emamian

emamian

"زنجبیل" گیاهی با نام علمی Zingiber officinale است که از آن به عنوان دارو برای درمان طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها به صورت تازه، پودرخشک، ادویه، روغن و عصاره استفاده می‌شود.

ساختار گیاه

زنجبیل از گیاه زردرنگ دارای رگه‌های بنفش به دست می‌آید؛ این گیاه حداکثر یک متر طول و ساقه زیرزمینی رونده غده‌ای شکل دارد.

محل رویش گیاه

زنجبیل گیاهی مربوط به نواحی گرمسیری است که سازگاری زیادی بااین محیط دارد. این گیاه بومی کشور چین و هند بوده اما امروزه در بنگلادش، تایوان، جامائیکا، نیجریه و دیگر
نقاط جهان نیز کشت می‌شود. هند بزرگترین تولیدکننده زنجبیل در جهان است.

انواع زنجبیل

انواع تجاری زنجبیل شامل زنجبیل جامائیکایی، چینی، ‌آفریقایی،‌ استرالیایی و هندی است.

طب سنتی ,

ترکیبات زنجبیل

ترکیبات زنجبیل بسته به محل کشت گیاه متفاوت است؛ بو و طعم موجود در ریشه زنجبیل، ناشی از مخلوط نشاسته‌ها، انسان زینجیبرون، زینجرون، شوگائول، جینجرول، موسیلاژ،‌پروتئین و ... است که یک تا سه درصد وزن زنجبیل را تشکیل می‌دهند. زنجبیل بیش از 50 نوع آنتی‌اکسیدان دارد. ماده‌ای به نام 6-جینجرول، نوعی آنتی‌اکسیدان در زنجبیل و مسئول ایجاد مزه تند آن است.

ترکیبات دیگر زنجبیل شامل کربوهیدرات‌ها، اسیدهای چرب آزاد، پروتئین‌ها، ویتامین‌هایی مانند نیاسین(B3)، فولیک اسید، اجزای ویتامین سی، ویتامین‌های ب6 و ب5 و مواد معدنی نظیر کسیم، منیزیوم،‌ فسفر و پتاسیم است.

بخش عمده مورد استفاده گیاه زنجبیل

ریزوم یا ساقه زیرزمینی گیاه زنجبیل، بخش مورد استفاده گیاه در غذاها به عنوان ادویه است.

خواص درمانی زنجبیل

سازمان جهانی بهداشت زنجبیل را به عنوان یک مکمل دارویی تأیید کرده است و از این رو، زنجبیل دارای فواید اثبات شده بسیاری در درمان و پیشگیری از بسیاری از بیماری‌هاست.

تأثیر زنجبیل در کنترل تهوع و استفراغ

تهوع و استفراغ به عنوان یکی از شایع‌ترین عوارض دوران بارداری است و معمولاً تا هفته 20 حاملگی رفع می‌شود. بیش از 70 تا 80 درصد زنان باردار دچار این عارضه گوارشی می‌شوند که در موارد شدید می‌تواند منجر به بروز سوءتغذیه، کاهش وزن، اختلال عملکرد کبد و ازدست دادن آب بدن شود.

یک مطالعه در ایران نشان داد که دریافت روزانه مقادیر کمی از پودر زنجبیل در زنان باردار زیر 20 هفته، علائم تهوع و استفراغ به طور چشمگیری کاهش یافت و از این رو می‌توان نتیجه گرفت که زنجبیل، ترکیبی بسیار مناسب برای درمان حالت تهوع به شمار می‌رود.

فواید زنجبیل برای استخوان‌ها

آرتریت، شایعترین بیماری مفصلی در انسان است که باعث درد، التهاب و تورم مفاصل می‌شود. مطالعات متعددی اثرات مفید گیاه زنجبیل را در کنترل التهاب بیماران مبتلا به "آرتریت روماتوئید" نشان داده‌اند. زنجبیل دارای مقدار کمی سالیسیلات است که اثر مهاری روی آنزیم‌های التهابی تأثیرگذار بر مفاصل دارد.

خواص ضدسرطانی زنجبیل

اکسیداسیون اسیدهای چرب غیراشباع در اعضای بدن می‌تواند باعث بروز بیماری‌های مختلف از جمله سرطان‌ها شود. آنتی‌اکسیدان‌ها به مقابله با این فرآیند می‌پردازند و از بروز بیماری سرطان جلوگیری می‌کنند. تاکنون بیش از 50 نوع آنتی‌اکسیدان در زنجبیل شناسایی شده که این مواد می‌توانند اثرات ضدسرطانی به جای بگذارند.

از جمله اثرات مفید منتسب به گیاه زنجبیل، خاصیت ضدتوموری آن و ممانعت‌کنندگی تکثیر سلول‌های سرطانی است. در یک مطالعه اثرات سلولی عصارۀ الکلی زنجبیل تازه بر سلول‌های سرطان پستان بررسی شد. در این مطالعه مشخص شد غلظت بالای زنجبیل باعث مهار رشد سلول‌های سرطانی می‌شود.

خواص ضدالتهابی زنجبیل

بروز التهاب در بدن علاوه بر ایجاد مشکلات عفونی، روند بهبود بیماری‌های وابسته را هم به تعویق می‌اندازد. استفاده از داروهای شیمیایی رایج از جمله انواع کورتیکواستروئیدها با وجود کاهش التهاب، دارای عوارض شدید و اجتناب‌ناپذیری است و بنابراین دانشمندان به سوی بررسی داروهای گیاهی برای درمان التهاب روی آورده‌اند.

گیاه زنجبیل به‌عنوان یکی از پرسابقه‌ترین گیاهان دارویی در علم پزشکی به خصوص در درمان التهاب در آرتریت است. زنجبیل باعث کاهش آزاد شدن واسطه‌های التهابی و کاهش تولید واسطه‌های دردزا و در نتیجه کاهش علائم ناشی از التهاب می‌شود و بنابراین به درمان بیماری‌های التهابی و عفونی کمک می‌کند.

خواص ضددیابتی زنجبیل

دیابت ملیتوس نوعی بیماری است که با بالا رفتن غلظت قند خون مشخص می‎شود. این افزایش ناشی از نقص در ترشح انسولین یا نقص در فعالیت انسولین یا هر دوی این موارد است. زنجبیل باعث کاهش التهاب و مقاومت انسولینی می‌شود و در نتیجه به عملکرد هورمون انسولین در تعدیل قند خون کمک می‌کند.

