پروردگارا! بر محمد و آل‏محمد درود فرست، و دعایم را بشنو و وقتى صدایت کردم، صدایم را بشنو، و آن‏گاه که با تو نجوا نمودم، به من رو کن. پس همانا که من، از دیگران به سوى تو گریختم، و در پیشگاه تو قرار گرفتم در حالى که درمانده تو هستم و به سوى تو در حال تضرّع و زارى هستم، و به آنچه نزد تو از ثواب مى ‏باشد، امیدوار مى ‏باشم.

مناجات شعبانیه یکی از دلنشنین ترین دعاهای مأثوره ماست ،هر کس در هر حد فکری آن را بخواند حتما تحت تأثیر قرار خواهد گرفت ، به گونه ایست که روح و جان مخاطب را عمیقا تحت تأثیر قرار می دهد، والاترین مضامین عرفانی را در خود دارد، خلاصه قالبی است که عمق احساس ما را نسبت به حضرت حق بر زبانمان جاری می سازد ، که هرگز به تنهایی قادر به بیانشان در این شکل زیبا و جامع نمی بودیم،این هنر معصوم است،این نفس حقی است که یک صفحه دعا را یک کلاس درس سازنده می کند.

در مناجات شعبانیه درس های فراوانی برای اهل تامل وجود دارد و این حقیقت دارد که امامان معصوم ما در قالب اینچنین دعاهایی والاترین معارف دینی را به شیعیانشان تعلیم می داده اند.

در اینجا تأملی می کنیم در قسمت اول این مناجات :

«اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ اسْمَعْ دُعائى اِذا دَعَوْتُک، وَ اسْمَعْ نِدائى اِذانادَیْتُک. وَ اَقْبِلْ عَلَىَّ اِذا ناجَیْتُک، فَقَدْ هَرَبْتُ اِلَیْک وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْک مُسْتَکینا لَک، مُتَضَرِّعا اِلَیْک، راجِیا لِما لَدَیْک ثَوابى.»

پروردگارا! بر محمد و آل ‏محمد درود فرست، و دعایم را بشنو و وقتى صدایت کردم، صدایم را بشنو، و آن‏گاه که با تو نجوا نمودم، به من رو کن. پس همانا که من، از دیگران به سوى تو گریختم، و در پیشگاه تو قرار گرفتم در حالى که درمانده تو هستم و به سوى تو در حال تضرّع و زارى هستم، و به آنچه نزد تو از ثواب مى ‏باشد، امیدوار مى ‏باشم.

نکاتى از این فراز :

۱. ذکر صلوات بر محمد و آل‏ محمد پیش از دعا؛

۲. درخواست از خداوند براى شنیدن و توجه به دعا؛

۳. گریز از غیر خدا و پناه به خدا؛

۴. تضرّع، زارى و اظهار نیاز به پیشگاه پروردگار؛

۵. امید به لطف الهى.

دلیل شروع دعا با صلوات

از شروعِ دعا با ذکر صلوات بر محمد و آل محمد صلى ‏الله‏ علیه ‏و‏آله ، مى ‏توان سه پیام براى دعاکننده درک کرد:

الف) تذکر به اینکه هیچ‏گاه ولى نعمتانِ جهان هستى را از یاد نبریم؛ چرا که تمام خیر در عالَم هستى به یُمن وجودِ آنها بوده است؛ چنانچه در زیارتِ جامعه کبیره مى‏ خوانیم:

«اِنْ ذُکرَ الْخَیْرُ کنْتُمْ اَوَّلَهُ وَ اَصْلَهُ وَ فَرْعَهُ وَ مَعْدِنَهُ وَ مَأْویهُ وَ مُنْتَهاهُ؛ هر جا که نامى از خیر و نیکویى باشد، شما اولِ خیر و ریشه آن و فرعِ آن و معدن آن و مبدأ و منتهاى آن مى ‏باشید».

مناجات شعبانیه نیز یکى از خیراتِ بزرگ جهان هستى است که به برکتِ این خاندان پاک به دست ما رسیده است.

