حرمت شراب در تمام ادیان | خداوند متعال بعضی از امور و افعال را بر ما حرام اعلام کرده و از آن‌ها به پلیدی یاد کرده است و شایسته نمی‌داند که بنده‌اش مرتکب آن‌ها شود. قرآن کریم در این رابطه می‌فرماید: «إِنَّمَا حَرَّمَ رَبىَّ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنهَا وَ مَا بَطَنَ وَ الْاثْمَ وَ الْبَغْىَ بِغَيرِ الْحَق»؛[1] «خداوند تنها اعمال زشت را، چه آشكار باشد چه پنهان، حرام كرده است و (همچنين) گناه و ستم بدون حق».

شرب خمر یکی از این حرام‌های الهی است که امام رضا علیه‌السلام در حرمت آن می‌فرماید: «مَا بَعَثَ اللَّهُ نَبِيّاً قَطُّ إِلَّا بِتَحْرِيمِ‏ الْخَمْرِ»؛[2] «خداوند هیچ پیامبری را مبعوث نکرد، مگر آنکه شراب را در شریعت او حرام نمود». مطابق حدیث شریف، حرمت شراب از حساسیت زیادی برخوردار بوده و در هر شریعتی حرام بوده است. اگر ما امروز شاهد هستیم که شراب در بعضی از ادیان، حلال شمرده می‌شود به خاطر تحریفاتی است که در آن‌ها صورت گرفته است.

علت حرمت این امور نیز حکمت خداوند بوده و خبر از مصلحت و یا مفسده‌ای می‌دهد که ما از بیشتر آن‌ها بی‌خبر هستیم؛ به عنوان مثال امیرالمؤمنین علیه‌السلام در پی حکمت حرمت شراب می‌فرماید: «فَرضَ اللّه ُ تَرْكَ شُرْبِ الخَمرِ تَحْصينا للعَقلِ»؛[3] «خداوند براى حفظ عقل، ترک شراب‌خواری را واجب گردانيد».

درنتیجه حرمت نوشیدن شراب در تمامی ادیان پابرجا بوده است و اگر ما شاهد حلال بودن در بعضی از ادیان هستیم به خاطر تحریفاتی است که در آن‌ها صورت گرفته است.

پی‌نوشت:
[1]. اعراف، 33.
[2]. علامه مجلسی، بحارالانوار، موسسه الوفاء، ج4، ص108.
[3]. سید رضی، نهج البلاغه صبحی صالح، حکمت 252.