یک مطالعه نشان داد که دریافت روزانه یک گرم پودر زنجبیل به مدت 10 هفته به همراه تمرینات ورزشی باعث کاهش چشمگیر التهاب و مقاومت انسولینی می‌شود.

مطالعات متعددی اثرات ضد دیابتی گیاه زنجبیل را نشان داده‌اند. یک مطالعه در ایران روی 81 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2، نشان داد که مصرف روزانه سه کپسول یک گرمی پودر زنجبیل به مدت 8 هفته می‌تواند باعث کاهش واضح قند خون ناشتا شود.

خواص زنجبیل برای کبد

از جمله مکانیسم‌های تأثیر زنجبیل بر شاخص‌های قند و چربی می‌توان به تأثیر زنجبیل بر متابولیسم چربی‌ها در کبد اشاره کرد که منجر به تبدیل کلسترول به اسیدهای صفراوی و دفع آنها می‌شود. زنجبیل همچنین باعث کاهش بافت چربی در کبد می‌شود.

ترکیبات موجود در این گیاه، باعث می‌شود تری‌گلیسریدهای موجود در عروق خونی تجزیه شوند و سبب کاهش سطوح تری‌گلیسریدها در پلاسما می‌شود که با کاهش تری‌گلیسرید، میزان  کلسترول بد (LDL) نیز کاهش خواهد یافت.

خواص زنجبیل برای دستگاه تنفسی

بیماری‌های آلرژیک و آسم به عنوان یک مشکل شایع تنفسی در جهان هستند. بیماری آسم به تنهایی بالغ 300 میلیون نفر را در دنیا درگیر کرده است. آسم التهاب مزمن راههای هوایی است که منجر به ایجاد علائم خس خس، کوتاهی نفس، احساس سنگینی در قفسۀ سینه و ایجاد سرفه به خصوص سرفۀ شبانه یا اوایل صبح می‌شود. زنجبیل از طریق کاهش تولید واسطه‌های التهابی دخیل در بیماری‌زایی آسم، التهاب راه‌های هوایی را تسکین می‌دهد و ادویه مهمی در کنترل علائم آسم به شمار می‌رود.

از دیگر مکانیسم‌های محافظتی زنجبیل در بیماران آسمی، نقش آن در کاهش تولید نیتریک اکساید است. نیتریک اکساید در اتساع عروق دستگاه تنفسی بیماران آسمی نقش دارد.

در مطالعۀ دیگری که بر روی 91 بیمار مبتلا به برونشیت حاد انجام شد، نتایج نشان داد که دریافت عصارۀ هیدروالکلی ریشۀ زنجبیل و گل ختمی به مدت ده روز، منجر به کاهش معنی‌دار میزان سرفه و درد قفسۀ سینه در بیماران می‌شود.

اثر زنجبیل بر سیستم گردش خون

زنجبیل سبب پیشگـیری از بیمـاری‌هـای قلبـی ازطریـق کـاهش لـخته شـدن خـون (به دلیل کاهـش تشکیـل پروستـاگلانـدینهـای پیـش التهـابی و ترومبوکسـان) می‌شود همچنین این گیاه می‌تواند منجر به باز شدن گرفتگی عروق خونی و کاهش مقاومت عروق محیطی شود.

خواص زنجبیل برای قلب و عروق 

زنجبیل به عنوان یک گیاه ضدافزایش فشار خون و همچنین شل‌کننده عروق است که به طورمستقیم و غیرمستقیم بر فشـار خـون تـاثیرگـذار اسـت. عصــاره خـام زنجبیـل سبب کـاهـش فشــار خـون سـرخـرگی می‌شـود. همچنیـن زنجبیـل سبب کـاهش فعـالیت قلبی ـ عروقی از طریـق کــاهش سـرعت و نیـروی انقبـاضی قلب می‌شود و به بهبود عملکرد قلب کمک می‌کند.

اثرات ضداسپاسم زنجبیل

ریزوم زنجبیل دارای اثر ضداسپاسم دربیماری‌های مختلف سیستم تنفسی ازقبیل سرماخوردگی، آسم و دردقفسه سینه است. همچنین جهت پیشگیری از اسپاسم‌های قاعدگی ازطریق شل کردن عضله صاف رحم مورداستفاده قرار می‌گیرد.

تأثیر زنجبیل بر سیستم ایمنی

زنجبیل دارای خواص آنتی‌اکسیدانی فراوانی است و از این رو باعث تقویت سیستم ایمنی بدن می‌شود.

خواص ضدمیکروبی زنجبیل

زنجبیل از قدیم برای درمان عفونت‌های نای ومهار طیف وسیعی از میکروارگانیسم‌ها ازقبیل باکتری گرم منفی، گرم مثبت و قارچ‌ها استفاده می‌شده است. فعالیت ضدباکتریایی عصاره‌های مختلف زنجبیل به تنهایی و به همراه ترکیب با عسل مورد بررسی قرار گرفته و اثرات مفید ضدباکتریایی آن به اثبات رسیده است. این مطالعه نشان داد که ترکیب زنجبیل و عسل، اثر ضدباکتریایی قوی‌تری نسبت به زنجبیل دارد.

خواص زنجبیل برای کلیه

مصرف زنجبیل تأثیرات مفیدی بر عملکرد کلیه دارد و سبب محافظت از کلیه در برابر سمیت شده است.

خواص ضددردی زنجبیل

 نقش ضددردی زنجبیل در درمان درد قاعدگی در دو گروه مصرف‌کننده زنجبیل مورد بررسی قرار گرفت و نشان داد در گروه آزمایشی مصرف زنجبیل منجربه کاهش معنی‌داری درشدت و مدت درد قاعدگی نسبت به گروه کنترل شد.

چه کسانی نباید زنجبیل مصرف کنند؟

موارد منع مصرف زنجبیل کودکان زیر دو سال، افرادی که داروی ضد انعقاد مصرف می‌کنند، کسانی که دچار زخم معده یا دوازدهه هستند و افراد دیابتی و زنان باردار و کسانی که بیماری‌های قلبی دارند تنها با مشورت پزشک قادر به مصرف هستند.