ب) آن نورهاى مقدس را بین خود و خداى خود و براى اجابت دعاهای مان واسطه و شفیع قرار دهیم. توضیح آنکه یکى از تبرکات وجودىِ اهل‏بیت علیهم ‏السلام ،واسطه شدن و وسیله بودن آنها براى وصول و ره‏یابىِ آدمیان به بارگاه کبرایى حضرت حقّ تعالى است.

چنانچه در قرآن آمده است: «وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَةَ؛ و به او [با وسیله و توسل به سوى خداوند] تقرب جویید». (مائده: ۳۵)

در این راستا استمداد از مقامى بزرگ ـ مخصوصا بزرگى چون معصوم علیه ‏السلام ـ براى نیلِ به آرزوها، از نظر عقل نیز، امرى پذیرفته شده ‏است.

رهى نمى‏ برم و چاره ‏اى نمى ‏دانم

به جز محبت مردان مستقیم احوال

مرا به صحبتِ نیکان، امید بسیار است

که مایه داران رحمت کنند بر بَطّال

بُوَد که صدرنشینانِ بارگاه قبول

نظر کنند به بیچارگان صف نعال

(سعدى )

ج) ذکر نام محمد صلى ‏الله‏ علیه ‏و‏آله و خاندان او در اولِ دعا به معناىِ ابراز احساسات در برابر بزرگ‏ترین و زیباترین شاهکارهاى جهان هستى مى‏ باشد که با کلْک(قلم) قدرتِ خداوندى بر صفحه گیتى ترسیم شده است:

خیز تا بر کلک آن نقاش، جان افشان کنیم

کاین همه نقش عَجَب در گردشِ پرگار داشت

(حافظ )

د) صلوات بر اهل بیت علیهم ‏السلام قبل از هر چیز، براى گوینده آن فایده دارد؛ همان‏گونه که در زیارتِ جامعه کبیره مى ‏خوانیم: «وَ جَعَلَ صَلَواتِنا عَلَیْکمْ وَ ما خَصَّنا بِهِمِنْ وِلایَتِکمْ طیبا لِخَلْقِنا وَ طَهارَةً لِاَنْفُسِنا وَ تَزْکیَةً لَنا؛ و خداوند، قرار داد، صلواتِ بر شما و ولایت شما را، سببى براى پاکیزه شدنِ خلقتِ ما و طهارت جانهاىِ ما و تزکیه ما».

ه) در نهایت اینکه صلوات بر محمد و آل او، استجابتِ دعا را به همراه دارد. چنانچه از امام صادق علیه ‏السلام روایت است که فرمود:

مَنْ کانَتْ لَهُ اِلَى اللّهِ عَزَّ و جَلَّ حاجَةٌ فَلْیَبْدَأْ بِالصَّلاةِ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ثُمَّ یَسْأَلُحاجَتَهُ، ثُمَّ یَخْتِمُ بِالصَّلاةِ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ. فَاِنَّ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اَکرَمُ مِنْ اَنْیَقْبَلَ الطَّرَفَیْنِ وَ یَدَعَ الْوَسَطَ اِذا کانَتِ الصَّلاةُ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ لا تُحْجَبُعَنْهُ.

هر که به درگاه خداى عزّ و جلّ حاجتى دارد باید به صلوات بر محمد و آلش شروع کند، و سپس حاجتِ خود را بخواهد، و دعا را نیز به صلوات بر محمدو آل محمد ختم نماید، زیرا که خداى عزّ و جلّ کریم‏تر از آن است که دوطرفِ دعا را بپذیرد ولى وسطِ دعا را وا گذارد و به اجابت نرساند، زیرا صلوات بر محمد و آل محمد، محجوب نیست و از طرفِ خداوند، پذیرفته مى‏شود.

از این ‏رو، در تمامى این پیام‏ هاى پنج‏گانه‏ اى که براى حکمت صلوات پیش از دعا ذکر شد، یک حقیقت مشترک نهفته است و آن استمداد از، اهل‏بیت علیهم‏ السلام براى وصول به حاجت‏ ها و آرزوها است.

