آیت‌الله سبحانی به این شبهه که "چرا نام فرزندان خود را "عبدالنبی و عبدالرسول" می‌گذاریم، مگر ما بنده خدا نیستیم ؟" پاسخ داد.

پاسخ این مرجع تقلید به این شبهه به شرح زیر است:

عبودیت و بندگی، انواع و اقسامی دارد که اضافه برخی از آنها اختصاص به خدا دارد، برخی از آنها به خدا و برخی دیگر به غیر خدا نیز اضافه می‌شوند.

1. بندگی تکوینی که مربوط به آفرینش است این نوع بندگی باید به سوی خدا نسبت داده شود. اگر حضرت مسیح می‌گوید: «انّی عبدالله» و در مورد پیامبر می‌گوییم «عبده و رسوله»، مقصود عبودیت و بندگی است که از آفرینش سرچشمه می‌گیرد یعنی چون خدا آفریدگار ماست، همه ما مخلوق او هستیم، نه مخلوق و بنده کسی دیگر، چنان که می‌فرماید:

( إن کلّ من فی السموات والأرض إلاّ آتی الرحمن عبداً ). مریم/ 93

"هیچ کس در آسمان‌ها و زمین نیست مگر آن که به بندگی خداوند رحمان در می‌آید".

2. بندگی قانونی، از نظر قوانین اسلام هرگاه مسلمانان پس از فرو نشستن جنگ، کافران را اسیر گرفتند، آنان بندگان مسلمانان خواهند شد چنان که قرآن می‌فرماید:

( وأنکحوا الأیامی منکم و الصالحین من عبادکم و امائکم إن یکونوا فقراء یغنهم الله من فضله... ) . ( نور/ 32)

"پس مردان و زنان بی همسر را همسر دهید و همچنین غلامان و کنیزان درستکار خود را اگر فقیر و تنگدست باشند، خداوند آنان را از فضل خود بی نیاز می‌کند، خداوند گشایش دهنده و آگاه است".

در این آیه، برای مسلمانان بندگانی را مطرح می‌کند. این بندگی، بندگی وضعی و قانونی است.

3. عبودیت تشریفی، و آن به خاطر احترامی است که برای طرف قائل است، امیرمؤمنان(علیه السلام) می‌فرماید:

"من علّمنی حرفاً فقد صیّرنی عبداً".

"هر کس سخنی به من بیاموزد مرا بنده خود کرده است".

مسلمانان به عنوان اظهار مهر و مودّت به پیامبران و امامان، خود را بنده آنان معرفی می‌کنند، یعنی همان طوری که بنده قانونی و وضعی، مطیع مولای خود می‌باشد، آنان نیز مطیع آنها هستند.

از این نیز بگذریم، یکی از معانی عبد در لغت به معنای مطیع است بنابراین معنای عبدالرسول، مطیع الرسول و معنی عبدالحسین، مطیع الحسین است و مسلماً قرآن ما را به اطاعت رسول و اولی الأمر دعوت کرده است، چنان که می‌فرماید:

( أطیعوا الله وأطیعوا الرسول وأُولی الأمر منکم ). نساء/ 59