يكي از روحانيون عزيز نوشته است كه در درب قبرستان بقيع متوجه شدم كه يك زائر مصري مي گفت: حرام.. حرام.. گفتم: چه حرام؟ گفت: زيارت قبور حرام است. گفتم: برادر مسلمان؛ پيامبر نيز قبور را زيارت مي كرد. گفت: چنين نيست، پيامبر كار حرام انجام نمي دهد. گفتم: در سُنن ابن ماجه آمده است كه پيامبر فرموده است ‹زوروا القبور، فأنها تذكركم بالآخره› و نيز در سنن ابن ماجه، كتاب جنائز، ص 365 ، 1551 و در وفاء الوفاء، ج2، ص 85 از انس بن مالك نقل شده است كه وقتي عثمان بن مظعون خاكسپاري شد، پيامبر مردي را مأمور كرد تا سنگ بزرگي را با خود حمل كند و بياورد. آن مرد نتوانست آن سنگ را حمل نمايد. رسول خدا (ص)، آستين ها را بالا زد و آن را به سوي قبر عثمان حمل نمود و آن را بالاي سر او نهاد و فرمود: اين كار را مي كنم كه قبر برادرم را بشناسم و بستگانم را كنار آن به خاك بسپارم. در رويات هم آمده است كه پيامبر (ص) به زيارت قبر مادرش رفت و گريست و ايشان نيز به زيارت اهل بقيع مي رفتند و زيارتنامه مي خواندند، حتي آخرين لحظات عمرش به زيارت مدفونين بقيع مي رفتند. در سُنن ترمذي هم آمده است كه عايشه بعد از برگشت به مكه، به كنار قبر برادرش عبدالرحمن بن ابوبكر مي رفت. زائر عرب كه از اين روايات متعجب شده بود، سرش را پائين انداخت و رفت.