جمهوری خلق بنگلادش کشوری آسیائي است و جزو یکی از پرجمعیت‌ترین و فقیرترین کشورهای جهان به شمار می‌رود .

این کشور از همه طرف به جز بخشی کوچک در جنوب شرق که از طریق خلیج بنگال با میانمار در ارتباط است با هند هم‌مرز است .

مرزهای امروزی این کشور در سال ۱۹۴۷ ایجاد شدند. در آن سال این منطقه به عنوان بال غربی کشور تازه تاسیس پاکستان شناخته شد.

در سال ۱۹۷۱ با جنگ هند و پاكستان و نيز جنگ‌هایی داخلي در این کشور از پاکستان جدا گرديد كه اين جدائي به استقلال بنگلادش منجر شد .

سیاست در بنگلادش

در این کشور رئیس جمهور رئیس حکومت است. این کشور تا سال ۲۰۰۲ توسط دولت موقت اداره می‌شد. در این سال انتخابات عمومی برگزار گرديد.

رئیس دولت نخست وزیر است که اختیارات محدودتری نسبت به روسای دولت در دیگر نظام‌های سیاسی دارد.

رئیس جمهور با رای مجلس ملی برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شود. رئیس حزبی که بیشترین کرسی‌های مجلس ملی را به دست آورد نیز معمولا به عنوان نخست وزیر انتخاب می‌شود.

مجلس ملی این کشور ۳۰۰ کرسی دارد که نمایندگان آن با رای مردم انتخاب می‌شوند و دوره نمایندگی آن پنج ساله است.

اقتصاد در بنگلادش

تولید ناخالص داخلی در این کشور 7/206 میلیارد دلار است. ۶۹ میلیون و ۴۰۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند که بیشتر آنها در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند. بخشی از نیروی کار بنگلادش هم به کشورهایی چون عربستان سعودی، کویت،امارات، عمان، قطر و مالزی مهاجرت کرده‌اند.

نرخ بیکاری در این کشور یک درصد است. ۴۵ درصد از مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در آن 4/8 درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل پوشاک، کنف و کالاهای کنفی، چرم و ماهی و حیوانات دریایی یخ‌زده است که به کشورهای آمریکا (۲۵ درصد)، آلمان (6/12 درصد)، انگلیس (8/9درصد) و فرانسه (۵ درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات، مواد شیمیایی، آهن و استیل، منسوجات، محصولات پتروشیمی و سیمان است که از کشورهای چین (7/17 درصد)، هند (12/5درصد)، کویت (9/7 درصد)، سنگاپور (5/5 درصد) و هنگ‌کنگ (1/4 درصد) وارد می‌شود.

قسمت‌های جنوب شرقی این کشور از جنگل‌های خیزران پوشیده شده است. خاک بنگلادش بسیار حاصلخیز بوده و امکان زندگی را برای جمعیت بزرگ آن كشور فراهم کرده است.

آب و هوای آن استوایی و کشاورزی اش متکی به باران‌های موسمی است. به تازگی در اعماق خلیج بنگال منابع گاز طبیعی، کشف شده است.

مردم بنگلادش

جمعیت بنگلادش حدود ۱۵۳ میلیون و ۵۴۷ هزار نفر با میانگین سنی ۲۳ سال است. امید به زندگی برای زنان ۶۳ و برای مردان نیز ۶۳ سال است.

کمتر از 1/0 درصد از جمعیت بزرگسال این کشور به بیماری ایدز مبتلا هستند. ۹۸ درصداز مردم این کشور از نژاد بنگالی هستند.

۸۳ درصد از مردم بنگلادش مسلمان هستند. زبان رسمی این کشور بنگالی است.

اسلام

اکثریت مسلمانان بنگلادش اهل سنت می باشند مي باشند .

جمعیت اهل سنت بنگلادش به دو دسته تقسيم مي گردند :

الف- حنفی : اهل سنت پیرو مذهب حنفی 90% جمعیت مسلمانان اهل سنت را تشکیل می دهند.