عوارض جانبی مصرف بیش از حد زنجبیل

با وجود خواص دارویی زنجبیل مصرف بیش از اندازه آن می‌تواند عوارض جانبی همچون اسهال، سوزش سردل واختلالات خفیف گوارشی را در پی داشته باشد.

میزان مجاز مصرف زنجبیل چقدر است؟

به طور کلی مصرف آن تا میزان 3 گرم در روز برای بزرگسالان بلامانع است.

برای رفع تهوع و استفراغ چقدر زنجبیل مصرف کنیم؟

میزان زنجبیل برای پیشگیری از تهوع و استفراغ، 500 تا 1000 میلی‌گرم پودر زنجبیل معادل 2 تا 4 گرم ساقه تازه زنجبیل است که باید یک ساعت قبل از حرکت کردن مصرف شود.

مقداری که برای درمان آرتریت روماتوئید توصیه شده، نیم تا یک گرم پودر زنجبیل در روز است.

آیا مصرف زنجبیل برای زنان باردار ممنوع است؟

زنجبیل محرک قاعدگی است و در صورتی که در مقادیر بیش از 250 میلی گرم چهار بار در روز مصرف شود؛‌ موجب خونریزی و سقط جنین می‌شود بنابراین مصرف مقادیر زیاد آن به زنان باردار به هیچ وجه توصیه نمی‌شود. 

طب سنتی ,

زنجبیل در طب سنتی

زنجبیل دارای طبع گرم و خشک است و به عنوان دارو از زمان باستان مصرف می‌شده است و این موضوع در متون پزشکی چین یونان قدیم روم و عرب ثبت شده است. در آسیا از هزاران سال پیش زنجبیل خشک شده به صورت خیسانده و یا دم کرده (جوشانده به عنوان دارو در درمان درد معده یا درد شکم، اسهال و تهوع) استفاده می‌شود. در آفریقا نیز مانند آسیا به میزان زیادی از زنجبیل خشک شده استفاده می‌شود. در طب قدیم از زنجبیل در درمان دندان درد، بی‌خوابی، طاسی، همورویید و افزایش طول عمر استفاده می‌شده است.

گرد یا پودر زنجبیل در درمان سرماخوردگی و آنفلوآنزا مؤثر است. این گیاه همچنین محرک اشتهاست و برای افزایش اشتها در افراد کم‌وزن می‌تواند مورد استفاده قرار بگیرد.

درمان نفخ، کولیک، درد شکم، استفراغ،‌ اسهال، اسپاسم و سوءهاضمه از خواص مفید ذکر شده درباره زنجبیل در منابع طب سنتی است.

از دیدگاه طب سنتی، زنجبیل به عنوان داروی گرم در درمان بسیاری از اختلالات از جمله درمان فشار خون پایین، سنگ مثانه، کنترل درد، قاعدگی دردناک زنان مؤثر بوده و نیز دارای، اثرات ضدتهوع، ضد باکتریایی و ضد قارچی است.

درمان آسم، درد مفاصل، بیماری‌های عصبی، دیابت، یبوست، زکام، بیماری حرکت، التهاب لثه و دندان درد از دیگر اثرات مفید منتسب به این گیاه در طب باستان است.

در طب سنتی هند، از زنجبیل برای کمک به مشکلات دستگاه هاضمه، افزایش اشتها، بهبود درد آرتروز و درمان مشکلات بهداشتی کودکان استفاده می‌شود. در چین و ژاپن نیز از زنجبیل برای درمان سردرد و سرگیجه، سرماخوردگی، تهوع و مشکلات معده استفاده می‌شود. 

در طب سنتی ایران آمده است که زنجبیل گرم‌کننده است؛ به هضم غذا کمک می‌کند. شکم را تا حد متوسطی نرم می‌کند. برای درمان ناراحتی‌های کبد ناشی از سرما و رطوبت مفید است همچنین خوردن و سرمه کشیدن آن برای درمان ضعف بینایی ناشی از رطوبت مفید است. از بروز نفخ در روده‌ها و معده جلوگیری می‌کند و در مجموع برای کبد و معدۀ افراد سرد مزاج بسیار مفید است.

زنجبیل در طب سنتی به عنوان قابض، ضد نفخ و خلط‌آور مصرف می‌‌شود و از آن برای درمان دریازدگی نیز استفاده می‌کرده‌اند.

مصلح زنجبیل

مصلح زنجبیل، عسل و روغن بادام است.

زنجبیل در قرآن کریم

در قرآن کریم اسامی گیاهان بسیاری آمده است که از جمله آنها میتوان به گیاه زنجبیل اشاره کرد. خداوند در آیه 17 سوره مبارکه "دهر" این چنین فرموده است «وَ یُسقون فیها کأسًا کان مزاجها زنجبیلاً» که در آنجا جامی بنوشندشان که آمیخته با زنجبیل باشد. در ترجمه تفسیر المیزان آمده است که: «در عرب مرسوم بوده که از زنجبیل به عنوان عطر و بوی خوش استفاده می‌کرده‌اند و آن را در جام نوشیدنی‌ها می‌ریختند.»

طب سنتی ,

نسخه‌های خانگی درمان بیماری‌ها با زنجبیل

برای استفاده از خواص زنجبیل، می‌توانید آن را به عنوان ادویه به غذاها اضافه کرده و یا از دمنوش آن استفاده کنید. اضافه کردن یک قاشق چایخوری عسل به این دمنوش نیز بر خواص شگفت‌انگیز آن می‌افزاید.

طرز تهیه دمنوش زنجبیل

برای تهیه دمنوش زنجبیل، بر روی نیم تا یک گرم از زنجبیل خرد شده (یک قاشق چایخوری از آن حدود 3گرم است) آب جوش ریخته و بگذارید دم بکشد و پس از 5 دقیقه آن را مصرف کنید.

برای بیماری در حین حرکت یا مسافرت؛‌ یک گرم گیاه را حدود نیم ساعت پیش از شروع حرکت مصرف کنید و در صورت ادامه حرکت هر 4 ساعت تکرار کنید.

برای درمان آرتریت روماتوئید و استئو آرتریت؛ یک تا دو گرم از آن را در هر روز به شکل دمنوش یا ادویه در غذاها استفاده کنید.

