پژوهش‌های محققان مرکز تحقیقات بیوشیمی بیوفیزیک دانشگاه تهران نشان می‌دهد عصاره گیاهان وج و بادرنجبویه می‌تواند به درمان آلزایمر کمک کند.

بر اساس پژوهش‌های اخیر محققان مرکز تحقیقات بیوشیمی و بیوفیزیک دانشگاه تهران، دو ترکیب طبیعی آلفا‌ـ‌آسارون (alpha-Asarone) و بتا‌ـ‌کاریوفیلین (beta-Caryophyllene)، که از عصارۀ گیاهان وج و بادرنجبویه به دست می‌آیند، می‌توانند در جلوگیری از تجمع پروتئین تاو، که یکی از عوامل اصلی بروز آلزایمر است، مؤثر باشند.

این پژوهش که در قالب رساله دکترای افروز انبارکی، دانشجوی دکترای بیوشیمی این مرکز، به‌راهنمایی دکتر عارفه سیدعربی و با عنوان «مطالعه اثر آلفا‌ـ‌آسارون و بتا‌ـ‌کاریوفیلین و بر فیبریلاسیون پروتئین تاو با استفاده از داکینگ مولکولی و روش‌های آزمایشگاهی» انجام شده، حاکی از آن است که این ترکیبات در فرم رایحه، توانایی کاهش تجمعات پروتئین تاو را دارند و می‌توانند به‌عنوان یک روش درمانی جدید برای بیماران آلزایمری مطرح شوند.

به‌گفته دکتر سیدعربی، در سال‌های اخیر، بیماری آلزایمر به یک چالش بزرگ جهانی تبدیل شده و تعداد مبتلایان به آن، به‌طور مداوم در حال افزایش است. این بیماری با تحت‌الشعاع قرار دادن عملکرد مغز، به اختلال در حافظه، یادگیری و گفتار منجر می‌شود و در مراحل پیشرفته می‌تواند خطراتی جدی برای زندگی افراد به‌همراه داشته باشد، تحقیقات بسیاری در جهت یافتن درمان مؤثر برای این بیماری انجام شده است، اما تاکنون نتیجه‌ای قطعی به دست نیامده است.

وی به عوامل بروز این بیماری اشاره کرد و گفت: یکی از عوامل اصلی در بروز این بیماری، تجمع پروتئینی به‌نام تاو در سلول‌های عصبی مغز می‌باشد، بنابراین یکی از راه‌های درمان این بیماری، جلوگیری از تجمع این پروتئین در سلول‌های عصبی است.

دانشیار مرکز تحقیقات بیوشیمی بیوفیزیک درباره نحوه استفاده از ترکیبات طبیعی پیشنهادی در این پژوهش گفت: این ترکیبات می‌توانند به‌صورت استشمام یا آروماتراپی توسط بیمار مورد استفاده قرار گیرند که روشی مؤثر در درمان بسیاری از بیماری‌هاست.

وی در پایان افزود: پژوهش حاضر، پتانسیل استشمام ترکیبات آلفا‌ـ‌آسارون و بتا‌ـ‌کاریوفیفین را در درمان آلزایمر نشان داده است، هرچند استفاده واقعی از این ترکیبات در مراحل درمان آلزایمر، نیازمند تحقیقات و مطالعات بیشتر است.

نتایج این پژوهش در قالب مقاله‌ای در نشریه International Journal of Biological Macromolecules با ضریب تأثیر 7.7 منتشر شده است.