قصد قربت، شرط قبولی هر عبادتی است و هیچ عبادتی بدون قصد قربت و اخلاص، مقبول درگاه خداوند واقع نمی‌شود و هر چه مرتبه اخلاص بالاتر و کامل تر باشد، عابد به حقیقت عبادت، نزدیکتر شده و عبادتش مقبول درگاه احدیت واقع می.شود.
در حج نیز قصد قربت و اخلاص شرط است. اگر کسی حج برود صرفا برای اینکه به او (حاجی) بگویند و یا برای اینکه مورد طعن دیگران واقع نگردد و یا برای اینکه تجارت کند و یا برای اینکه تفریح کند حج او مقبول درگاه خداوند نیست زیرا حقیقت حج عبارت است از روی آوردن به سوی خداوند و دوری از هر چه غیر اوست.
پیامبر اکرم (ص) فرموده است: (یَاء تَى عَلَى النَّاسِ زَمانَ یَکُونَ فیه حُجُ المُلوکِ تَزُهَةً وَحَجُ الأغنیاء تَجارَةً وَحَجُ المَساکِینَ مَسْاءَلَهُ) زمانی می‌رسد که پادشاهان به حج میروند تا تفریح کنند و ثروتمندان به حج میروند تا تجارت کنند و فقرا به حج میروند تا نیاز خود را برآورده سازند.
امام صادق (ع) نیز می فرماید: (مَنْ حَجَّ یَریدُ به الله وَلا یُریدُ بِهِ ریاءً وَلَا سَمْعَهُ غَفَر اللَّه لَهُ الْبَیَّةَ) کسی که به حج برود فقط برای خدا نه برای خودنمایی و کسب عنوان ، خداوند او را می آمرزد و در روایت دیگری نیز امام صادق (ع) می فرماید: (الحَج حَجَانِ: حَج الله وَحَجَّ لِلنَّاسِ، فَمَنْ حَجَّ الله کان ثوابُهُ عَلَى الله الجَنَّةَ وَمَنْ حَجَّ للناس کان ثوابهُ عَلَى النَّاسِ یَوْمَ القِیامَةِ) یعنی حج دو نوع است حج برای خدا و حج برای مردم کسی که برای خدا حج کند، پاداش او بهشت است و کسی که برای مردم حج برود در قیامت پاداش خود را باید از مردم بگیرد.
