پس از نماز مستحبي در مسجد الحرام، يك زائر سعودي كه در كنارم نشسته بود، از من سؤال كرد: شما چرا در نمازهايتان، بسم الله را بلند مي خوانيد؟ در ابتدا خواستم او را با مسائل عقلي متقاعدكنم، لذا گفتم: در روايات داريم كه «بسم الله» را بايد با صداي بلند خواند مثل بقيه آيات قرآن، در حاليكه شما آنرا كلاً حذف مي كنيد. اگر «بِسمِ الله» جزو سوره است، چرا امام جماعت آنرا حذف مي كند و اگر جزو سوره نيست، چرا در تمام قرآن هاي چاپ دنيا، «بِسمِ الله» را آورده اند. ديدم كه متقاعد نشده است و هنوز اصرار دارد. من كه كتاب پاسخ شبهات در جيبم بود، آنرا درآوردم و گفتم: در اين باره چند روايت وجود دارد كه بايد «بِسمِ الله» را بلند گفت. حاكم از ابوهريره نقل مي كند: رسول خدا بِسمِ الله را بلند مي گفت (السُنن الكُبري ج2 ص47 و سنن دار قطني ج2ص305). همچنين حاكم از انس نقل مي كند: پشت سر پيامبر، ابو بكر، عمر، عثمان و علي نماز خواندم و همه بِسمِ الله را بلند مي گفتند. (سنن كبري و سنن دار قطني). همچنين دار قطني از ابوهريره نقل مي كند: رسول خدا فرمود: جبرئيل نماز را به من آموخت و ايستاد و براي ما تكبير گفت، سپس بِسمِ الله را در هر ركعت با صداي بلند گفت (الدُر المنثور ج1ص21 و 20). همچنين در دار قطني از حكم بن عمير كه بدري بود نقل مي كند: پشت سر پيامبر نماز خواندم. او در نماز بسمِ الله را بلند مي گفت. همچنين در نماز شب، صبح و جمعه (الدُر المنثور ج1 ص 22 و 23 و سُنن دار قطني ج1ص305). زائر سعودي از اين پاسخ بسيار شگفت زده شد و گفت: به شما علاقمند شدم. شما عالم هستيد؟ گفتم: راهنماي كاروان هستم. گفت: خيلي خوشم آمد. راهنماي ما فقط از شيعيان بدگوئي مي كند و حقيقت را نمي گويد.