرفته است. گسترش این کشور در جهت طول جغرافیایی است و طول آن به ۳۲۰ کیلومتر می‌رسد. گامبیا همچون باریکه‌ای در طول شرقی ـ غربی در داخل سنگال قرار دارد و از طریق باریکه‌ای در غرب با اقیانوس اطلس هم مرز است.
طول مرزهای گامبیا با جمهوری سنگال به ۷۴۰ کیلومتر و طول ساحل این کشور با اقیانوس اطلس به ۸۰ کیلومتر می‌رسد. حداقل ۱۸ درصد از خاک گامبیا قابل کشاورزی ، ۹ درصد مراتع طبیعی و ۲۸ درصد جنگلی است.
رود گامبیا که ۱۱۲۷ کیلومتر طول دارد با آبرفت‌های خود، نواحی حاصلخیزی برای این جمهوری بوجود آورده است. اقتصاد این کشور برپایه کشاورزی، ماهی‌گیری و گردشگری بنا شده‌است. در حدود یک سوم از جمعیت کشور زیر خط فقر یعنی با درآمد 25/1 دلار آمریکا در روز زندگی می‌کنند. موقعیت استوایی و قرار گرفتن در مجاورت اقیانوس اطلس موجب گرم و مرطوب شدن آب و هوای گامبیا شده است.
كارگاه تهيه ماهي دودي
۸۵ درصد از مردم گامبیا از طریق کشاورزی و دامداری امرار معاش می‌کنند و بادام زمینی ۹۰ درصد از تولیدات کشاورزی و صادرات گامبیا را تشکیل می‌دهد. ارزن، ذرت، برنج، کاساوا (نوع میوه مخصوص مناطق استوایی) و دانه‌های روغنی جزو دیگر تولیدات کشاورزی گامبیا هستند.
بادام زميني از مهمترين صادرات گامبيا مي باشد
فراورده‌های بادام زمینی، تن ماهی، پوست، نوشابه، جمع‌آوری و بسته‌بندی محصولات کشاورزی، صنایع چوب، پوشاک و صنایع فلزکاری جزو تولیدات صنعتی گامبیا به شمار می‌روند.
اسكله گامبيا
از سوی دیگر الماس، لاتریت و سنگهای ساختمانی جزو منابع معدنی گامبیا هستند.
مردم گامبیا به اقوام گوناگونی تعلق دارند که بزرگترین آن قوم ماندینکا است که ۴۲ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهد.
نگاهي به تاريخ گامبيا
در سال ۱۴۵۵ میلادی پرتغالی‌ها خاک گامبیا را اشغال کردند ولی این کشور ۳ قرن بعد یعنی در سال ۱۷۶۵ مستعمره انگلستان شد.
گامبیا پس از مبارزات طولانی در سال ۱۹۶۵ به استقلال رسید. در سال ۱۹۸۱ کنفدراسیونی از سنگال و گامبیا به نام «سنگامبی» تشکیل و مقرر شد رئیس جمهور سنگال به عنوان رئیس و همچنین رئیس جمهور گامبیا به عنوان نایب رئیس این کشور انتخاب شوند ولی در عین حال دو کشور حاکمیت خود را حفظ کنند. این قانون کماکان در گامبیا اجرا می‌شود.
اوضاع سياسي كشور
وقتی که مرزبندی‌های بین دو ملت سنگال و گامبیا پذیرفته شد، در سال ۱۸۸۹، بریتانیا تنها توانست یک باریکه کوچک در امتداد رود گامبیا را برای خود حفظ نماید. گامبیا تحت حکومت انگلستان و مستعمره این کشور و گامبیای انگلیس نام گرفت. این خطه از سرزمین نیز به طور کامل توسط سنگال فرانسوی‌ها احاطه شده بود.
«یحیی عبدالعزیز جامه» در سال ۱۹۹۴ با انجام یک کودتای نظامی قدرت را در گامبیا در دست گرفت. او در سال ۲۰۰۶ میلادی سومین دوره ریاست جمهوری خود را آغاز کرد .
تقسيمات کشوری
گامبیا از ۶ بخش تشکیل شده و از دیگر مراکز پرجمعیت گامبیا می‌توان به شهرهای «سرکوندا» و «بریکاما» اشاره کرد.