ب- اهل الحدیث : 10% جمعیت اهل سنت را تشکیل می دهند و پیرو هیچ یک از مذاهب چهارگانه نیستند. از لحاظ عقاید و افکار و سلوک بسیار نزدیک به وهابیت می باشند . نفوذ وهابیت در بین آنان بیش از نفوذشان در حنفیان است.

چون اغلب مسلمانان بنگلادش پیرو فرقه صوفیه هستند و عقاید صوفیها به عقاید و افکار اماميه بسیار نزدیک می باشد، حساسیت مذهبی بین شیعه و سنی به حدی که در پاکستان و هند و کشورهای دیگر وجود دارد، نیست.

صوفيه

اکثریت مردم بنگلادش پیرو فقه سنی و حنفی مذهب اند. صوفیان و درویشان سهم مهمی در توسعه اسلام در بنگلادش بر عهده داشتند. مردم تعلیمات آنان در مورد تسلیم به خداوند و تزکیه نفس را پیروی می کنند. آرامگاه این صوفیان از قدیم بزرگ ترین مراکز دعا و نیایش و تعلیم اصول قرآن و سنت در بنگلادش بوده است. روزانه صدها نفر ازمردم از نقاط مختلف کشور به این آرامگاهها می روند و به مناسبتهایی مانند جشنها چند صد هزار نفر در آنجا گردهم می آیند. این جشن ها نه تنها با حضور مردم عادی، بلکه در حضور رئیس دولت و وزرای کابینه، ژنرال ها، ماموران دولتی رده بالا و بسیاری از استادان دانشگاه ها اجرا می شود. مردم بنگلادش نیز همانند دیگر مسلمانان پایبند اصول و سنن مذهبی خود هستند و درمراسم مختلف مذهبی شرکت می نمایند. گسترش مؤسسات اسلامی و مساجد در بنگلادش نمایانگر این امر می باشد. علاوه برآن، این مؤسسه ها آموزش آداب و سنن مذهبی به مردم را عهده دار می باشند. در دوران شکوفایی اسلام در بنگلادش، ترویج و تبلیغ اسلام در بین مردم بیشتر از طریق صوفیان صورت می گرفت. در این دوران عموماً در جوار کاخ پادشاهان و یا سلاطین، محلی موسوم به «مرید خانه» قرار داشت که پیروان مذاهب مختلف به هنگام پذیرش اسلام به این محل آورده می شدند.

اهل بيت (ع)

مسلمانان اهل سنت این کشور اهل بیت پیامبر(ص) را دوست دارند و با ارادت خاصی در مراسم عزاداری ابا عبدالله الحسین (ع) در عاشورا شرکت می کنند. اکثریت شرکت کنندگان در راهپیمایی های عاشورا در شهر داکا و دیگر نقاط کشور اهل تسنن می باشند.

تعزیه در ماه های محرم هر ساله در روستاهای بنگال با شور و حرارت خاصی برگزار می شود.

مساجد بنگلادش

تعداد مساجد این کشور حدود 150هزار مسجد می باشد که بیش هزار مسجد آن در شهر داکا قرار دارد . اکثر این مساجد در ناحیه مرکزی و جنوبی شهر داکا واقع شده اند . با توجه به بافت اجتماعی ، فرهنگی روستاهای بنگلادش غالبا در هر روستا هر چند خانواده نمازخانه ای در محلی بنا می کنند و نماز های یومیه را به جماعت در آن محل اقامه می کنند اما نماز جمعه چه در روستاها و چه در شهرها در مساجد جامع محلات اقامه می گردد.

مسجد ملی "بیت المکرم" (1960)، واقع در داکا، بنگلادش

مسجد ستاره (قرن 19) که مردم محلی مسجد تارا می گویند. واقع در داکا، بنگلادش

مسجد قدیمی شصت ستون (قرن 15 م ) در بکرات، بنگلادش. دارای 80 گنبد. از سفال و آجر