آیا بزرگداشت ایام تولد و وفات اولیاء خدا بدعت است؟

در این زمینه آیاتی که ما را به ضرورت بزرگداشت پیامبر فرا می خواند، بر جواز این امر کفایت می کند:

1- « فالذین آمنو به و نصروه و عزروه و نصروه اتبعو النور الذی انزل معه اولئک هم المفلحون» (1) کسانی که به او ایمان آوردند و او را بزرگ شمردند و یاریش کردند و . . . رستگارند.

2- یعقوب شب و روز بر فراق یوسف می گریست تا «وابیضت عیناه من الحزن فهو کظیم» (2) چشمانش از فرط اندوه سفید شد در حالی که او خشم خود را فرو می برد.

حال این سوال مطرح است چگونه چنین محبتی به دیگری در زمان او صحیح است ولی پس از وفات او حرام می گردد؟

3- «قل لا اسئلکم علیه اجراً الا الموده فی القربی» (3) بگو از شما پاداشی جز محبت به نزدیکانم نمی خواهم. حال اگر فردی پس از چهارده قرن بخواهد این واجب را ادا کند آیا مطلوب نیست که برای فرح ایشان مسرور و برای اندوه آنان محزون گردد؟

4- «و رفعنا لک ذکرک» (4) ما یاد تو را بالا بردیم. اقامۀ جشن ها و مراسم برای پیامبر (ص) نوعی بالا بردن یاد اوست. اینک این سوال به نظر می رسد که چرا بین گفتار و کردار وهابیون اینگونه تناقص وجود دارد؟ چرا ایشان از اقامه جشن برای میلاد پیامبر (ص) منع می کنند و دلیل می آورند که این امر در شرع اسلام وارد نشده است، در حالیکه برای رجال سیاسی خود بزرگترین جشن ها را برپای می دارند؟

مسلمانان از زمان های دور بر اقامۀ جشن در میلاد پیامبر (ص) اهتمام داشته اند.

دیاربکری می گوید: « . . . مسلمانان همواره میلاد حضرت را جشن می گرفته اند، ولیمه ها می داده اند، اظهار سرود می کرده اند و مولودی می خواندند.» (5)

1- اعراف : 157

2- يوسف : 84

3- شوري : 23

4- انشراح : 4

5- تاريخ الخميس، 1 : 223