وَمَنْ يَكْسِبْ خَطِيئَةً أَوْ إِثْمًا ثُمَّ يَرْمِ بِهِ بَرِيئًا فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُبِينًا (۱۱۲ )

و هر کس مرتکب خطا یا گناهی شود، سپس آن را به پاکدامن بیگناهی نسبت دهد بی تردید بهتان و گناهی آشکار بر دوش گرفته است. (نساء ، (۱۱۲)

توضیح: تهمت از آشکارترین مصادیق هتک آبروی دیگران و از جمله ی بزرگترین گناهان کبیره است؛ زیرا در خود گناهان دیگری چون دروغ و سخن از روی نادانی و ... را نیز در بر دارد.

این گناه مهمترین حربه ی مقابله ی دشمنان با صالحان در طول تاریخ بوده است. این خود به تنهایی برای زشتی و ناپسندی این عمل کفایت میکند ،جهالت حسادت ضعف زبونی از عوامل تهمت زدن است. مطابق آیات و روایات، خداوند

مجازات بسیار سنگینی برای تهمت زنندگان در دنیا و آخرت قرار داده .است پیامدهای شوم این رذیله ی اخلاقی بسیار است از آن جمله میتوان به زوال ،ایمان برهم خوردن روابط انسانی، خواری و رسوایی در دنیا و آتش سوزناک جهنم اشاره کرد به همین دلیل خداوند به مؤمنان فرمان داده است تا فعل برادر دینی خود را حمل بر صحت نموده و از سوءظن و تجسس نسبت به وی پرهیز نماید.

حدیث امام صادق علیه السلام: «البُهْتَانُ عَلَى البَرِيءِ أَثْقَلُ مِنَ الجبال الراسيات [بزرگی گناه ] تهمت به بیگناهان از کوههای استوار سنگین تر است.

(خصال: ص۴۸ح ۲۱۳.)