مدد از خاطر رندان طلب اى دل وَرنَه کار،

صَعْب است مبادا که خطایى بکنیم

سایه طایرِ کم حوصله کارى نکند

طلب از سایه میمونِ هُمایى بکنیم

(حافظ)

وَ اسْمَعْ دُعائى اِذا دَعَوْتُک و اسْمَعْ نِدائى اِذا نادَیْتُک وَ اَقْبِلْ عَلَىَّ اِذا ناجَیْتُک.

با آنکه خداوند، شنواست و شنونده همه نجواها و صداها مى ‏باشد، چرا امام علیه ‏السلام از خداوند، مسئلت نمود که «دعاى مرا و نداىِ مرا بشنو!»

براى این سۆال، دست کم، دو توجیه و دو جواب مى ‏توان بیان کرد:

این عبارت بیانگر شدت میلِ بنده نسبت به این است که معبودش، دعایش را بشنود و به او توجه کند، یعنى با آنکه مى ‏داند، معبودش، شنواست اما اضطرار و بیچارگى، او را وا مى ‏دارد که تقاضا کند، «مناجات مرا بشنو» یعنى در واقع بنده مى‏ خواهد، نسبت به اینکه خداوند دعایش را مى ‏شنود و اجابت مى‏ کند اطمینان یابد.

گریه و تضرّع، یکى از رموزِ تسخیر قلب معشوق است و به زودى توجه او را به خود جلب مى ‏کند. و همان‏گونه که در دعاى کمیل آمده است، گریه اسلحه مۆمن است: «وَ سِلاحُهُ الْبُکاءُ».

گریه و تضرع در ابتداى دُعا ـ بلکه در هر حالى ـ درهاى رحمت و استجابت الهى را مى ‏گشاید و اصولاً علامتى نیکو بر فریادرسى حق‏ تعالى نسبت به بنده‏اش مى ‏باشد:

چون خدا خواهد که مان یارى کند

میلِ ما را جانب زارى کند

اى خُنُک چشمى که آن گریان اوست

وى همایون دل که آن بریان اوست

آخرِ هر گریه آخر خنده‏اى است

مردِ آخر بین مبارک بنده‏اى است

هر کجا آبِ روان، سبزه بُوَد

هر کجا اشک روان رحمت شود

(مولانا)

از پیامبر اکرم صلى‏ الله‏ علیه‏ و‏آله نقل شده که فرمود: «اَلْبُکاءُ مِنْ خَشْیَةِ اللّهِ مِفْتاحُ الرَّحْمَةِ وَ عَلامَةُالْقَبُولِ وَ بابُ الْاِجابَةِ؛ گریه از خوفِ خداى تعالى کلید رحمت و نشانه پذیرش و درب مستجاب شدن دعا است.»

ذکرِ این فراز از دعا، در واقع، از شِگردهاى بنده براىِ جلب توجه معبود به خویش است. یعنى مى‏ خواهد عرض کند: من که با هزار امید به تو روى آوردم و به تو دلخوش نمودم، چگونه مى‏ پسندى، ناامید از در خانه‏ ات بر گردم.

بنابراین، «امید به خداوند» خود، از کلیدهاى گشودن در رحمت و اجابت حضرتش به شمار مى ‏رود. چنانچه در دعاى ابوحمزه ثِمالى چنین آمده است: «وَ اَعْلَمُ اَنَّک لِلرّاجىبِمَوْضِعِ اِجابَةٍ؛ و من مى ‏دانم که دعاىِ آنان را که به تو امید دارند مستجاب مى ‏فرمایى».

نومید مشو جانا کاومید پدید آمد

امید همه جان‏ها از غیب رسید آمد

نومید مشو، گرچه مریم بشد از دستت

کان نور که عیسى را بر چرخ کشید آمد

نومید مشو اى جان در ظلمتِ این زندان

کان شاه که یوسف را از حبس خرید آمد

اى شب به سحر برده در یا رب و یا رب تو

آن یا رب و یا رب را رحمت بشنید آمد

(مولانا )