برگزارى مراسم عيد سعيد ولادت امام زمان؛ حضرت مهدی علیه‌السلام و تشكيل مجالس جشن، دعا و سخنرانى، شعر و مديحه‌خوانى در ايام خجسته نيمه شعبان از فرصت‌هاى بسيار عزيز و مغتنم است كه بايد از آن براى تبليغات اسلامى و امام‌شناسى بهره برد.
روح و جان عاشقان اهل‌بیت علیهم‌السلام در این روزها بیشتر رنگ‌وبوی مهدوی به خود گرفته و روحيه انتظار و آماده‌سازی جهت ظهور آخرین ذخیره الهی افزون‌تر می‌گردد. بنابراین بر همگان چه مردم و چه مسئولان لازم است که نسبت به هويت ولايى و اسلامى جامعه رسيدگى کنند و ابعاد مختلف جامعه در موضوعات اخلاقی، نظامی، سياسی، اقتصادی و فرهنگی را رشد داده و نقاط ضعف را برطرف و نقاط قوت را تقویت کنند.
هیچ جامعهای نباید پیش از ظهور امام معصوم علیه‌السلام خود را عاری و خالی از نقص و عیب بداند، در غیر این صورت، هیچ‌گاه در اندیشه اصلاح نواقص فردی و اجتماعی نخواهد بود. پیامد وجود چنین جامعهای که به ظاهر شعار اسلام می‌دهد، آن است که نگرانی و رنجش خاطر ولی امر مسلمانان که در پرده غیبت به سر می‌برد، برایش اهمیت ندارد.
جامعه منتظر و جامعه اسلام ناب، پيرو ولايت اهل‌بيت عليهم‌السلام است و در تمام زوایای مربوط به اندیشه و هویت، شعارش اسلام است؛ از هر سو که به این جامعه نظر شود، به اسلام منتهى می‌شود. مسئولان متعهد و مؤمن در جامعه منتظر، مشروعيت هر برنامه را در این جامعه، با هدایت‌ها و ارشادهای قوانین اسلام مورد سنجش قرار می‌دهند.
جامعه منتظر، تمدنش اسلامى و برگرفته از قرآن مجيد است که می‌فرماید: «بر سخنى كه ميان ما و شما يكسان است، بیایید كه جز خداوند را نپرستيم و چيزى را بر او شريک نگردانيم»،[1] «به‌راستی، ارجمندترين شما نزد خدا پرهيزگارترين شماست».[2] در سنت نبوی نیز آمده که فرمود: «هیچ برتری برای عرب نسبت به عجم وجود ندارد».[3]
جامعه منتظر، به جاهليت‌های پيش از اسلام که نمود آن در برهنگی و بی‌بندباری بود، افتخار نمی‌كند؛ بلكه پيوند خود را با آنها قطع می‌سازد و ترویج چنین فرهنگی را بازگشت به عقب و قهقرا می‌داند. در جامعه منتظر، زن و مرد مؤمن با یکدیگر در ایجاد یک هويت اسلامى همیاری می‌کنند. هرچند در چنین جامعهای بانوان دارای كرامت ويژه و خاص هستند، اما با مردان بيگانه اختلاط ندارند. خلاصه آنکه جامعه منتظر، جامعه حجاب، عفت، پارسايى است و از هرگونه رفتار ناپسند ظاهری و باطنی که خلاف شریعت اسلامی است، پرهیز می‌کند.
پی‌نوشت:
[1]. آل‌عمران، 64.
[2]. حجرات، 13.
[3]. مسند احمد بن حنبل، ج38، ص474، مؤسسة الرسالة.