برای مقدار متوسط مصرف روزانه به عنوان ضدتهوع و ضد استفراغ (معمولی)؛ نیم تا دو گرم از آن را در هر روز به شکل دمنوش یا ادویه در غذاها استفاده کنید.

به عنوان ضد تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی: یک و نیم گرم از آن را در هر روز به شکل دمنوش یا ادویه در غذاها استفاده کنید.

در درمان سوء هاضمه؛ دو تا چهار گرم از زنجبیل را در هر روز به شکل دمنوش در ترکیب با عسل یا به شکل ادویه در غذاها استفاده کنید.

 

بهترین راه برای شناخت بیشتر امامان به ویژه امام حسین(ع) یاری گرفتن از حضرات معصومین(ع) می‌باشد و ما برای رسیدن به این مقصود در این مقاله سخنان گهربار امام صادق(ع) را در زیارت اربعین برگزیده‌ایم.به مناسبت فرارسیدن اربعین مقاله ای در این خصوص  برگرفته از سایت موعود در پی می آید.در زیارت اربعین، مضامین عالیه ای را ملاحظه می کنیم که مملو از شناخت و معرفت ویژگیهای یک امام و رهبر الهی برای تحکیم اعتقادات شیعه است. شیخ طوسی رحمه الله این عبارات فاخر را در زیارت اربعین از صفوان بن مهران جمال روایت می کند که وی از مولایمان حضرت صادق(ع) آموخته و برای ما نقل کرده است. این مجموعه ارزشمند به طور کامل یک دوره امام شناسی است و هر انسان موحدی را با ویژگیهای یک رهبر الهی آشنا می کند، به این جهت توجه و عنایت به این زیارت از ویژگیهای هر شیعه تمام عیار محسوب می شود.

امام حسن عسکرى(ع) در این مورد فرموده است: عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ: صَلَاهُ إِحْدَى وَ الْخَمْسِینَ وَ زِیارَهُ الْأَرْبَعِینَ وَ التَّخَتُّمُ بِالْیمِینِ وَ تَعْفِیرُ الْجَبِینِ وَ الْجَهْرُ بِبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم؛ پنج چیز از نشانه هاى مؤمن است: گزاردن پنجاه و یک رکعت نماز [واجب و نافله در هر شبانه روز]، زیارت اربعین، انگشتر در دست راست کردن، پیشانى بر خاک نهادن [هنگام نماز]، و بلند گفتن بسم الله الرحمن الرحیم.۱ با مطالعه این نوشتار پاسخ این پرسش روشن می شود که چرا زیارت اربعین از نشانه های ایمان و شیعه بودن است؟ با این هدف به شرح چند فراز از این زیارت گرانقدر می پردازیم:

تأثیر کلمات معنوی در زائر

در ابتدای زیارت اربعین می خوانیم: السَّلاَمُ عَلَى وَلِی اللَّهِ وَ حَبِیبِهِ السَّلاَمُ عَلَى خَلِیلِ اللَّهِ وَ نَجِیبِهِ؛ ۲ سلام بر ولى خدا و حبیب [خاص] او! سلام بر دوست [و محبوب] و برگزیده خدا. ولیّ، نجیب، حبیب و خلیل خدا؛ چهار ویژگی امام حسین(ع) است که تک تک این واژه ها برای معرفی یک رهبر الهی کافی است. این اوصاف امام آثار تربیتی فراوانی بر روح و جسم زائر دارد که از جمله با اظهار این کلمات ولایت و دوستی خدا را در وجودش تقویت می کند. وقتی زائر با تمام وجود به صاحب چنین اوصافی تعظیم می کند، روح و جسم خود را تحت الشعاع این خصلتهای پر فضیلت قرار می دهد.

مفهوم سلام در زیارت

سلام، یکی از نامهای خدای عزّوجّل است. هنگامی که زائر این نام خدا را بر زبان جاری می کند، می خواهد بگوید: ای امام! خداوند حافظ مرام و مکتب تو باشد و آن را از گزند دشمنان سلامت بدارد. همچنین سلام به معنای اظهار تسلیم شدن در برابر فرمان امام (ع) است. گذشته از این دو معنا، سلام به معنای تعهد به آسایش، امنیت و سلامتی از طرف خود است و وقتی زائر به حضرت سلام می دهد، در واقع اعلام می دارد که هیچ آزار و آسیبی از ناحیه من در آن وقت و پس از آن به آن امام(ع) نخواهد رسید؛ زیرا هدف تمامی آن بزرگواران هدایت و اصلاح مردم و اعلای کلمه توحید و ترویج طاعت خداوند در میان مردم بوده است. به این جهت آنها از معصیت خدا و تخلف از اوامر و نواهی او، اخلاق ناپسند مردم از قبیل خود بزرگ بینی، حرص، ریا، بخل، حّب قدرت، غیبت، آزار رساندن و… اذیت خواهند شد.

زائر باید حال خود را به گونه ای قرار دهد که مورد رضایت امام باشد، نه مایۀ اذیت آن حضرت. آنگاه در سلام دادن به امام(ع) صادق است. زائر باید دل را با آب توبه شستشو داده، اشک پشیمانی از دیدگان فرو ریزد، و پس از آن به امام عرض سلام داشته باشد.

زائر با عرض سلام، خود را به آن حضرت نزدیک نموده و با تکرار این واژه ادب، روح و روان خود را به لحاظ نزدیکی به ایشان، از پستیها، رذائل و آلودگیها پاک می نماید و سلام را چنان با ادب و خلوص و اشک و آه بر دل القا می نماید تا سلامتی کامل حاصل گردد و موجب جواب سلام آن بزرگوار گردد.

در واقع زائر با عرض سلام بر آن حضرت و یارانش چهره اجتماعی- سیاسی خود را نمایان ساخته و اعلان می دارد که نه تنها با بت درون خود مبارزه می کند؛ بلکه همانند خود آن بزرگوار، با طاغوتیان، ظالمان، مستبدان و خائنین به مردم در ستیزه بوده و با شعار سلام، خود را در زمره یاران آن حضرت قرار می دهد. ۳

ویژگیهای امام حسین(ع)

۱. مقام عبودیت

در فرازی از زیارت اربعین می خوانیم: السَّلاَمُ عَلَى صَفِی اللَّهِ وَ ابْنِ صَفِیهِ السَّلاَمُ عَلَى الْحُسَینِ الْمَظْلُومِ الشَّهِیدِ؛ سلام بر بنده خالص، و فرزند بنده خالص خدا، سلام بر حسین مظلوم شهید.