عضويت گامبيا در مجامع بين المللي
گامبیا علاوه بر سازمان ملل متحد (UN) ، در بانک توسعه آفریقا (ADB) ، کنگره اقتصادی آفریقا (ECA) ، سازمان خواروبار و کشاورزی ملل متحد (FAO) ، گروه 77 (G-77) ، بانک بین‌المللی ترمیم و توسعه وابسته به بانک جهانی (IBRD) ، سازمان بین‌المللی هواپیمایی کشوری (ICAO) ، کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری آزاد (ICFTU) ، جامعه توسعه بین‌المللی (IDA) ، بانک توسعه اسلامی (IDB) ، صندوق توسعه کشاورزی (IFAD) ، سازمان بین‌المللی کار (ILO) ، سازمان بین‌المللی مهاجرت (IMO) ، سازمان ارتباطات دریایی (INMARSAT) ، سازمان بین‌المللی پلیس جنائی (INTERPOL) ، سازمان کنفرانس اسلامی (OIC) ، اتحادیه ارتباطات دور (ITU) ، جنبش عدم تعهد (NAM) ، سازمان وحدت آقریقا (OAU) ، سازمان منع سلاحهای شیمیایی (OPCW) ، کمیسیون توسعه و تجارت سازمان ملل متحد، (UNCTAD) ، سازمان اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ملل متحد (UNESCO) ، سازمان توسعه صنعتی ملل متحد (UNIDO) ، اتحادیه جهانی پست (UPU) ، سازمان بهداشت جهانی (WHO) ، سازمان جهانی مالکیت معنوی (WIPO) و سازمان تجارت جهانی (WTO) عضویت دارد.
وضعيت اقتصادي كشور
گامبیا همچون بسیاری از کشورهای آفریقایی از اقتصادی ضعیف و نامتعادل برخوردار است. اثر سالها بهره‌کشی کشورهای استعمارگر، هنوز قدرت توسعه اقتصادی را به گامبیا نداده و بی‌سوادی شمار زیادی از جمعیت این کشور و نیز کمبود منابع اقتصادی قابل اتکا موجب شده است تا گامبیا در ردیف یکی از کشورهای فقیر جهان قرار گیرد.
نرخ تولید ناخالص داخلی گامبیا که در سال ۱۹۹۰ حدود ۳۱۷ میلیون دلار بود اکنون با اندکی افزایش به ۴۳۷ میلیون دلار رسیده است. این در حالی است که متوسط نرخ رشد تولید ناخالص داخلی این جمهوری در فاصله سالهای ۱۹۹۸ تا 2011حدود ۴۶/۳ درصد بود.
حداکثر سرمایه‌های جذب شده خارجی در این کشور طی ۱۰ سال گذشته حدود ۱۵ میلیون دلار است و نرخ تورم اقتصادی در این جمهوری حدود ۵/۲ درصد برآورد می‌شود. متوسط درآمد سرانه مردم گامبیا حدود ۳۴۰ دلار در سال است.
محصولات کشاورزی ۲۳ درصد، تولیدات صنعتی ۱۳ درصد و فعالیتهای خدماتی ۶۴ درصد از تولید ناخالص داخلی گامبیا را شامل می‌شود.
برنج كار گامبيائي
بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول در پایان سال ۲۰۰۰ میلادی با اختصاص بخشی از یک وام ۳۴ میلیارد دلاری به کشورهای فقیر آفریقا و ازجمله گامبیا به منظور کاهش بدهی های خارجی این کشورها موافقت کردند.
بازار سركوندا
در سالهای اخیر آمریکا، سنگال، بلژیک، ایرلند، اسپانیا، انگلستان، هلند، فرانسه ایتالیا، آلمان، سوئیس و پرتغال جزو مهمترین شرکای گامبیا بوده‌اند.
بازار خريد و فروش ماهي
تراز پرداختهای تجاری گامبیا در سالهای اخير به ترتیب (۱۷۲-) و (۲۰۶-) میلیون دلار بود.
جانجانبوره (جورج تاون)
مردم
گامبیا كه دارای حدود 2 ميليون نفر جمعیت بوده ، ۴۵ درصد از آنها را افراد زیر ۱۴ سال، ۵۲ درصد افراد بین ۱۵ تا ۶۴ سال و ۳ درصد افراد بیشتر از ۶۵ سال تشکیل می‌دهند. نرخ رشد جمعیت گامبیا حدود ۲/۳ درصد است و به طور میانگین در هر کیلومتر مربع از خاک این سرزمین ۱۲۱ نفر زندگی می‌کند.
