«در یک سند دیپلماتیک محرمانه که به تازگی فاش شده مشخص شد آمریکا در سال ۲۰۲۲ به دیپلمات‌های پاکستانی برای یافتن راهی به منظور برکناری و حذف عمران خان، نخست وزیر وقت فشار وارد کرده بود. عمران خان که اواخر همان سال از سمتش برکنار شد حامی ایالات متحده یا دستورکار ژئوپلیتیک این کشور نبود و می‌خواست به چین و روسیه نزدیکتر شود».
شبکه خبری راشاتودی در گزارشی می‌نویسد: عمران خان پس از برکناری به سرعت دستگیر و از حضور در عرصه سیاسی منع شد. در همان هفته‌ای که این اتفاقات افتاد پاکستان یک توافق دفاعی جدید با آمریکا بست که موید روابط قدیمی بین واشنگتن و ارتش پاکستان بود که مدت‌هاست ستون اصلی دولت را تشکیل داده‌اند.
این یک تئوری توطئه محسوب نمی‌شود. بسیار آسان است که ببینیم در این کشور چه اتفاقی افتاده است. ایالات متحده در یک عملیات نامحسوس تغییر رژیم در پاکستان شرکت کرده است؛ یک انتخاب غیرعادی با توجه به پیگیری همزمان اسلام آباد برای روابط قوی‌تر با هند. این روند نشان دهنده جاه طلبی‌های ایالات متحده است تا دو کشور را در برابر یکدیگر قرار داده، سلطه نظامی خود بر منطقه جنوب آسیا را اثبات کند و از هند به عنوان مهره در مبارزه خود با چین استفاده و همزمان با بهره بردن از پاکستان به عنوان وزنه تعادل از ظهور استراتژیک هند جلوگیری کند.
اول از همه، ما باید بفهمیم که "استراتژی هند-پاسیفیک" آمریکا به سمت این هژمونی می‌رود. این یعنی تضمین تسلط آشکار استراتژیک ایالات متحده هم بر اقیانوس آرام و اقیانوس هند از طریق مهار ظهور چین و هم اطمینان از عدم ظهور قدرت رقیب دیگر در منطقه.
در حالیکه واشنگتن به هند به عنوان یک شریک مهم در مهار پکن می‌نگرد، باید این مساله را هم درک کرد که این به معنای رضایت ایالات متحده از تبدیل شدن هند، کشوری با ۱.۴ میلیارد نفر جمعیت و پتانسیل اقتصادی عظیم به یک ابرقدرت و تحت کنترل گرفتن منطقه نیست. "صلح هندی"، "صلح آمریکایی" نیست چون سیاست خارجی هند حول محور حفظ استقلال استراتژیک و دکترین "اول همسایگی" بنا شده است.
درحالیکه تنش بین هند و چین بالاست، بزرگترین و مستقیم‌ترین و تاریخی‌ترین تهدید برای هند همسایه این کشور یعنی پاکستان است. در منظر سنتی، واشنگتن روابط بسیار قوی نظامی با اسلام آباد را حفظ کرده چون در جنگ علیه ترویسم در افغانستان یک متحد بود و خریدار جدی تجهیزات نظامی آمریکا محسوب می‌شود. هند در عوض همواره از حمایت آمریکا از پاکستان ناراضی بود و این یکی از دلایلی بود که این دو کشور اوایل دهه ۲۰۰۰ هرگز به یکدیگر نزدیک نشدند.
اگرچه همزمان با تغییر استراتژیک، پاکستان به سمت چین متمایل شد و هند به سمت آمریکا. پکن به بزرگترین حامی اقتصادی اسلام آباد آن هم از طریق ابتکارعمل کمربند و جاده تبدیل شد و به دنبال ایجاد کریدور اقتصادی چین-پاکستان است تا راهی جدید به سمت اقیانوس هند باز کند و به این ترتیب آب‌هایی را که آمریکا نظامی کرده و همچنین شبه قاره هند را، دور بزند.
در دوران نخست وزیری عمران خان، سیاست خارجی پاکستان به طرز جدی یک موضع ضد غربی اتخاذ کرده بود. او چین را با تمام وجود در بر داشت و از آمریکا دور می‌شد و در عین حال، روابط دفاعی را با چین افزایش می‌داد.
در ضمن، عمران خان همچنین به دنبال روابط اقتصادی نزدیکتر با روسیه بود و در روز آغاز حمله به اوکراین به مسکو رفت. با این حال، با توجه به این نکته که پاکستان از نظر ژئواستراتژیک کشوری بسیار مهم است، ایالات متحده موضع گیری سیاست خارجی پاکستان را برای منافع خودش به شدت مخرب می‌داند به همین دلیل، برای برکناری عمران خان دست به لابی زد.
اگرچه روابط ایالات متحده با هند به طور همزمان در حال رشد بوده، اما واشنگتن علاقه‌ای به ایجاد وضعیت انتخابی در شبه قاره هند ندارد؛ جایی که ایالات متحده از هند و چین از پاکستان حمایت می‌کنند در واقع آمریکا به فکر سیاست "تفرقه بینداز و حکومت کن" خود است.
موجودیت پاکستان، کشوری با بیش از ۲۰۰ میلیون جمعیت و ظرفیت سلاح هسته‌ای یک ناظر استراتژیک و نظامی موثر برای قدرت هند محسوب می‌شود.
هند شاید بزرگتر از پاکستان باشد و البته در بلند مدت موفقتر عمل کند اما پاکستان همواره یک تهدید قوی است که هرگز نمی‌توان آن را به طور کامل از بین برد.
از نظر استراتژیست‌های آمریکایی، چرا پاکستان باید صرفا منفعت استراتژیک چین باشد؟ چون آنچه آمریکا می‌خواهد لذت بردن از روابط مطلوب با پاکستان و هند است تا شاید بتواند از آنها در مقابل یکدیگر استفاده کند و در نهایت از این روش بهره ببرد.
آمریکا شاید اکنون از دهلی حمایت کند اما باید این را دانست که این حمایت به این معنا نیست که واشنگتن راضی به تبدیل شدن دهلی به یک قدرت رقیب است، آن هم زمانیکه تنها دیدگاه مورد قبول آمریکا برای جهان، دیدگاه تک قطبی است.
اگر آمریکا موفق شود چین را حذف کرده و از نظر استراتژیک آن را تحت سلطه خود بگیرد، هدف بعدی هند خواهد بود.
واشنگتن چطور در این مسیر پیش می‌رود؟ با همسایگان هند روابط قوی ایجاد کرده و بعد روایتی را که دهلی یک مهاجم و قلدر است را نهادینه می‌کند و از این روند برای تقویت روابط اقتصادی و نظامی خود با آنها بهره می‌برد.
چه کشوری در راس این لیست قرار دارد؟ البته که پاکستان است. آمریکا قدرت خود را با حمایت از کشورهای کوچک علیه بزرگترها حفظ می‌کند و بعد خود را به عنوان تنها ضامن امنیت و مدافع آنها نشان می‌دهد.
به همین دلیل، آمریکا بر حدف عمران خان نظارت داشت و روابط دفاعی خود را با پاکستان دوباره محکم کرد. واشنگتن نمی‌خواهد پاکستان شریک روسیه و چین شود و یک مدافع جهانی برای مسلمانان.
آمریکا می‌خواهد اسلام آباد و دهلی در مقابل هم باشند، از تجهیزات تامین شده آمریکا استفاده کنند و بعد خودش را به عنوان ایجاد کننده صلح، نجات دهنده و در نهایت ارباب نشان دهد.