عبودیت از ویژگیهای امام حسین(ع) و پیروان آن گرامی است. تا فردی به مقام بندگی خالص خدا نرسد، هرگز نمی تواند به سوی کمال حرکت کند. خداوند در قرآن فرموده: (وَ الصَّافَّاتِ صَفًّا)؛ ۴ یعنی قسم به آن نفوسى که از روى حقیقت و صمیم قلب در حضور من در مقام اطاعت و بندگى خالصانه صف کشیده، مرا براى خود، مراد و مقصود قرار داده، به غیر از من به هیچ چیز دیگرى التفات نمى کنند.

و در جایی دیگر بندگی خالصانه را منشأ علم و رحمت الهی قلمداد کرده، می فرماید: (فَوَجَدا عَبْداً مِنْ عِبادِنا آتَیناهُ رَحْمَهً مِنْ عِنْدِنا وَ عَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْماً)؛ ۵ [موسی (ع) و همراهش] بنده اى از بندگان ما را یافتند که رحمت و موهبت عظیمى از سوى خود به او داده، و علم فراوانى از نزد خود به او آموخته بودیم.

این آیه نشان مى دهد که برترین افتخار هر انسانی آن است که بنده خالص خدا باشد و این مقام عبودیت است که انسان را مشمول رحمت الهى مى سازد و دریچه هاى علوم را به قلبش مى گشاید. در حقیقت جوهره علم الهى از عبودیت و بندگى خدا سرچشمه مى گیرد.

اساساً رمز دستیابى امام حسین(ع) به مقامات والا، عبودیت و تسلیم محض خدا بودن آن حضرت بود. همان چیزى که در هر زیارتی به آن شهادت مى دهیم و حتی خود حضرت همواره به آن افتخار می کرد، نمونه اش این روایت است:

امام حسین (ع) به همراه انس بن مالک به کنار قبر مادربزرگش حضرت خدیجه(ع) آمدند. امام در کنار قبر آن بانوى اسلام گریه کرد، سپس به انس فرمود: مرا تنها بگذار! انس مى گوید: به کنارى رفتم و از دید آن حضرت پنهان شدم. آن حضرت به نماز و ذکر و دعا مشغول شد. وقتى که مناجاتش به طول انجامید، نزدیک آمدم، شنیدم که این گونه نجوا مى کرد:

یا رَبِّ! یارَبِّ! اَنْتَ مَوْلاهُ

فَاْرْحَمْ عَبیداً اِلَیکَ مَلْجاهُ؛

پروردگارا! پروردگارا! تو مولاى او هستى، به بنده اى که پناهگاهى به جز تو ندارد، رحم کن.

یا ذَالْمَعالى! عَلَیکَ مُعْتَمَدى

طُوبى لِمَنْ کُنْت اَنْتَ مَوْلاهُ؛

اى خدایى که داراى شکوه و عظمتى! پشتیبانم تویى. خوشا به حال آن کس که تو مولاى او هستى.

طُوبى لِمَنْ کانَ خادِماً اَرِقاً

یشْکُو اِلى ذى الْجَلالِ بَکْواهُ؛

خوشا به حال کسى که خدمتگزار و شب زنده دار است و گرفتاریش را فقط به خداى بزرگمنش خویش عرضه مى دارد.

وَ ما بِهِ عِلَّهٌ وَ لا سَقَمٌ

اَکْثَرَ مِنْ حُبِّهِ لِمَوْلاهُ؛

هیچ گونه بیمارى و ناراحتى ندارد که بیشتر از محبت به مولایش باشد.

اِذا اِشْتَکى بَثَّهُ وَ غُصَّتَهُ

اَجابَهُ اللَّهُ ثُمَّ لَبَّاهُ؛

هرگاه غصه و ناراحتى اش را با خدایش در میان مى گذارد، خداوند او را پاسخ داده و اجابت مى کند.

اِذا اِبْتَلی بِالظَّلامِ مُبْتَهَلاً

اَکْرَمَهُ اللَّهُ ثُمَّ اَدْناهُ؛ ۶

هرگاه به گرفتارى مبتلا گردد، در تاریکى با التماس و ناله خدایش را مى خواند و خداوند او را گرامى داشته و به خود نزدیک مى گرداند. اگر ما نیز طالب قُرب الهى هستیم و مى خواهیم مؤمن حقیقى و واقعى باشیم و ادّعاى پیروى از مکتب آن حضرت را داریم، باید در هر حال تسلیم فرمان حق باشیم؛ حتّى اگر بر خلاف خواسته و سلیقه ما باشد. با نجوای زیارت اربعین تعهد کنیم که از این پس با پیروی از آن گرامی خدا را خالصانه بندگی کنیم.

۲. تحمّل غم و اندوه برای اصلاح جامعه

السَّلاَمُ عَلَى أَسِیرِ الْکُرُبَاتِ وَ قَتِیلِ الْعَبَرَاتِ؛ سلام بر آن اسیر [غم و اندوه و] مصائب سخت [عالم] و کشته آب چشمان. امام(ع) همواره سنگ صبور جامعه و در معرض آزارهای روحی و جسمی بوده و مشکلات را به جان می خرد و همواره رهبران الهی و پیروان واقعی آنان بیشترین فشار روحی، صدمات روانی، غم و اندوه را تحمل می کنند.

امام صادق(ع) فرمود: إِنَّ أَشَدَّ النَّاسِ بَلَاءً الْأَنْبِیاءُ ثُمَّ الَّذِینَ یلُونَهُمْ ثُمَّ الْأَمْثَلُ فَالْأَمْثَل؛ ۷ رنج و ناراحتی انبیا شدیدتر از دیگران است. از آن پس، کسانی که پشت سرشان می آیند و سپس هر که شبیه تر باشد. همچنانکه گفته اند:  آن که در این بزم مقرب تر است                      جام بلا بیشترش می دهند

در روایت سلمان نیز نشانه های مؤمن آمده است که: فَعِنْدَهَا یذُوبُ قَلْبُ الْمُؤْمِنِ فِی جَوْفِهِ کَمَا یذُوبُ الْمِلْحُ فِی الْمَاءِ مِمَّا یرَى مِنَ الْمُنْکَرِ فَلَا یسْتَطِیعُ أَنْ یغَیرَه؛ ۸ مؤمن در اثر مشاهدۀ منکرات و بی بند و باریها و نداشتن توان مقابله و تغییر وضع موجود، [چنان در فشار روحی قرار می گیرد که] قلبش آب می شود، هم چنانکه نمک در آب ذوب می شود.

