همه انسان‌ها به‌طور طبیعی به رویدادها و وقایع گذشته و آینده فکر می‌کنند و معمولاً از فرصت‌هایی که در گذشته از دست داده‌اند یا از اتفاقاتی که برای آن‌ها احساس و هیجانی منفی در برداشته ناراحت می‌شوند. در مقابل از اتفاقاتی که در آینده رخ می‌دهد و ممکن است نتوانند آنها را مدیریت و کنترل کنند، نگران و مضطرب می‌شوند.

از راهکارهایی که امروزه میان روانشناسان گسترش پیدا کرده و آنها به مراجعین خود توصیه می‌کنند، زندگی در زمان حال است.

امیرالمؤمنین علیه‌السلام در کلامی نورانی این راهکار را چنین بیان می‌فرماید: «ما فاتَ مَضی وَما سَیأْتیک فَاینَ قُمْ فَاغْتَنِمِ الْفُرْصَةَ بَینَ الْعَدَمَینِ»؛[1] «آنچه گذشت، از دست رفت و آنچه می‌آید، كجاست؟ برخیز و فرصت میانِ دو نیستی را دریاب».

راهکار افسرده نشدن از وقایع گذشته و مضطرب نبودن از آینده، در زندگی منتظران واقعی ساری و جاری است. آن‌ها اگرچه ممکن است برخی از فرصت‌های گذشته را از دست داده باشند، اما ازآنجاکه به درگاه خداوند غفار توبه و انابه کرده‌اند، دیگر حسرت گذشته را نمی‌خورند و تلاش خود را به زمان حال معطوف می‌کنند. همچنین از رویدادهای آینده نیز نه‌تنها مضطرب نمی‌شوند، بلکه چون به دیدار و وصال معشوق و محبوب خود اطمینان دارند، امیدوار و فرخنده می‌شوند.

منتظران واقعی و امیدوار، هر روز را فرصت جدید برای تجدید بیعت با امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف می‌دانند و هر صبح،  قبل از شروع کارهای روزمره، عهد و پیمان خودشان با حضرت را تجدید کرده، می‌گویند: «اللّهُمَّ إِنِّي أُجَدِّدُ لَهُ فِي صَبِيحَةِ يَوْمِي هذَا وَمَا عِشْتُ مِنْ أَيَّامِي عَهْداً وَعَقْداً وَبَيْعَةً لَهُ فِي عُنُقِي لَا أَحُولُ عَنْها وَلَا أَزُولُ أَبَداً»؛[2] «خدایا در صبح این روز و تا زندگی کنم از روزهایم، برای آن حضرت بر عهده‌ام، عهد و پیمان و بیعت تجدید می‌کنم که از آن‌، رو نگردانم و هیچ‌گاه دست برندارم».

پی‌نوشت:
[1]. ابن بابويه، محمدبن علی، من لا يحضره الفقيه، تهران، دارالكتب الاسلاميه، 1390، ج3، ص556.
[2]. فرازی از دعای عهد.