مسجد بوندونگ
گامبیا به ازای هر هزار نفر از جمعیت خود ۲۸/۴۲ نفر نرخ زاد و ولد و ۲۱/۱۳ نفر نرخ مرگ و میر و ۹۷/۲ نفر نرخ مهاجرت دارد. امید به زندگی در مردان گامبیا ۵۱ سال و در زنان این کشور ۵۵ سال است.
زبان
زبان رسمی مردم گامبیا انگلیسی است ولی در اغلب محاورات روزمره از زبانهای مختلف بومی نظیر ولوف، فیولا و ماندینکا استفاده می‌شود. یحیی جامع رییس جمهوری گامبیا در مارس ۲۰۱۴ اعلام کرد که استفاده از زبان انگلیسی را به عنوان زبان رسمی متوقف خواهد کرد. وی گفت زبان انگلیسی ارثیه استعمار است و ما به دنبال سخن گفتن به زبان خودمان هستیم.
مسجد فاجي گوندا در گامبيا
این کشور فاقد خطوط ریلی است ولی نزدیک به ۲۷۰۰ کیلومتر جاده اصلی و فرعی، ۴۰۰ کیلومتر راه آبی، یک بندر صیادی و تنها یک فرودگاه بزرگ با قابلیت پذیرش هواپیماهای پهن پیکر را دارد.
مطبوعات
رسانه‌های نوشتاری و مطبوعات در گامبیا توسعه چندانی نیافته‌اند و به جز تعداد انگشت شماری روزنامه و هفته نامه در این جمهوری، جریده‌ای به چاپ نمی‌رسد.
روابط دو جانبه
ايران و گامبيا در سال 1353 اقدام به برقراري روابط سياسي فيمابين كردند. در اين سال سفير ايران در سنگال سفير آكرديته نزد گامبيا معرفي شد . با پيروزي انقلاب اسلامي درايران، روابط دو كشور به مدت چند سال دچار وقفه گرديد. اولين حركت جمهوري اسلامي ايران براي برقراري روابط معرفي سفير كشورمان در سيرالئون به عنوان سفير اكرديته در گامبيا بود كه اين پيشنهاد مورد موافقت طرف گامبيايي قرار نگرفت. به دنبال برقراري مجدد روابط با سنگال، جمهوري اسلامي ايران در سال 1368 سفير خود در سنگال را به عنوان آكرديته در گامبيا معرفي كرد كه موافقت گامبيا قرار گرفت و دور جديدي در روابط بين دو كشور آغاز گرديد.
تا پيش از كودتاي سال 1994 به تدريج با آشنايي بيشتر هيئت حاكمه اين كشور درباره انقلاب اسلامي و با تثبيت جايگاه جمهوري اسلامي ايران در جهان ، دو كشور براي توسعه و تعميق روابط فيمابين ابراز علاقه كردند. چندين سفر و ملاقات مهم توسط مقامات طرفين صورت گرفت.
با انجام كودتاي 22 ژوئيه 1994، جاوارا رئيس جمهور آن كشور از قدرت خلع شد و سياست‌هاي سروان يحيي جامه ، گرمي روابط بين جمهوري اسلامي ايران و گامبيا بر گرمي روابط دوجانبه افزود. از این رو توافق وزاري امور خارجه دو كشور در آذرماه 1385 براي گشايش سفارت در پايتخت‌هاي دو كشور صورت گرفت.
"در آذر ماه ۱۳۸۹ دولت گامبیا به بهانه ای غیرواقعی رابطه سیاسی خود با ایران را به حالت تعلیق درآورد و تمامی پروژه‌های مشترک میان دو کشور را لغو و به دیپلمات‌های ایران هم 48 ساعت فرصت داد تا آن كشور را ترك كنند . رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس علت این قطع رابطه را فشار آمریکا ارزیابی کرد و گفت: توسعه روابط جمهوری اسلامی ایران با کشورهای آفریقایی، آمریکا و هم پیمانانش را حساس کرده بود و آنان به دنبال تخریب این روابط هستند.".
.
