سرنوشت رشد و شخصیت کودک را، کیفیت تعاملات مکرری تعیین می‌کند که در درون زندگی او و تحت تاثیر نگرش‌های والدین جریان دارد. به عبارتی روابط کودک با دیگران و به ویژه والدین مَعبری است که قابلیت‌های انسانی مثل هوش، تفکر، شخصیت و سلامت روانی در آن شکل می‌گیرد؛ همچنین آسیب‌های روانی و اجتماعی شامل خشونت و اعتیاد، ناشی از تعاملات و روابط ناسالمی است که کودک در گذران دوران رشد تجربه کرده است.

از آنجا که والدین بر اساس نگرش‌های تربیتی خود به فرزندپروری می‌پردازند و این نگرش‌ها ممکن است اشتباه باشد،ضرورت دارد هر والدی به خود آگاهی لازم دست یابد و از خود این سوال را بپرسد: آیا نگرش تربیتی و رفتارهای والدینی من درست است؟در غیر این صورت والد شیوه موجود فرزندپروری را بدون نیاز به تغییر ادامه خواهد داد و اگر نگرش‌های تربیتی والد درست نباشد، کودک در معرض آسیب قرار می‌گیرد.