در بخشی از دعای عهد می خوانیم «وَ اعْمُرِ اللّهُمَّ بِهِ بِلادَكَ، وَ أَحْیِ بِهِ عِبادَكَ، فَإِنَّكَ قُلْتَ وَقَوْلُكَ الْحَقُّ: ﴿ظَهَرَ الْفَسادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما كَسَبَتْ أَیْدِی النّاسِ﴾، فَأَظْهِرِ اللّهُمَّ لَنا وَلِیَّكَ وَ ابْنَ بِنْتِ نَبِیِّكَ الْمُسَمَّى بِاسْمِ رَسُولِكَ، حَتَّى لَایَظْفَرَ بِشَیْءٍ مِنَ الْباطِلِ إِلّا مَزَّقَهُ، وَ یُحِقَّ الْحَقَّ وَ یُحَقِّقَهُ»؛ یعنی خدایا به دست او (امام عصر (عج)) سرزمین‌هایت را آباد کن و بندگانت را به وسیله او زنده فرما، به درستی که تو فرمودی و گفته‌ات حق است که: «در خشکی و دریا به سبب آنچه [از اعمال زشت] که مردم به دست خود مرتکب شدند تباهی و فتنه آشکار شده است». خدایا، ولی خود و فرزند دختر پیامبرت که به نام رسولت نامیده شده، برای ما آشکار کن تا به چیزی از باطل دست نیابد، مگر آن را از هم بپاشد و حق را پابرجا و ثابت کند.

این فراز از دعای عهد اشاره به مقطع ظهور امام عصر عجل الله تعالی فرجه دارد. از خداوند می خواهیم سرزمین‌ها و بلاد خود را به واسطۀ امام به عمران و آبادانی بکشاند و بندگانش را به واسطۀ ایشان احیاء کند. دربارۀ این دو فراز، احادیث متعددی در منابع یافت می شود؛ از جمله آنکه امام حسین علیه السلام‌ در آخرین خطبه روز عاشورا خطاب به اصحاب خویش ضمن اشاره به مراحل رجعتشان در دوران پس از ظهور، فرمود: «(در عصر ظهور) در روى زمین شخص نابینا و زمین‏گیر و مبتلایی نخواهد بود، مگر اینکه خداوند به وسیلۀ ما اهل‏بیت بلا را از او برطرف مى‌‏کند و به قدرى برکت از آسمان به سوی زمین نازل مى‏‌شود که شاخۀ درخت از زیادى میوه مى‌‏شکند! میوه زمستانى در تابستان و میوه تابستانى در زمستان خورده مى‌‏شود‌؛ وَ لَیُنْزِلَنَّ الْبَرَکَةَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ حَتَّى إِنَّ الشَّجَرَةَ لَتُقْصَفُ بِمَا یَزِیدُ اللَّهُ فِیهَا مِنَ الثَّمَرَةِ وَ لَتَأْکُلُنَّ ثَمَرَةَ الشِّتَاءِ فِی الصَّیْفِ وَ ثَمَرَةَ الصَّیْفِ فِی الشِّتَاءِ» سپس امام حسین علیه السلام این برکات را تأویل این آیه از قرآن معرفی کرده و فرمود: «(این همه برکات) معنای اینسخن خداوند است که فرمود:«وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى ‏آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ منَ السَّماءِ وَالْأَرْضِ وَ لکِنْ کَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما کانُوا یَکْسِبُونَ؛ یعنى اگر اهل کتاب ایمان می‏‌آوردند و تقوا پیشه می‏کردند، ما به یقین برکاتى از آسمان و زمین براى آنان قرار می‏‌دادیم، ولى اینان تکذیب کردند و ما آنان را به واسطۀآنچه کسب کردند مؤاخذه کردیم.» (الخرائج و الجرائح قطب راوندی، ص848)

همچنین امیرالمؤمنین علیه‌السلام طی روایتی نزدیک به عبارات دعای عهد فرمود « وَ آخِرِهِمْ الْمَهْدِی‏  ... وَ بِهِمْ یَعْمُرُ بِلَادَهُ وَ بِهِمْ یَرْزُقُ عِبَادَهُ وَ بِهِمْ نَزَلَ الْقَطْرُ مِنَ السَّمَاءِ وَ بِهِمْ یَخْرُجُ بَرَكَاتُ الْأَرْض‏»؛ یعنی آخرینِ  ایشان (یعنی اهل بیت) مهدی عجل الله تعالی فرجه است؛ خداوند به واسطۀ ایشان سرزمینش را آباد می کند و به واسطۀ ایشان بندگانش را روزی می دهد و به واسطۀ ایشان باران را از آسمان فرود می‌آورد و به واسطۀ ایشان برکات زمین را خارج می‌کند.

اما دربارۀ درخواست احیای بندگان از خداوند به واسطۀ امام عصر (عج) در فراز «أَحْیِ بِهِ عِبادَكَ»، می‌توان گفت یکی از مصادیق احیای بندگان، وفور علم است؛ همچنان که امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود «فَالناسُ مَوتَى و أَهلُ الْعِلْمِ أَحیاءُ»؛ یعنی مردم مردگانند و اهل علم زندگانند. امام عصر عجل الله تعالی فرجه نیز به اذن خداوند علم بندگان خدا را افزایش می دهد؛ امام صادق علیه‌السلام در این باره فرمود « علم، بیست و هفت حرف است. همه آنچه تا به امروز رسولان الهی آورده اند، تنها دو حرف است و مردم بیش از این دو حرف نمی دانند. هر گاه قائم ـ عج الله تعالی فرجه الشریف ـ قیام کند، بیست و پنج حرف دیگر را به اضافه آن دو حرف ارائه و در میان مردم اشاعه و آموزش می دهد؛ الْعِلْمُ سَبْعَةٌ وَ عِشْرُونَ حَرْفاً فَجَمِیعُ مَا جَاءَتْ بِهِ الرُّسُلُ حَرْفَانِ، فَلَمْ یَعْرِفِ النَّاسُ حَتَّى الْیَوْمِ غَیْرَ الْحَرْفَیْنِ، فَإِذَا قَامَ الْقَائِمُ أَخْرَجَ الْخَمْسَةَ وَ الْعِشْرِینَ حَرْفاً فَبَثَّهَا فِی النَّاسِ، وَ ضَمَّ إِلَیْهَا الْحَرْفَیْنِ حَتَّى یَبُثَّهَا سَبْعَةً وَ عِشْرِینَ حَرْفاً (مختصر البصائر، ص 320) بنابراین علم و معرفت مایۀ بیداری و احیاء شدن انسان‌هاست.