گريستن پيامبر و اصحاب و تابعين بر اموات بر جواز آن در اسلام كفايت مي‌كند.
اين پيامبر (ص) است كه بر فرزندش ابراهيم مي‌گريد و مي‌گويد: چشم مي‌گريد و قلب محزون مي‌شود، ولي سخني نمي‌گوئيم جز آنچه خداوند از آن خوشنود است ؛ و اما براي تو اي ابراهيم در حزن هستيم.[1]
و اين پيامبر (ص) است كه زنان را امر مي‌كند بر حمزه سيدالشهداء بگريند.[2]
و اين پيامبر (ص) است كه بر جعفر و زيدبن حارثه و عبدالله بن رواحه مي‌گريد ؛ و باز این پيامبر (ص) است كه قبر مادرش را زيارت مي‌كند و اشك مي‌ريزد.[3] و موارد ديگر …
و اين صديقه زهرا است كه بر پدرش رسول خدا (ص) مي‌گريد [4] و مي‌گويد: مصائبي بر من فرود آمدند كه اگر بر روزها فرود مي‌آمدند به شب تبديل مي‌شدند.
و در آخر سخن اینکه این خلیفه اول است که بر پيامبر مي‌گريد و چنين مرثيه سر مي‌دهد:
"اي چشم اشك بريز و خسته مشو كه گريه بر سرور و سالار شايسته است ".
پی نوشت:
[1] سنن ابن ماجه ، 506:1 ، حديث 1589
[2] مجمع الزوائد ، هيثمي ، 120:6
[3] سنن بيهقي 70:4
[4] صحيح بخاري ، باب پيامبر و وفات او ؛ مستدرك حاكم ، 163:3
