نشريه فرانسوي لوموند در سرمقاله خود با عنوان «آيا بهار ترکي در راه است؟» به بررسي وضعيت سياسي ترکيه در دوران اردوغان با توجه به تحولات اخير در اين کشور پرداخته است.
در اين سرمقاله مي‌خوانيم: «آيا ميدان «تقسيم» در شهر استانبول، همان‌طور که برخي تظاهرکنندگان مي‌گفتند، به «ميدان تحرير» استانبول تبديل مي‌شود؟ به طور قطع، تجمع مردمي در اطراف ميدان مرکزي استانبول، به نقطه عطفي در سياست ترکيه تبديل خواهد شد.
تظاهرات عده‌اي انگشت‌شمار و اعتراض به تخريب پارک قديمي «گزي» در مرکز شهر استانبول، به جنبش اعتراضي بزرگي بر ضد سياست‌هاي رجب طيب اردوغان، نخست‌وزير ترکيه تبديل که با سرکوب شديد و خشونت‌بار پليس روبرو شد.
اعتراضات اين جنبش، متشکل از طيف‌هاي سياسي از چپ افراطي تا جناح راست، تبلور همه نارضايتي‌هاي انباشته شده طي 10 سال قدرت انحصاري اردوغان است که دائمأ با آشکارسازي نشانه‌هاي ديني در فضاي عمومي جامعه لائيک ترکيه قصد استفاده ابزاري از دين را براي ادامه حکومت دارد. از جمله اين اقدامات، تصويب قانوني در چند روز گذشته مبني بر محدود کردن مصرف الکل است.
در همين حال، شهردار آنکارا مردم را به «رفتار به روش‌هاي متناسب با ارزش‌هاي اخلاقي» فراخوانده بود.
احزاب چپ و چپ افراطي ترکيه، دانشجويان و اتحاديه‌هاي کارگري، از سرکوب تظاهرات و موج دستگيري‌ها، که ماه‌ها به بهانه مبارزه با تروريسم، آنها را هدف قرار داده‌اند، خسته شده‌اند. علويان ترکيه خود را قرباني تبعيض‌هاي دولت برآمده از حزب «عدالت و توسعه» ترکيه مي‌دانند که آئين فرهنگي و مذهبي‌شان به رسميت شناخته نمي‌شود. اين فهرست بسيار بلند بالاست که همگي، رفتارهاي مستبدانه نخست‌وزير و سبک خشونت‌آميز وي و طرح‌هاي عظيم شهري‌اش که استانبول را به مضحکه تبديل مي‌کند و نيز سيستم طايفه‌اي او را که از 20 سال پيش و زمان شهردار بودنش، در شهر استانبول پايه‌گذاري شده است، به اتفاق محکوم مي‌کنند.
حمايت از شروع روند مذاکرات پيوستن به اتحاديه اروپا و حرکت اصلاحات، قدرت اردوغان را شکل مي‌داد. او در دو دوره انتخابات در سال‌هاي 2007 و 2011، که به همه‌پرسي براي حزب «عدالت و توسعه» تبديل شده بود، به ترتيب 47 درصد و 50 درصد آرا را کسب کرد و قدرتش تقويت شد. اين تسخير انتخاباتي، به اردوغان اجازه داد از دست همه مخالفان داخلي حکومت، خلاصي يابد.
ارتش، دستگاه اداري، دستگاه قضايي و مطبوعات که هر يک به‌طريقي با وي مخالف بودند، به ابزاري در خدمت حزب حاکم «عدالت و توسعه» و رهبر آن درآمدند.
همچنين، زماني که آشوب‌ها در ميدان تقسيم استانبول در جريان بود، شبکه‌هاي تلويزيوني ترکيه، اردوغان را نشان مي‌دادند که در کنفرانسي به مناسبت روز مبارزه با دخانيات در حال سخنراني بود. پليس و ساير نيروهاي انتظامي نيز، که از زمان به قدرت رسيدن اردوغان تعدادشان سه برابر شده است، تظاهرکنندگان را با خشونتي بي‌سابقه و بدون ترس از بازخواست سرکوب مي‌کنند.
پس از اصلاح قانون اساسي و تغيير ساختار حکومت ترکيه به سيستم رياست‌جمهوري، اردوغان در آرزوي تسخير صندلي رياست‌جمهوري ترکيه، در سال 2014 است که ترس از سرکوب‌ها و سخت‌گيري‌هاي جديد را در دل بسياري انداخته است.»
