نام كشور: كوزوو

حكومت : جمهوری چند حزبي نوع

مساحت :۱۰٬۸۸۷کیلومتر مربع

جمعيت : بيش از 2 ميليون و پانصد هزار نفر

رشد سالانه جمعيت : 3/5 درصد

پايتخت : پريشتينا

ساختمان دولتي پرشتينا

زبان رسمي : آلبانيائي و زبانهاي رايج اين كشور عبارتنداز: صربي، تركي و رومانيهائي

دين : اسلام - بیشتر مردم این کشور مسلمان مالكي مذهب مي باشند ، اما تعدادی ارتدوکس و کاتولیک و پیروان بقیه اديان هم ساکن این کشور هستند.

واحد پول : يورو

وضيعت جغرافياي:

جمهوری کوزوو کشوری است واقع در جنوب شرق اروپا ، جنوب صربستان ،شمال آلبانی و مقدونیه و شرق مونته نگرو . پایتخت کوزوو ، شهر پریشتینا با 630 هزار نفر جمعیت می باشد ، مساحت کوزوو 10.887 کیلومتر مربع و جمعیت آن 2 میلیون و 127 هزار نفر است . از مهمترین شهرهای کوزوو می توان به ژاکووه 403 هزار نفر ، پودژوه 319 هزار نفر و پریزرن 168 هزار نفر اشاره کرد . کوزوو از نظر اقلیمی دارای آب و هوایی قاره ای است به طوری که دارای زمستان هایی سرد و پر برف و تابستان هایی نسبتا گرم است . جریان های هوای سرد آلپ و هوای گرم و مرطوب مدیترانه ای باعث ایجاد تنوع آب و هوایی در این منطقه شده است . کوزوو کشوری بلند و مرتفع است همچنان که پست ترین نقطه ی این کشور رود درینی بارده کنار مرز با آلبانی با 297 متر ارتفاع و بلندترین نقطه ، قله ی دراویکا با 2565 متر ارتفاع در غرب این کشور قرار دارد .

تقسيمات کشوری:

پريشتينا پايتخت كوزوو

کوزوو مشتمل بر ۱۱ بخش می‌باشد:

دکان (Dekan) ، دراگاش (Dragash) ، کاسونیک (Kaconik)، لیپیان (Lipjan)،

میتروویسه (Mitrovice)، اوبیلیک (Obiliq) ، پریشتینا (Pristina)، پریزرن (Prizren)

روهاوک (Rahovek)، ویتی (Viti)، زوبین (Zubin)

تاريخچه كوزوو:

