کعبه، خانه امن و در امان از گزند حوادث طبیعی و قهر جباران و بدخواهان است که داستان اصحاب فیل از نمونه های روشن آن می باشد. امام باقر(ع) می فرماید معنای «و من دخله کان أمنا...» این است که: «هر کس وارد آن بیت شود، در حالی که عارف به تمام واجبات الهی باشد، در عالم آخرت از عذاب همیشگی در امان خواهد بود» و طبق روایات فراوان، اگر کسی در خارج حرم مرتکب جذمی شود، به حرم خدا پناهنده گردد، تا زمانی که در حرم بسر می برد، کسی حق تعرض به او را ندارد و نمی توان در آنجا بر او حد جاری کرد. حتی اگر حیوان وحشی هم، به حرم خدا پناهنده گردد، تا زمانی که در حرم بسر می برد، کسی حق تعرض به او را ندارد و نیز درختان خودروی حرم خدا را هم کسی نمی تواند بکند. این امنیت همه جانبه حرم خدا، به اعتبار وجود کعبه است. در سوره بقره، آیه 125 آمده است: «وَ إذ جَعلنا البیتَ مَثابهِ لِلنّاس امناً...»؛«(و به خاطر آورید) هنگامی را که خانه کعبه را محل بازگشت و مرکز امن و امان برای مردم قرار دادیم.»
کسانی که یک بار به زیارت خانه خدا مشرف شده اند، بر این باورند که آرامشی عجیب در فضای حرم، حاکم است که اجازه می دهد، زائران بی دغدغه و در کمال امنیت و سکون، به اجرای اعمال خود بپردازند. گویی که میدان مغناطیس ما را جهت داده است. جهت ما به سمت حس حضور دائمی خدا در زندگیست و همین که خدا را دائماً احساس می کنیم، به یادش هستیم و صد البته که «الا بذکر الله تطمئن القلوب». در این میدان چه به نماز و دعا مشغول باشی، چه این که تنها نشسته باشی به تماشا و حتی اینکه خوابیده باشی، آرامی؛ یعنی آرامش عجیبی، تمام نگرانی ها و دغدغه ها را از ذهنت بیرون می کند و «بودن» را به معنای واقعی به یاد آدم می اندازد.
سلسله اعمال حج و احکام احرام هم ، به صورتی است که انسان می بیند، حتی در اعمالی هم که انجام می دهد، به چیزی یا به کسی ضرری وارد نمی شود، نه خونی ریخته می شود، نه گیاهی نابود می شود؛ و زائران در کمال امنیت و آرامش فقط به اعمال حج می پردازند و اینکه نگاه کردن در آینه هم حرام شمرده می شود، برای این است که خدا می داند یکی از دغدغه های همیشگی انسان ها، صورت ظاهر بوده و این که همه چیز بر طبق آرایش مصنوعی پیش می رود. به ویژه در دنیای امروز که انسان انگار بدون تماشای ظاهر خود و دیگران و تصور «این منم طاووس علّیین شده» زندگی نمی توانند بکنند. حالا خدا نگاه کردن در آینه را قدغن کرده تا انسان، طعم شیرین «خودش بودن» را تجربه کند. طعم شیرین دغدغه ای بابت ظاهر و قیافه نداشتن را و این که انسان خیالش راحت است که همه انسان ها اطراف او آینه ندارند، این خود نوعی آرامش را به همراه می آورد. انسان ها در عصر پست مدرنیته، در به در به دنبال زمان و مکانی می گردند که معنای حقیقی امنیت روانی را در آن کشف کنند. آن ها به هزار و یک شیوه متوسل می شوند تا احساس آرامش کنند و رضایت قلبی از زندگی داشته باشند. تجارت و سفرهای مختلف، غذاهای رنگارنگ، ویلاهای کوچک و بزرگ و مدرن ترین ابزار و وسایل، انسان را به خوشبختی نرسانده است، حال آن که مسلمانان، خانه ای مقدس دارند که اولین خانه ای است که خدا به مبارکی بر روی زمین بنا کرد. «اِنّ اول بیت وضع للنّاس الّذی ببکه مبارکا...»1 و آن ها به راحتی می توانند از آرامش بی نهایتی که خدا برایشان مقرر کرده است استفاده کنند و غرق در «حضور» شوند. کعبه، در شهری که دانه دانه ریگ های آن، وحی خدا بر پیامبر(ص) را حس کرده اند و کسانی که فکر و اندیشه و عملشان پلید و ناپاک است (کافران و مشرکان) نباید وارد آن و سرزمین اطرافش شوند و هیچ کس حق هیچ گونه حتک حرمت، ارتکاب خلاف و سلب امنیت از کسی یا چیزی را ندارد و اگر کسی چنین کند، کیفر او مضاعف خواهد بود2.
آرامش حرم الله، ابدی و گوارای وجودتان...
پی نوشت ها:
1- آل عمران / 96.
2- حج / 25.
