امام صادق عليه السلام فرمودند: به هر نَفَسي که مي کشي، يک شکر و بلکه هزاران شکر واجب است و کمترين درجه شکر، اين است که نعمت را تنها از جانب خدا بداني، نه ديگري، و به آن چه داده است، رضايت دهي، و نعمتش را دستمايه سرپيچي از فرمان او قرار ندهي و اوامر و نواهي او را ناديده نگيري.
پس در همه حال بنده اي باش شاکر، که در اين صورت خداوند را در همه حال، پروردگاري کريم خواهي يافت. اگر نزد خداوند متعال عبادتي برتر از شکر که بندگان مخلص به جاي مي آورند، وجود داشت، خداوند از آن سخن مي گفت، اما چون عبادتي برتر از آن يافت نمي شود، پس خداوند عبادت شکر به جاي آورندگانش را مورد عنايت خاص قرار داده و فرموده است: «و اندک اند بندگان شکرگزار من» و شکر کامل آن است که به زبان نهان و خالص براي خداوند عزوجل اعتراف کني که بر کمترين درجه شکرگزاري نيز قادر نيستي، چه توفيق يافتن بر شکر، خود نعمتي است ديگر که بايد بر آن نيز شکر کرد و اين نعمت وجودش بسي بزر گ تر و عزيزتر از نعمتي است که براي آن توفيق شکر يافته اي، در حالي که در درياي نعمات خداوند غرق شده و از درک غايت شکر عاجز و قاصري.بنده کجا مي تواند شکر نعمت خداي را به جاي آورد و کي مي تواند لطفش با لطف خداي بزرگ برابري کند؟ در حالي که بنده، ناتواني است که هيچ تواني ندارد مگر به مدد الهي.خداي تعالي از طاعت و عبادت بنده، بي نياز است. او بر افزون کردن نعمت ها تا ابد تواناست پس از اين روي، خداي را بنده شاکر باش تا در شکرگزاري شگفتي ببيني.
(مصباح الشريعة و مفتاح الحقيقه، باب ششم)
