درکنار بعضی نکات مثبتی که برای تک‌فرزندان وجود دارد، چالش‌های زیادی نیز، وجود دارد که تک فرزند با آن‌ها مواجه است .

در این مقاله، به بعضی از معایب و چالش‌های تک‌فرزندی می‌پردازیم که حاصل تحقیقات پایگاه پزشکی مدسن‌نت[1] (از معتبرترین پایگاه‌های پزشکی جهانی) و همچنین پایگاه روانشناسی سایکولوژی‌تودی (از معتبرترین پایگاه‌های روانشناسی جهانی) است.[2]

در ادامه به برخی از این چالش‌ها از نگاه این پایگاه‌های علمی اشاره می‌شود:

1. تنهایی:
کودکی که تنها به دنیا می‌آید و بزرگ می‌شود، ممکن است بسیار احساس تنهایی کند. وقتی خانواده به ساحل می‌رود، کودک ممکن است ساعت‌ها به تنهایی مشغول حفاری باشد!

2. فشار:
کودکان ممکن است با فشار زیادی روبرو شوند؛ زیرا والدین آن‌ها انتظار دارند در مدرسه و سایر فعالیت‌ها عملکرد خوبی داشته باشند. از آنجایی که والدین، دیگر بچه‌دار نمی‌شوند، ممکن است والدین از او انتظارات زیادی داشته باشند. چون از نظر آن‌ها، فرزندشان کسی است که توانایی‌های والدینش را منعکس می‌کند. اگر او با نمره 98 در یک آزمون به‌خانه برگردد، والدینش ممکن است پاسخ دهند: دو نمره دیگر چه شد؟!

3. محافظت بیش از حد والدین؛
4. شکست در دوست‌یابی:
کودکی که به‌تنهایی بزرگ می‌شود، ممکن است در دوست‌یابی با مشکلاتی روبرو شود و مهارت‌های اجتماعی خارج از خانواده نداشته باشد.

5. مراقبان سالمند:
ممکن است تک‌فرزند زیر بار مراقبت والدین مسن باشد. آن‌ها باید تمام نیازهای والدین او را به‌تنهایی تامین کنند.

6. خود سرگرمی:
تک‌فرزندان ممکن است مجبور شوند یاد بگیرند که چگونه خود را در زمانی که تنها هستند، سرگرم کنند. اگر استعدادی برای خودسرگرمی نداشته باشند، بیشتر اوقات خسته می‌شوند.

 7. کمبود انگیزه:
کودکی که به‌تنهایی بزرگ می‌شود، ممکن است درنهایت جاه‌طلبی باشد؛ زیرا کسی نیست که با او رقابت کند و سعی کند از او پیشی بگیرد.[3]

8. سختی ارتباط‌گیری با دیگران:
تک‌فرزندان اغلب معاشرت با کودکان دیگر را سخت‌تر می‌بینند، زیرا ممکن است فرصت بسیار کمی برای یادگیری مهارت‌های اجتماعی داشته باشند.

9. خودمحوری:
کودکان تنها می‌توانند بسیار خودمحور باشند و از بچه های دیگر نیز انتظار داشته باشند که به اندازه والدینشان دلسوز باشند. آنها ممکن است تصور کنند که سایر کودکان در صورت ناراحتی، تسلیم بازی آنها می‌شوند و حتی به آنها اجازه می‌دهند برنده شوند.

10. کمال گرایی:
کمال‌گرایی در کودکان اصلا خوب نیست؛ زیرا به‌راحتی از عملکرد خود راضی نمی‌شوند وهمیشه احساس شکست و نتوانستن دارند. از آنجایی که والدین تمام وقت و توجه خود را برای تمرکز روی یک فرزند دارند، ممکن است هر عمل او را به دقت بررسی کنند و از او انتظار کمال داشته باشند. وقتی او پشت میز می‌نشیند، ممکن است دائماً اظهار نظر کنند: «تو خیلی قد می‌کشی» یا «چرا درست نمی‌نشینی». در نتیجه‌ی این همه فشار، کودک می تواند کمال‌گرا شود و احساس کند که تنها در صورت کامل بودن او را دوست خواهند داشت.[4]

در پایان باید گفت، چندفرزندی و وجود خواهر و برادر، تمامی این چالش‌ها را برطرف می‌کند.

پی‌نوشت:
[1]. medicinenet.
[2]. psychologytoday.
[3]. Is it OK to Just Have One Child?، https://b2n.ir/medicinenet.
[4]. The Only Child ،Are you demanding too much of your only child?، https://b2n.ir/psychologytoday