حضرت عبد‌العظیم حسنی بااینکه قبل از تولد امام مهدی علیه‌السلام از دنیا رفته بود، اما اعتقاد به امامت امام مهدی علیه‌السلام داشت و ولایت امام غائب را نیز پذیرفته بود. دلیل بر این مطلب، همان حدیث عرضه‌ی دین عبدالعظیم حسنی به امام هادی علیه‌السلام است. ایشان در این روایت پس از اعتراف به امامت امام جواد علیه‌السلام می‌گوید: «... ثُمَّ أَنْتَ يَا مَوْلَاي‏. فقال علیه‌السلام: وَ مِنْ‏ بَعْدُ الْحَسَنُ‏ ابْنِي‏ فَكَيْفَ‏ لِلنَّاسِ‏ بِالْخَلَفِ‏ مِنْ‏ بَعْدِهِ‏؟ قَالَ: فَقُلْتُ: وَ كَيْفَ ذَاكَ يَا مَوْلَايَ؟ قَالَ: لِأَنَّهُ لَا يُرَى شَخْصُهُ وَ لَا يَحِلُّ ذِكْرُهُ بِاسْمِهِ حَتَّى يَخْرُجَ فَيَمْلَأَ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً. قَالَ: فَقُلْتُ: أَقْرَرْتُ وَ أَقُولُ: إِنَّ وَلِيَّهُمْ وَلِيُّ اللَّهِ وَ عَدُوَّهُمْ عَدُوُّ اللَّهِ وَ طَاعَتَهُمْ طَاعَةُ اللَّهِ وَ مَعْصِيَتَهُمْ مَعْصِيَةُ اللَّه‏ ...»؛[1] «... سپس شما ای مولای من، در این هنگام حضرت هادی علیه‌السلام فرمود: پس از من فرزندم حسن امام است، پس مردم درباره امام بعد از او چگونه خواهند بود؟  گفت: عرض کردم: ‌ای مولای من، مگر آن چگونه است؟ فرمود: امام بعد از فرزندم حسن شخصش دیده نمی‌شود و اسمش در زبان‌ها جاری نمی‌گردد تا خروج کند و زمین را از عدل و داد پر کند، همان‌طور که از ظلم وسطم پرشده باشد.

عبد‌العظیم گفت: عرض کردم: به این امام غائب هم معتقد شدم و می‌گویم: دوست آنان دوست خدا و دشمن آن‌ها دشمن خدا است، طاعت آنان طاعت پروردگار و معصیت و نافرمانی از آن‌ها موجب معصیت اوست».

ایمان عبد‌‌العظیم حسنی به امام مهدی علیه‌السلام بیانگر این است که اعتقاد به امامت در زمان غیبت از اهمیت ویژ‌ه‌ای برخوردار است.

پی‌نوشت:
[1]. مجلسی، محمدباقر، بحار‌الانوار، ج66، ص2.