بسم الله الرحمن الرحیم

آیه شریفه ۱۸۶ از سوره بقره، آیه منتخب ما از جزء دوم قرآن کریم است.

خدای متعال در این آیه می‌فرماید: «وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَلْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ / وقتی بندگانم درباره از تو پرسیدند، بگو من نزدیک شما هستم و صدای هر دعاکننده‌ای را پاسخ می‌دهم و اجابت می‏‌کنم، پس دعوت مرا بپذیرند و از من طلب اجابت کنند و ایمان بیاورند، شاید که به سعادت راه یابند».

این آیه شریفه از امیدبخش‌ترین آیات نورانی قرآن است که قرب حضرت حق را با عباد تأکید می کند.

وقتی در این آیه به «عبادی» تعبیر شده، این در واقع اضافه‏ تشریفیه بندگان به حضرت حق است. به خصوص وقتی پاسخ می‌دهد: «فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ / هر فراخوان و هر فراخوان‌کننده ای را من اجابت می کنم و پاسخ می‌دهم» از نقاط بسیار امیدبخشِ رابطه حضرت حق با بندگان به شمار می‌آید.

البته مخاطبین عزیز مستحضر هستند که قرب و بُعد حضرت حق با بندگان، قرب و بُعد مکانی یا قرب و بُعد مادی محسوس نیست.

این مسئله به میزان تقرب خودِ عبد به حضرت حق بستگی دارد و طبیعتا وقتی اشراف وجودی حضرت حق، همه عالم را در واقع فرا گرفته و به تعبیری «أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ» است، این قرب در واقع یک قرب وجودیست و قرب هستی‌شناسانه است.

این تقرب هستی‌شناسانه، وقتی مایه مسرت و خوشحالی می‏‌شود که این تعبیر در قرآن به کار رفته است که «أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» هر فراخوان و صدایی که از طرف بندگان، حضرت حق را فرا می خواند حضرت حق با تمام وجود خودش به آن بنده اقبال پیدا می کند؛ به شرط اینکه این استجابت را ما بطلبیم و در واقع به این استجابت، ایمان و باور داشته باشیم.

لذا این آیه شریفه، حقیقتِ دعا و حقیقتِ مناجات بندگان با حضرت حق را به طور خاص مورد توجه قرار داده است و ماه مبارک رمضان، قطعا ماهِ دعا و مناجات با حضرت حق است.

اگر بتوانیم آداب دعا و باور به دعا و مضامین ادعیه نورانی منثوره از حضرات معصومین علیهم السلام را به آن طلب حقیقی وجودی خودمان «فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَلْیُؤْمِنُوا بِی» تبدیل کنیم، در این صورت پاسخ حضرت حق را در پی دارد: «فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ».