امام حسن مجتبی علیه السلام:
النّاسُ فِی دارِ سَهْوٍ وَ غَفْلَةٍ یَعْمَلُونَ وَلا یَعْلَمُونَ فَاِذا صارُوا إلی الآخِرَةِ صارُوا اِلی دارِ یَقینٍ یَعْلَمُونَ وَ لا یَعْمَلُونَ
مردم [در این دنیا] در خانه بی خبری و غفلت بسر می برند؛ پس هر کاری را انجام می دهند، نمی دانند [ثمرش را] و چون به خانه آخرت روند، به وادی یقین در آیند و همه چیز را بدانند و لکن نتوانند عمل سودمندی را در آنجا برای خویش انجام دهند.
مصابیح الانوار، ج ۲، ص ۲۷۱.
