قرائت قرآن مجید، در شمار مهم ترین آداب و عبادات اسلامی و از لذت بخش ترین اعمال دینی است. خداوند سبحان، به پیامبر(ص) خود می فرماید: «رَتِّلِ القُرآنَ تَرتِیلاً؛ قرآن را شمرده و متین بخوان». بدین رو پس از نزول قرآن بر پیامبر(ص)، بی درنگ قرائت آیات وحی، در میان مسلمانان رواج یافت. بیش و پیش ازهمه پیامبر(ص) بدین کار عشق می ورزید و نیز به اصحاب خود می فرمود: «اگر دوست دارید با پروردگار خود سخن بگویید، قرآن بخوانید.» همچنین فرمودند: «أفضَلُ العِبَادَةِ القِرَاءَةُ فِی المُصحَفِ؛ برترین عبادت، قرائت قرآن است.»
از امام سجاد(ع) نیز روایت کرده اند: «کسی که قرآن می خواند، [فرشتگان] به او می گویند: بخوان و بالا بیا.» روایات و سخنان خاندان عصمت(ع) درباره فضیلت قرائت قرآن به قدری است که اشاره به آنها چندین کتاب و رساله می طلبد.
چرا خداوند بزرگ و اولیای او، این اندازه به تلاوت قران توصیه کرده اند؟ بی شک فواید بسیار و فضیلت های فراوان این عبادت آسان و مؤثر، سرچشمه این سفارش ها و توصیه ها است؛ اما شاید مهم ترین فایده قرائت قرآن، تهذیب نفس و تصفیه قلبانشان است. قاری قرآن، آنگاه که کلام خدا را زمزمه می کند، به واقع بال های پرواز خود را گشوده است و رو به سوی آسمان قرب دارد. از این رو ائمه طاهرین(ع) از پیروان خود خواسته اند که هیچ فرصتی را برای تلاوت قرآن از کف ندهند و هماره دل و جان خود را از زلال آیات الهی سیراب کنند.
اما قرائت قرآن کریم نیز همانند سایر عبادات دینی، در برخی زمان ها و مکان ها از فضیلت بیشتری برخوردار است. از سیره و سخن معصومین(ع) چنین بر می آید که یکی ار بهترین مکان ها برای خواندن و تلاوت قرآن، سرزمین وحی، یعنی مکه است. از امام باقر(ع) روایت شده است: «مَن خَتَمَ القُرِآنَ بِمَکَّهَ لَم یَمُت حَتّی یری رَسُولَ اللهِ وَ یری مَنزِلَهُ مِنَ الجِنَّةِ؛ کسی که قرآن را در مکه ختم کند، نمی میرد مگر آنکه پیامبر(ص) را می بیند و جایگاه خویش را در بهشت می نگرد.» این توصیه معنوی از این رو است که خواندن قرآن در کنار کعبه و در زادگاه اسلام، تاثیر بیشتری بر روح و روان قاری دارد. عمره گزار آنگاه که کتاب خدا را می گشاید و کلام او را می خواند ، قدرت بیشتری برای تجسم معارف و مفاهیم دینی دارد. وقتی چشم به سوی کعبه باشد و دل در گرو عشق الهی، حضور قلب نیز آسان تر می شود. قاری قرآن در مکه و مدینه، کتابی را می خواند که در آن سرزمین فرود آمده است. این نزدیکی و همدلی، قلب و همه قوای درونی او را به سوی معبود بسیج می کند و روح او را از فرسودگی و افسردگی می رهاند.