صرب ها در قرن 7 میلادی به سرزمین کوزووی امروزی مهاجرت کردند ولی به علت عدم اتحاد بسیار آسیب پذیر بودند ، نبرد کوزوو ( Battle of Ko"s"ovo ) در سال 1389 میلادی به وقوع پیوست که در جریان این جنگ عثمانی ها بر صرب ها غلبه کردند که این حادثه منجر به حاکمیت عثمانی ها بر این منطقه به مدت بیش از 5 قرن شد . عثمانی ها بسیاری از ترک ها و آلبانیایی تبارها را به این منطقه منتقل کردند . به تدریج صرب ها پس از ، از دست دادن حاکمیت رفته رفته اکثریت نژادی را نیز از دست دادند و آلبانیایی گروه نژادی عمده در کوزوو لقب گرفت . پس از پنج قرن، طی جنگ اول بالکان در سال 1912 صربستان بار دیگر کوزوو را تحت کنترل خود درآورد . پس از جنگ جهانی دوم در سال 1945 دولت جمهوری فدرال سوسیالیست یوگسلاوی کوزوو را به عنوان یک استان خودمختار به رسمیت شناخت ، پس از چهار دهه آلبانیایی تبارهای کوزوو تبلیغات وسیعی را به منظور خود مختاری بیشتر ترتیب دادند ، در سال 1974 از جانب دولت یوگسلاوی وضعیتی برابر با یک جمهوری به کوزوو اعطا شد و در قانون اساسی یوگسلاوی نیز به تصویب رسید . با وجود اعطای قانون گذاری به آلبانیایی تبارهای کوزوو ، ناسیونالیست های آلبانیایی پا را از این نیز فراتر گذاشتند و در دهه ی 80 میلادی با برگزاری شورش های خیابانی خواستار استقلال کوزوو از یوگسلاوی شدند ، ناسیونالیست های صرب کوزوو به رهبری اسلوبودان میلوسویچ ( Slobodan Milosevic ) با تظاهرکنندگان آلبانیایی تبار درگیر شدند و این درگیری ها به خشونت کشیده شد . در سال 1989 و تحت رهبری میلوسویچ ، صربستان قانون اساسی را به تصویب رساند که خودمختاری کوزوو به حداقل رسید ، در سال 1991 نیز رهبران آلبانیایی کوزوو در پاسخ با برگزاری یک همه پرسی استقلال خود را از صربستان اعلام کردند . میلوسویچ که در آن زمان به رهبری یوگسلاوی نیز رسیده بود سرکوب گسترده ای را علیه دولت غیر رسمی کوزوو که در آن زمان بر عهده ی ابراهیم روگووآ ( Ibrahim Rugova ) بود و همچنین آلبانیایی تبار های کوزوو آغاز کرد . دولت غیر رسمی روگووآ تلاش های منفعلانه ای را به منظور به دست آوردن حمایت های بین المللی و استقلال انجام داد . در سال 1995 آلبانیایی ها ناخرسندی خود را از استراتژی غیر خشونت آمیز روگووآ اعلام کردند آنها مدعی بودند برای رسیدن به حق خود باید جنگید ، بدین ترتیب ارتش آزادی بخش کوزوو با ماهیتی شورشی و شبه نظامی تشکیل گردید . در سال 1998 میلوسویچ ، کمپینی را به منظور مقابله به مثل با شبه نظامیان کوزوو بنیان نهاد که نتیجه ی آن قتل عام و نسل کشی آلبانیایی تباران به دست ارتش و پلیس صربستان بود ، جامعه بین الملل از صربستان خواست درگیری ها را با صلح و آشتی خاتمه دهد ولی میلوسویچ این درخواست جامعه جهانی را رد کرد . سه ماه بعد ناتو با بمباران صربستان در مارچ 1999 صربستان را مجبور به اتمام جنگ نمود ، سرانجام نیروهای صرب در ژوئن 1999 از کوزوو عقب نشینی کردند ، شورای امنیت سازمان ملل طی قطعنامه شماره 1244 ، مصوب سال 1999 در کوزوو یک حکومت موقت ایجاد کرد که تحت نظارت سازمان ملل کار خود را آغاز کرد . بنا به این قطعنامه حق تمامیت ارضی صربستان نیز محفوظ شناخته شد .

تاکنون ۱۰۷ کشور استقلال جمهوری کوزوو را به رسمیت شناخته و برخی دیگر مانند روسیه ، یونان و صربستان از به رسمیت شناختن کوزوو مستقل خودداری کرده‌اند.

يكي از مساجد كوزوو

وضعيت سياسي كشور:

حکومت این کشور جمهوری پارلمانی است. رئیس‌جمهور رئیس کشور است و نماد اتحاد مردم بازوی اجرایی کوزوو یا همان قوه مجریه تشکیل می‌شود. کوزوو پس از اعلام استقلال یک‌جانبه نام خود را از اقلیم کوزوو به جمهوری کوزوو تغییر داد. سیستم حکومتی کوزوو جمهوری چند حزبی با یک مجلس قانونگذاری است.