معمر بن خلاد می گوید: در محضر حضرت رضا(ع) از آسایش و راحتی در عصر امام قائم(ع) سخن به میان آمد، حضرت فرمود: أَنْتُمُ الْیوْمَ أَرْخَى بَالًا مِنْکُمْ یوْمَئِذٍ قَالَ: وَ کَیفَ؟ قَالَ: لَوْ قَدْ خَرَجَ قَائِمُنَا(ع) لَمْ یکُنْ إِلَّا الْعَلَقُ وَ الْعَرَقُ وَ الْقَوْمُ عَلَى السُّرُوجِ وَ مَا لِبَاسُ الْقَائِمِ (ع) إِلَّا الْغَلِیظُ وَ مَا طَعَامُهُ إِلَّا الْجَشِب؛ ۹ شما امروز راحت تر از هنگام ظهور قائم خواهید بود. عرض کردند: چگونه؟ حضرت فرمود: زیرا اگر قائم ما خروج کند جز زحمت و مشقت نخواهد بود، و مردم باید همواره بر زین اسبان سوار شوند [و جهاد کنند]، و لباس قائم (ع) درشت و خشن و غذایش خشک خواهد بود.

۳. بخشیدن هستی خود برای نجات جامعه

وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ لِیسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الْجَهَالَهِ وَ حَیرَهِ الضَّلاَلَهِ؛ ۱۰ خداوندا! او خون پاک قلبش را در راه تو بذل کرد [و جانش را فدا نمود] تا بندگانت را از جهالت و حیرت و گمراهى نجات دهد.

از مهم ترین محورهای زیارت اربعین، بیان فلسفۀ قیام عاشورا است که در یک جملۀ کوتاه تمام مقصود حضرت اباعبدالله(ع) بیان گردیده است. امام صادق(ع) در این فراز به صراحت تمام عرضه می دارد که امام حسین(ع) تمام هستی خود را فدا کرد تا بندگان خدا را از بند جهالت، تاریکی و گمراهی رها کرده و به سوی نور و کمال هدایت رهنمون کند. این همان هدف نهایی تمام پیامبران (ع) و فرستادگان الهی در طول تاریخ بوده است که در قیام عاشورا به اوج خود رسید.

انقلاب ارزشها

در تاریخ می خوانیم: بعد از بعثت رسول گرامی اسلام (ص) اصول و ارزشهای جاری در جامعه که علیه مصالح دنیا و آخرت مردم بود، به ارزشهای انسانی و الهی تبدیل شد. خرافه پرستی به حقیقت یابی، و جنگ و خونریزی و ناعدالتی به قسط و عدل و مساوات بدل گردید و انسانهای در ظاهر پایین درجه، به افرادی مورد اعتماد و دارای منزلت اجتماعی والایی تبدیل شدند. تمام قوانین و ملاکهای ظاهری و مادی جای خود را به معیارهای ارزشمند و متعالی داد. پیامبر رحمت (ص) حتی به کارگزاران خویش تأکید می نمود که در تبدیل و تغییر روشهای غلط و رسوم جاهلانه نهایت تلاش خود را به عمل آورند.

هنگامی که معاذ بن جبل را به سوی یمن می فرستاد، به او فرمود: ای معاذ! آثار جاهلیت و رسوم باطل را بمیران و سنتهای متعالی اسلامی را در میان مردم ترویج کن! آن گرامی، در آخرین فرازهای پیام حج خود، به انقلاب ارزشها و حرکت به سوی زیباییها و کمالات تأکید ورزید و فرمود: ألا کُلُّ شَیءٍ مِنْ أمْرِ الْجاهِلیهِ تَحْتَ قَدَمی موضوعٌ؛ ۱۱ بدانید تمام باورها و رسمهای ایام جاهلیت را زیر پای خود نهاده و باطل اعلام می کنم.

امام حسین(ع) نیز انقلاب تاریخی خود را انقلاب ارزشها معرفی کردند و فرمودند: إِنِّی أَدْعُوکُمْ إِلَى اللَّهِ وَ إِلَى نَبِیهِ فَإِنَّ السُّنَّهَ قَدْ أُمِیتَتْ فَإِنْ تُجِیبُوا دَعْوَتِی وَ تُطِیعُوا أَمْرِی أَهْدِکُمْ سَبِیلَ الرَّشاد؛ ۱۲ من شما را به سوى خدا و رسول دعوت می نمایم؛ زیرا سنت ارزشمند پیغمبر خدا (ص) از بین رفته است. اگر شما دعوت مرا بپذیرید و امر مرا اطاعت کنید، من شما را به راه هدایت راهنمایى می کنم.

امام حسین(ع) همانند جدش رسول خدا (ص) چراغ روشنی بخش در تاریکیهای جهل و نادانی بود و همانند شمعی خود را فدا کرد تا مردم در پرتو نور او به ارزشهای اخلاقی دست یابند. چنانکه قرآن پیامبر اکرم (ص) را چراغ روشنی بخش در تاریکیهای جهل و نادانی معرفی می کند و می فرماید: (یَا أَیهَُّا النَّبىِ إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ شَاهِدًا وَ مُبَشِّرًا وَ نَذِیرًا * وَ دَاعِیا إِلىَ اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِرَاجًا مُّنِیرًا)؛ ۱۳ اى پیامبر! ما تو را گواه فرستادیم و بشارت دهنده و انذارکننده! و تو را دعوت کننده به سوى خدا به فرمان او قرار دادیم، و چراغى روشنى بخش!

