بسم ا... الرّحمن الرّحيم
بالاخره در نبرد بين امام هادي (عليه السّلام) و خلفايي که در زمان ايشان بودند، آن کس که ظاهراً و باطناً پيروز شد، حضرت هادي (عليه السّلام) بود؛ اين بايد در همه بيانات و اظهارات ما مورد نظر باشد.
در زمان امامت آن بزرگوار، شش خليفه، يکي پس از ديگري، آمدند و به درک واصل شدند.
آخرين نفر آنها، «معتز» بود که حضرت را شهيد کرد و خودش هم به فاصله کوتاهي مُرد. اين خلفا غالباً با ذلت مردند؛ يکي به دست پسرش کشته شد، ديگري به دست برادرزاده اش و به همين ترتيب بني عباس تارومار شدند؛ به عکسِ شيعه. شيعه در دوران حضرت هادي و حضرت عسکري (عليهماالسّلام) و در آن شدت عمل روزبه روز وسعت پيدا کرد؛ قوي تر شد.
شبکه هاي شيعيان در نقاط مختلف جهان اسلام
حضرت هادي (عليه السّلام) چهل و دو سال عمر کردند که بيست سالش را در سامرا بودند؛ آن جا مزرعه داشتند و در آن شهر کار و زندگي مي کردند. سامرا در واقع مثل يک پادگان بود و آن را معتصم ساخت تا غلامان ترکِ نزديک به خود را - با ترک هاي خودمان؛ ترک هاي آذربايجان و ساير نقاط اشتباه نشود - که از ترکستان و سمرقند و از همين منطقه مغولستان و آسياي شرقي آورده بود، در سامرا نگه دارد. اين عده چون تازه اسلام آورده بودند، ائمه(ع) و مؤمنان را نمي شناختند و از اسلام سر در نمي آوردند. به همين دليل، مزاحم مردم مي شدند و با عرب ها - مردم بغداد - اختلاف پيدا کردند. در همين شهر سامرا عده قابل توجهي از بزرگان شيعه در زمان امام هادي (عليه السّلام) جمع شدند و حضرت توانست آنها را اداره کند و به وسيله آنها پيام امامت را به سرتاسر دنياي اسلام - با نامه نگاري و... - برساند.
اين شبکه هاي شيعه در قم، خراسان، ري، مدينه، يمن و در مناطق دوردست و در همه اقطار دنيا را همين عده توانستند رواج بدهند و روزبه روز تعداد افرادي را که مؤمن به اين مکتب هستند، زيادتر کنند.
امام هادي(ع) همه اين کارها را در زير برق شمشير تيز و خونريز همان شش خليفه و علي رغم آنها انجام داده است.
حديث معروفي درباره شهادت حضرت هادي (عليه السّلام) هست که از عبارت آن معلوم مي شود که عده قابل توجهي از شيعيان در سامرا جمع شده بودند؛ به گونه اي که دستگاه خلافت هم آنها را نمي شناخت؛ چون اگر مي شناخت، همه شان را تارومار مي کرد؛ اما اين عده چون شبکه قوي اي به وجود آورده بودند، دستگاه خلافت نمي توانست به آنها دسترسي پيدا کند.
مجاهدت ائمه معصومين(ع) براي حفظ و بقاي اسلام
يک روزِ مجاهدت اين بزرگوارها - ائمه (عليهم السّلام) - به قدر سال ها اثر مي گذاشت؛ يک روز از زندگي مبارک اينها مثل جماعتي که سال ها کار کنند، در جامعه اثر مي گذاشت. اين بزرگواران، دين را همين طور حفظ کردند، والّا ديني که در رأسش متوکل و معتز و معتصم و مأمون باشد و علمايش اشخاصي باشند مثل يحيي بن اکثم که با آن که عالم دستگاه بودند، خودشان از فساق و فجار درجه يکِ علني بودند، اصلاً نبايد بماند؛ بايد همان روزها به کل کلکِ آن کنده مي شد؛ تمام مي شد. اين مجاهدت و تلاش ائمه (عليهم السّلام) نه فقط تشيع بلکه قرآن، اسلام و معارف ديني را حفظ کرد؛ اين است خاصيت بندگان خالص و مخلص و اولياي خدا. اگر اسلام انسان هاي کمربسته نداشت، نمي توانست بعد از هزار و دويست، سيصد سال تازه زنده شود و بيداري اسلامي به وجود بيايد؛ بايد يواش يواش از بين مي رفت.
اگر اسلام کساني را نداشت که بعد از پيغمبر اين معارف عظيم را در ذهن تاريخ بشري و در تاريخ اسلامي نهادينه کنند، بايد از بين مي رفت؛ تمام مي شد و اصلاً هيچ چيزش نمي ماند؛ اگر هم مي ماند، از معارف چيزي باقي نمي ماند؛ مثل مسيحيت و يهوديتي که حالا از معارف اصلي شان تقريباً هيچ چيز باقي نمانده است.
اين که قرآن سالم بماند، حديث نبوي بماند، اين همه احکام و معارف بماند و معارف اسلامي بعد از هزار سال بتواند در رأس معارف بشري خودش را نشان دهد، کار طبيعي نبود؛ کار غيرطبيعي بود که با مجاهدت انجام گرفت. البته در راه اين کار بزرگ، کتک خوردن، زندان رفتن و کشته شدن هم هست، که اينها براي اين بزرگوارها چيزي نبود.
مظلوماني که غلبه کردند
ائمه ما در طول اين دويست وپنجاه سال امامت - از روز رحلت نبي مکرم اسلام (صلّي ا... عليه وآله) تا روز شهادت حضرت عسکري، دويست وپنجاه سال است - خيلي زجر کشيدند، کشته شدند، مظلوم واقع شدند و جا هم دارد برايشان گريه کنيم؛ مظلوميت شان دل ها و عواطف را به خود متوجه کرده است؛ اما اين مظلوم ها غلبه کردند؛ هم مقطعي غلبه کردند، هم در مجموع و در طول زمان.
والسّلام عليکم و رحمةا... و برکاته
