در فرازی از دعای ماه رجب می خوانیم «یَا مَنْ یُعْطِی مَنْ لَمْ یَسْأَلْهُ وَ مَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ تَحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً»؛ ای آن‌که به هرکه از او نخواهد و او را نشناسد نیز می‌بخشد. عطایش از روی مهربانی و رحمت است. این فراز از دعای ماه رجب اوج رحمت خداست؛ همچنان که رحمانیت و رحیمیت دو بالِ صفت رحمت خداوند هستند.

طبق روایات ما رحیم، رحمت خاص خداوند به تک تک بندگان و رحمان، رحمت عام خداوند است که شامل تمام عالم و آدم می شود. در اینجا به نظر می رسد خداوند از باب رحمانیت خویش به هر آنکه از او درخواست نمی کند و یا او را نمی شناسند، عطا می کند، مانند آنچه از نور خورشید به تمام مخلوقات می رسد و یا برف و باران که برای تمام ملت ها و سرزمین ها جاری می شود.

در انتهای این فراز تصریح می کند که این عطاهای خداوند از باب دو صفت «حنّان» و «رحمت» خداست. حنّان را به تعطف و رقت و دلسوزی نسبت به مردم تفسیر کرده‌اند و رحمت نیز عطای بی منت خداوند به بندگانش بدون آنکه آنها لایق چنین محبتی باشند، چرا که به تصریح قرآن «وَ رَحْمَتی وَسِعَتْ كُلَّ شَیْ‌ء»؛ رحمت خداوند تمام اشیاء را در بر گرفته است. (156 اعراف) و امیرالمؤمنین علیه السلام در دعای کمیل به این صفت خداوند اشاره کرده، می فرماید «اللّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ بِرَحْمَتِكَ الَّتِی وَسِعَتْ كُلَّ شَیْءٍ»؛ یعنی خدایا از تو درخواست می کنم به واسطه رحمتی که تمام اشیاء را در بر گرفته است.

حال خداوند تمام این رحمت خویش را در وجود برترین مخلوق خویش و سید پیامبران و رسولان یعنی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله قرار داد و خطاب به ایشان فرموده «وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعالَمِینَ» و ماه رجب را سراسر رحمت قرار داد و رحمةً للعالمین را در این ماه رحمت مبعوث کرد تا به همگان این پیام را بدهد که تمام مخلوقات محتاج عنایات صاحب کلمه رحمت هستند؛ لذا فرمود: «اِنَّما بُعِثْتُ رَحْمَةً»؛ یعنی من تنها به خاطر رحمت مبعوث شدم. با این دیدگاه، تمام ماه رجب جریان رحمت خدا از مجرای پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و تمام نعمات سفره آن، همان سفره خوان کرم سید البشر است.