پیامبر (ص) نیز امام حسین(ع) را چراغ روشنی بخش هدایت معرفی کرده و فرمود: اِنَّ الْحُسَیْنُ مِصْبَاحُ الْهُدَی وَ سَفِینَهُ النَّجَاهِ؛ ۱۴ همانا حسین(ع) چراغ هدایت و کشتی نجات است.

۴. ذلت و خواری دشمنان امام حسین(ع)

وَ أَشْهَدُ أَنَّ اللَّهَ مُنْجِزٌ مَا وَعَدَکَ وَ مُهْلِکٌ مَنْ خَذَلَکَ وَ مُعَذِّبٌ مَنْ قَتَلَکَ؛ و گواهى می دهم که خداى متعال وعده اى که به تو داده است، البته به آن وفا می کند و آنان که تو را خوار [و مضطر] گذاشتند، همه را هلاک کند و قاتلانت را عذاب سخت چشاند.

از دیگر پیامهای زیارت اربعین جاودانگی حماسۀ عاشورا است و این در حقیقت حکایتگر یک پیام غیبی و تحقق وعده الهی است که حضرت زینب (ع) نیز در خطبه ای که در مجلس یزید قرائت کرد، به آن اشاره نمود. آن گرامی در سخنان خویش از آینده دردناک یزیدیان پرده برداشت و فردای درخشان حماسه آفرینان عاشورا و پیروزی همیشگی مرام حسینی را نوید داد و به یزید این چنین نهیب زد: فَکِد کَیدَکَ واسعَ سَعیکَ وناصِب جُهدَکَ فَوَاللَّه لا تَمحو ذِکرَنا و لا تُمیتُ وَحینَا و لا تُدرِکُ أمرَنا و لا تَدحَضُ عَنکَ عارَها وهَل رَأیکَ إلاّ فَنَد؟ و أیامُکَ إلاّ عَدَدٌ؟ و جَمعُکَ إلاّ بَدَدٌ؟ یومَ ینادى المُنادى: ألا لَعَنهُ اللَّه عَلَى الظالمینَ؛ ۱۵ [اى یزید!] هر نیرنگى که خواهى بزن، و هر اقدامى که توانى بکن و هر کوشش که دارى، دریغ مدار! سوگند به خدا که نمى توانى نام ما را محو کنى و نمى توانى نور وحى ما را خاموش نمایى. تو نمى توانى عظمت امر ما را درک کنى و ننگ این ستم را هرگز از خود نتوانى زدود!؟ آیا غیر از این است که رأى، [طرح و نقشه هاى] تو سست و مدت حکومت تو اندک و جمعیت تو پراکنده است؟ آن روزى که منادى فریاد مى زند: آگاه باشید، لعنت خدا بر گروه ستمکاران باد.

یادگار رسول خدا(ص) در آن موقعیت حساس و تاریخی – که هیچ سخنور ماهری؛ حتی قادر به تعادل در گفتار نیست- چنان با اعتماد به نفس عمیقی خبر از آینده داد و پیش بینی دقیقی کرد که ما بعد از صدها سال نتایج آن را به وضوح مشاهده می کنیم. آری، امروزه این پیام زیارت اربعین تحقق یافته و پیش بینی حضرت زینب (ع) به وقوع پیوسته و در واقع وعده الهی تحقق یافته، دشمنان امام حسین(ع) خوار و رسوا گشته و عظمت نام و یاد و حماسه حسینی(ع) تمام عالم را فرا گرفته است.

ای که در کرب و بلا بی کس و یاور گشتی

چشم بگشا و ببین خلق جهان یاور توست

از دیگر پیامهای زیارت اربعین: مشمول لطف و کرم الهی، مقام شهادت، پاکی نسل، میراث دار انبیا، منصوب شدن به امامت از سوی خدا، مدافع اسلام و اندیشه های الهی، لیاقت و شایستگی رهبری، نصیحت امت با دلسوزی، و مهرورزی می باشد.

پی نوشت:

۱) روضه الواعظین، محمد فتال نیشابورى، نشر رضى، قم، ج ۱، ص ۱۹۵.