در سال 2001 شورای موقت منطقه خودمختار کوزوو آغاز به کار کرد و حکومت موقت تحت نظارت سازمان ملل اختیارات و مسئولیت های خود را به این شورای موقت تفویض کرد . در سال های 2006 و 2007 جلسات متناوبی به منظور عدم تمرکز دینی و مذهبی به منظور حفظ حقوق اقلیت های مذهبی در کوزوو برگزار شد . در 17 فوریه 2008 مجمع ملی کوزوو رسما استقلال خود را از صربستان اعلام کرد ، آمریکا و بسیاری دیگر از کشورهای اروپای غربی و جهان بلافاصله استقلال کوزوو را به رسمیت شناختند ولی صربستان و روسیه از به رسمیت شناختن استقلال کوزوو خودداری کرد . آمریکا اولین کشور جهان بود که یک هیئت دیپلماتیک به کوزوو اعزام کرد و یکی از دیپلمات های ارشد آمریکایی ، خانم تینا کایدانو ( Tina Kaidanow ) به عنوان سفیر آمریکا در کوزوو از سوی وزارت خارجه آمریکا انتخاب شد . در انتخابات کوزوو نیز ، فاتمیر سجدیو ( Fatmir Sejdiu ) در 10 فوریه 2006 با کسب اکثریت آرای مجمع ملی به عنوان رئیس جمهور کوزوو انتخاب شد . هاشم تاچی ( Hashim Thaci ) نیز در 9 ژانویه 2008 با صلاحدید مجمع ملی به سمت نخست وزیر کوزوو برگزیده شد . قانون اساسی کوزوو در 9 آوریل 2008 تصویب و در 15 ژوئن قابلیت اجرایی پیدا کرد . نژاد 88 % مردم کوزوو آلبانیایی ، 7 % صرب ، و 5 % نیز بوسنیایی ، گورانی و ترک هستند .

اوضاع اقتصادي كشور:

منابع طبیعی: کوزوو از نظر منابع طبیعی بسیار غنی است. در این کشور ذخایر عظیمی از سرب، روی، نقره، نیکل، کبالت، مس و آهن وجود دارد.

اقتصاد این کشور به دلیل جنگ‌های بسیار به ‌شدت ضربه خورده و زمانی هم که بخشی از صربستان بود میزان درآمد بالای نداشت.

تولید ناخالص ملی کوزوو در سال 2013 در کل 12.777 میلیون دلار بود.

ممنوعيت تدريس علوم ديني در کوزوو

کوزوو کشوری که كمتر از يك دهه از استقلال آن می گذرد ولي نمایندگان پارلمانی کوزوو ( 64 نفر از 120 نفر ) با طرح تدریس دین در مدارس و لغو ممنوعیت پوشش حجاب در کلاس های درس مخالفت کرده و اعتراض های بخشی از جامعه مسلمانان این کشور را که خواهان برچیده شدن قانون منع حجاب در مدارس هستند را وارد ندانستند. هر دو این طرح ها از سوی نمایندگان احزاب دینی در پارلمان ارائه شده بود.

اغلب مسلمانان کوزوو اسلام مورد علاقه خود را اسلامی معتدل و میانه رو می دانند ولي دولت و پارلمان این کشور ویژگی های سکولار را در قانون اساسی خود اعمال کرده است.

برخی روحانیون نیز در این کشور تلاش می کنند کانون هایی برای تدریس دین و راهیابی این موضوع درسی به مدارس تشکیل دهند که البته با مقاومت نهادهای رسمی مواجه می شوند. دولت می گوید این نوع تلاش ها و فعالیت ها بار دیگر به اختلافات مذهبی و قومی در این منطقه دامن می زند و شکاف هایی را که پس از سال ها جنگ و خونریزی ترميم شده و از میان رفته مجددا به وجود می آيد.

کوزوو تاكنون چندين بار شاهد تظاهرات اعتراضي از سوی برخی مسلمانان بود که به دلیل ممنوع شدن حجاب در مدارس دست به اعتراض مي زدند.

در حالی که قوانین کوزوو آزادی دینی را تضمین کرده است، مقام های آموزشی این کشور به پیروی از الگوی بدون منطق فرانسوي معتقدند که اشاعه نمادهای اسلامی نظیر حجاب در جامعه، محجبه ها را از سایر اقشار و گروه های اجتماعی متمایز می کند. از این رو نمادهای دینی چون روسری را در مدارس ممنوع کرده‌اند.