روبروي قبرستان ابوطالب بودم كه با يك نفر به نام ابوداود از كشور تاجيك آشنا شدم.
او در اعتراض به تجمع ما در برابر قبرستان، گفت: هيچ دليلي براي زيارت قبرستان وجود ندارد، چرا كه اينها مرده اند و نمي شنوند و نمي توانند شفاعت كنند. مقداري دليل منطقي آورد مبني بر سميع بودن خدا و عدم نياز به شفيع.
گفتم: وقتي پسري با پدرش قهر مي كند، براي آشتي مجدد، همسايه خود را شفيع مي كند و اين دليل ناشنوا بودن پدر و يا مهربان تر بودن همسايه نيست.
گفت: اينها دليل عقلي است. اگر دليلي از قرآن و يا حديث هم باشد، من قبول مي كنم.
از قرآن بحث درخواست فرزندان يعقوب براي شفاعت را مطرح كردم.
گفت: يعقوب زنده بود. گفتم: پس در اصل شفاعت مشكل نداري، فقط سميع بودن اهل البيت را قبول نداري.
گفت: اگر دليل نقلي باشد، من قبول مي كنم.
گفتم شما كه مي گوئيد پيامبر مرده است، پس چرا در بالاي مرقد مطهر پيامبر (ص) نوشته شده است «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ». همچنين در هنگام زيارت پيامبر، مي گوئيد: السلام عليك يا رسول الله؟ در كتاب خدا نيز آمده است كه: «وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْيَاءٌ وَلَكِنْ لَا تَشْعُرُونَ». پس اينها زنده هستند، ولي ما نمي توانيم آنها را ببينيم. در اين باره روايات زيادي از متون شيعه و اهل تسنن كه قبلاً آنرا در دفتر خاصي نوشته بودم، برايش نقل كردم. زائر تاجيكي دو دل و در عقايد خود متزلزل شد. گفت: اگر مي تواني چند كتاب در اين باره برايم بفرست تا بيشتر آشنا شوم.
