اعتراضات مردمی لبنان به هر شکل که باشد، فریاد مظلومان گرسنه و بیکاری است که از ظلم حکومت و فساد اکثریت آنانی که بر قدرت نشسته اند، ناشی شده است. مسئولانی که فرصت های شغلی را از بین برده و مردم را به فقر و گرسنگی کشانده اند و خدمات عمومی را تا پایین ترین حد خود کاهش داده اند. در این زمان، عده کمی، با سوء استفاده از فرصت ها، اموال بیشتری اندوخته و با دولت و اقدامات آن علیه مردم همراه شده اند.

قطعاً فساد نامحدود دولت لبنان فریاد ملت را به اوج رسانده است؛ فریادی که به نام انقلاب یا جنبش یا اعتراضات مردمی نامگذاری می شود.

طبیعتاً این انفجار مردمی به دنبال آن به وجود می آید که ملت، یک جسم بدون روح شمرده شود. از این رو نتیجه احساسات صادقانه و به حق مردم خشمگینی است که از غارت اموال خود و آوارگی فرزندانشان از سوی افرادی رنج می برند که سه دهه بر این کشور حکومت کرده و مردم را غارت می کنند.

این انفجار مردمی واکنشی طبیعی علیه جنایات نامحدود این افراد است که کشور را به نابودی کشانده اند.

اما پیش از آنکه درباره راه حل این وضعیت سخن بگوییم باید خطراتی که باید از آن حذر شود را مورد بررسی قرار دهیم.

این خطرات عبارتند از:

1- تفرقه و اختلاف:

زیباترین چیزی که در این تجمعات دیده می شود، تصویر ملی آن است که خالی از مذهب گرایی و گروه گرایی است که پیش از این، ملت لبنان را محاصره کرده بود. بنابراین این جنبش بخاطر ملی بودن آن و همچنین بخاطر وحدت کلمه باید چهره خود را حفظ کند، و بر خواسته ها و حقوق مردم تمرکز شده و از سخنان تحریک آمیز و دشنام به یکدیگر جلوگیری شود. لذا این زمان، زمان مطالبه حقوق است نه میدان مبارزه از طریق دشنام و ناسزا.

2- منحرف شدن از اهداف اصلی:

این انفجار ملی به یک دلیل اصلی یعنی وضعیت معیشتی و مالی مردم به وجود آمده است که به بهانه وضع مالیات بر خدمات واتساپ ایجاد شد و سپس مطالبات معیشتی و اصلاحات مالی و مبارزه با فساد و بازگرداندن اموال غارت شده را نیز شامل شد. این موارد اهداف بیشتر معترضان بوده است و همه لبنانی ها بدون هماهنگی قبلی، بر این اهداف اجماع داشته و از شمال تا جنوب کشور، با یکدیگر متحد شده اند. اما آنچه که موجب هراس است، تلاش عده کمی از افراد مرتبط با خارج است که تلاش می کنند بگویند که این خواسته ها، خواسته همه مردم لبنان نیست و در نتیجه این اعتراضات به خشونت کشیده شود.

3- دست داشتن کشورهای خارجی در این اعتراضات:

این مورد، خطرناک ترین مسئله برای لبنانی ها و میهن آنان و آینده کشورشان است. تجربه کشورهای عربی در گذشته نشان داده است که این اقدامات همچنان ادامه دارد و همین امر موجب ترس و نگرانی می شود. مداخله کشورهای بیگانه زنگ خطری برای ملت لبنان است که موجب تبدیل آنان به ابزار دست بیگانگان می شود. حال این سوال مطرح است که آیا لبنان نیز به «بهار عربی» که موجب آتش زدن به کشورهای عربی شده، پیوسته است و اینکه با کدامیک از نمونه های این «آتش عربی» در کشورهای تونس، عراق، لیبی، مصر، یمن، بحرین و سوریه منطبق است؟

در همین راستا، تلاش برای حل عملی و ملی این مشکلات وجود دارد که باید به شدت جدی گرفته شود. لذا راه حل مطلوب آن است که اصول و قواعدی که بر اساس منطق سلیم بنا شده است، در نظر گرفته شود؛ که مهمترین این اصول، پایبندی به این امور است : «هرکس چند دهه دچار فساد بود، امکان ندارد که وظیفه اصلاح امور را برعهده بگیرد»، «هرکس اموال عمومی را غارت کرد، نمی تواند از شهامت خود برای بازگرداندن آن استفاده کند» و «اصلاحات با ادامه نظام و قوانین گذشته انجام نخواهد شد». چرا که اصلاحات  باید بر اساس یک نظام ملی متناسب و به دست افرادی مورد اطمینان در دولت انجام شود.

در همین زمینه دو راهکار ارائه می شود:

الف) راهکار آزمایشی شامل تعدیل دولت و تسریع در اجرای پیشنهادات اصلاحی در زمان تعیین شده و ارائه مهلت یک ماهه برای آزمایش جدی این راهکار و اجرای آن.

ب) راهکار ریشه ای که راه حل حقیقی برای این مسئله است که شامل سپردن صلاحیت قانونی پارلمان این کشور به یک دولت انتقالی برای وضع قوانین ملی جدید از جمله قوانین مبارزه با فساد و بازگرداندن اموال غارت شده و قوانین مالیاتی است.

نکته مهم این است که تسریع در حل این مشکلات به مصلحت همه مردم لبنان به جز بیگانگان و دست نشانده های آنان است و همچنین از نابسامانی اوضاع مالی و اقتصادی لبنان جلوگیری می کند. اما به تأخیر انداختن اجرای مطالبات مردم و اهمیت ندادن به آن، به بیگانگان فرصت می دهد که در امور لبنان مداخله کنند؛ لذا باید یادآور شد که این افراد دشمن لبنان هستند که با وجود قدرت نیروهای مقاومت و صلابت آنها در دفاع از لبنان، خواستار اغتشاش و ناامنی در این کشور هستند.

نویسنده: امین محمد حطیط