یاران امام مهدی(ع) دارای ویژگی هایی هستند که در این مطلب به آن اشاره خواهیم کرد:

بر اساس احادیث، یاران امام مهدی(ع) دارای ویژگی های زیرند:

الف. جوان اند و نه پیر

امام علی(ع) می فرماید:

یاران قائم، جوان اند و پیران، میان آنان نیستند، جز به اندازه سرمه چشم یا نمک در توشه که کمترین اندازه را میان ره توشه دارد.[۱]

ب. قوی دل و نیرومندند

امام باقر(ع) آیه ﴿بندگانی از خود را که سخت جنگاور و نیرومندند، بر شما می گماریم﴾[۲]را تلاوت نمود و سپس فرمود:

قائم و یارانش، همان بندگان سخت جنگاور و نیرومندند.[۳]

ج. عابدان شب و شیران روزند

امام صادق(ع) می فرماید:

گویی قائم و یارانش را در بلندی کوفه (نجف) می بینم که چون کسی که بر سرش پرنده نشسته است [ساکت و خاموش اند]. توشه [و آذوقه]شان تمام شده، لباس هایشان کهنه گشته و اثر سجده بر پیشانی هایشان نقش بسته است. شیران روز و شب زنده داران هستند.[۴]

د. جهادگر در راه خدایند

در تفسیر آیه ۵۴ از سوره مائده آمده است که:

در باره قائم و یارانش است که ﴿در راه خدا جهاد می کنند و از سرزنش هیچ ملامتگری نمی هراسند﴾.[۵]

هـ. فرمان بُردار اویند

امام صادق(ع) می فرماید:

خوشا به حال شیعیان قائم ما که در روزگار غیبتش، منتظر ظهور او و در روزگار ظهورش، فرمان بردار اویند. آنان، اولیای الهی اند که نه بیمی در آنهاست و نه اندوهگین می شوند.[۶]

امام صادق(ع) در حدیثی دیگر، درباره برخی ویژگی های یاران امام مهدی(ع) می فرماید:

او گنجی در طالقان دارد که از طلا و نقره نیست و پرچمی که از زمان در هم پیچیده شدنش، باز نشده است و مردانی که دل هایشان مانند پاره های آهن است. شک در ذات خداوند، با آنان در نمی آمیزد و از سنگ، سخت ترند. اگر بر کوه ها حمله ور شوند، آنها را از میان برمی دارند، با پرچم هایشان آهنگ شهری نمی کنند، جز آن که ویرانش می نمایند، بر اسبانشان مانند عقاب تیزرو هستند و برای تبرّک جویی، دست به زین [اسب ] او می کشند و گرداگرد او را می گیرند تا وی را در جنگ ها با جان خود، حفظ کنند و در آنچه از ایشان می خواهد، کفایتش می کنند.

مردانی [اند] که شب نمی خوابند و در نمازهایشان مانند زنبور، زمزمه [و ناله] می کنند، شب ها بر سر انگشتان پای خود می ایستند و صبح ها بر اسبانشان می نشینند. زنده نگهدارانِ شب و شیران روزند. آنان در اطاعت از او، از کنیز در برابر آقایش فرمان بردارترند،[و] به روشناییِ چراغ اند، گویی که در دل هایشان مشعل افروخته اند. آنان از بیم خدا بیمناک اند، شهادت را در دعایشان می طلبند و آرزو دارند که در راه خدا کشته شوند. شعارشان، «یا لَثارات الحسین» است. هنگامی که حرکت می کنند، هراس از آنها به فاصله یک ماه راه، جلویشان حرکت می کند. به سوی مولایشان با شتاب روان می شوند و خداوند، امام حق را با ایشان یاری می دهد.[۷]،[۸]

پی نوشت ها:

[۱]. الغیبة، نعمانی: ص ۳۱۵ ح ۱۰.

[۲]. اسرا: آیه ۵.

[۳]. تفسیر العیاشی: ج ۲ ص ۲۸۱ ح ۲۱.

[۴]. بحار الأنوار: ج ۵۲ ص ۳۸۶ ح ۲۰۲.

[۵]. تفسیر القمّی: ج ۱ ص ۱۷۰.

[۶]. کمال الدین: ص ۳۵۷ ح ۵۴.

[۷]. بحار الأنوار: ج ۵۲ ص ۳۰۷ ح ۸۲.

[۸]. ر.ک: دانش نامه امام مهدی(ع) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ: ج ۸ ص ۲۶۹ ـ ۲۸۳.