۲) تهذیب الأحکام، محمد بن حسن طوسى، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ۱۳۶۵ش، ج ۶، ص۱۱۳؛ و کامل الزیارات جعفر بن قولویه قمى، نشر الفقاهه، تهران، ص ۲۲۸. امام صادق(ع) متن زیارت اربعین را چنین نقل کرده است: السَّلَامُ عَلَى وَلِی اللَّهِ وَ حَبِیبِهِ السَّلَامُ عَلَى خَلِیلِ اللَّهِ وَ نَجِیبِهِ السَّلَامُ عَلَى صَفِی اللَّهِ وَ ابْنِ صَفِیهِ السَّلَامُ عَلَى الْحُسَینِ الْمَظْلُومِ الشَّهِیدِ السَّلَامُ عَلَى أَسِیرِ الْکُرُبَاتِ وَ قَتِیلِ الْعَبَرَاتِ اللَّهُمَّ إِنِّی أَشْهَدُ أَنَّهُ وَلِیکَ وَ ابْنُ وَلِیکَ وَ صَفِیکَ وَ ابْنُ صَفِیکَ الْفَائِزُ بِکَرَامَتِکَ أَکْرَمْتَهُ بِالشَّهَادَهِ وَ حَبَوْتَهُ بِالسَّعَادَهِ وَ اجْتَبَیتَهُ بِطِیبِ الْوِلَادَهِ وَ جَعَلْتَهُ سَیداً مِنَ السَّادَهِ وَ قَائِداً مِنَ الْقَادَهِ وَ ذَائِداً مِنَ الذَّادَهِ وَ أَعْطَیتَهُ مَوَارِیثَ الْأَنْبِیاءِ وَ جَعَلْتَهُ حُجَّهً عَلَى خَلْقِکَ مِنَ الْأَوْصِیاءِ فَأَعْذَرَ فِی الدُّعَاءِ وَ مَنَحَ النُّصْحَ وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ لِیسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الْجَهَالَهِ وَ حَیرَهِ الضَّلَالَهِ وَ قَدْ تَوَازَرَ عَلَیهِ مَنْ غَرَّتْهُ الدُّنْیا وَ بَاعَ حَظَّهُ بِالْأَرْذَلِ الْأَدْنَى وَ شَرَى آخِرَتَهُ بِالثَّمَنِ الْأَوْکَسِ وَ تَغَطْرَسَ وَ تَرَدَّى فِی هَوَاهُ وَ أَسْخَطَ نَبِیکَ وَ أَطَاعَ مِنْ عِبَادِکَ أَهْلَ الشِّقَاقِ وَ النِّفَاقِ وَ حَمَلَهَ الْأَوْزَارِ الْمُسْتَوْجِبِینَ النَّارَ فَجَاهَدَهُمْ فِیکَ صَابِراً مُحْتَسِباً حَتَّى سُفِکَ فِی طَاعَتِکَ دَمُهُ وَ اسْتُبِیحَ حَرِیمُهُ اللَّهُمَّ فَالْعَنْهُمْ لَعْناً وَبِیلًا وَ عَذِّبْهُمْ عَذَاباً أَلِیماً السَّلَامُ عَلَیکَ یا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ السَّلَامُ عَلَیکَ یا ابْنَ سَیدِ الْأَوْصِیاءِ أَشْهَدُ أَنَّکَ أَمِینُ اللَّهِ وَ ابْنُ أَمِینِهِ عِشْتَ سَعِیداً وَ مَضَیتَ حَمِیداً وَ مِتَّ فَقِیداً مَظْلُوماً شَهِیداً وَ أَشْهَدُ أَنَّ اللَّهَ مُنْجِزٌ مَا وَعَدَکَ وَ مُهْلِکٌ مَنْ خَذَلَکَ وَ مُعَذِّبٌ مَنْ قَتَلَکَ، وَ أَشْهَدُ أَنَّکَ وَفَیتَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَ جَاهَدْتَ فِی سَبِیلِهِ حَتَّى أَتَاکَ الْیقِینُ فَلَعَنَ اللَّهُ مَنْ قَتَلَکَ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ ظَلَمَکَ وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّهً سَمِعَتْ بِذَلِکَ فَرَضِیتْ بِهِ اللَّهُمَّ إِنِّی أُشْهِدُکَ أَنِّی وَلِی لِمَنْ وَالَاهُ وَ عَدُوٌّ لِمَنْ عَادَاهُ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ أَشْهَدُ أَنَّکَ کُنْتَ نُوراً فِی الْأَصْلَابِ الشَّامِخَهِ وَ الْأَرْحَامِ الطَّاهِرَهِ لَمْ تُنَجِّسْکَ الْجَاهِلِیهُ بِأَنْجَاسِهَا وَ لَمْ تُلْبِسْکَ الْمُدْلَهِمَّاتُ مِنْ ثِیابِهَا وَ أَشْهَدُ أَنَّکَ مِنْ دَعَائِمِ الدِّینِ وَ أَرْکَانِ الْمُسْلِمِینَ وَ مَعْقِلِ الْمُؤْمِنِینَ وَ أَشْهَدُ أَنَّکَ الْإِمَامُ الْبَرُّ التَّقِی الرَّضِی الزَّکِی الْهَادِی الْمَهْدِی وَ أَشْهَدُ أَنَّ الْأَئِمَّهَ مِنْ وُلْدِکَ کَلِمَهُ التَّقْوَى وَ أَعْلَامُ الْهُدَى وَ الْعُرْوَهُ الْوُثْقَى وَ الْحُجَّهُ عَلَى أَهْلِ الدُّنْیا وَ أَشْهَدُ أَنِّی بِکُمْ مُؤْمِنٌ وَ بِإِیابِکُمْ مُوقِنٌ بِشَرَائِعِ دِینِی وَ خَوَاتِیمِ عَمَلِی وَ قَلْبِی لِقَلْبِکُمْ سِلْمٌ وَ أَمْرِی لِأَمْرِکُمْ مُتَّبِعٌ وَ نُصْرَتِی لَکُمْ مُعَدَّهٌ حَتَّى یأْذَنَ اللَّهُ لَکُمْ فَمَعَکُمْ مَعَکُمْ لَا مَعَ عَدُوِّکُمْ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیکُمْ وَ عَلَى أَرْوَاحِکُمْ وَ أَجْسَادِکُمْ وَ شَاهِدِکُمْ وَ غَائِبِکُمْ وَ ظَاهِرِکُمْ وَ بَاطِنِکُمْ آمِینَ رَبَّ الْعَالَمِینَ.

۳) با استفاده از سایت تبیان، بخش دین و اندیشه.

۴) صافات، ۱.

۵) کهف، ۶۵.

۶) مناقب آل ابى طالب، محمد بن شهر آشوب مازندرانی، نشر علامه، قم، ۱۳۷۹ ق، ج ۳، ص۲۲۵.

۷) کافی، محمد بن یعقوب کلینى، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ۱۳۸۸ ق، ج ۲، ص ۲۵۲.

۸) مستدرک الوسائل، محدث نورى، مؤسسه آل البیت، قم، ۱۴۰۸ ق، ج ۱۱، ص ۳۷۲.

۹) مسند الإمام الرضا(ع)، شیخ عزیز الله عطاردی خبوشانی، مؤسسه طبع و نشر آستان قدس رضوی، ج ۱، ص ۲۱۹.

۱۰) در بعضی از نسخه ها مثل کامل الزیارات این عبارت این‌گونه آمده است: بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ لِیسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الضَّلَالَهِ وَ الْجَهَالَهِ وَ الْعَمَى وَ الشَّکِّ وَ الِارْتِیابِ إِلَى بَابِ الْهُدَى … کامل الزیارات، ابن قولویه، ص ۲۲۸.

۱۱) سیره ابن هشام، ابو محمد عبد الملک بن هشام حمیری، دار القلم، بیروت، ج ۴، ص۲۵.

۱۲) بحار الأنوار، محمد باقر مجلسى، مؤسسۀ الوفاء، بیروت، ۱۴۰۳ق، ج ۴۴، ص ۳۴۰.

۱۳) احزاب. ۴۵ و ۴۶.

۱۴) مدینه المعاجز، سید هاشم بحرانى، مؤسسۀ المعارف الاسلامیه، قم، ۱۴۱۴ق، ج ۴، ص ۵۱.

۱۵)بحار الانوار، علامه مجلسی، ج ۴۵، ص ۱۳۳؛ و مقتل خوارزمی، موفق بن احمد خوارزم، نشر مفید، قم، ج ۴، ص ۶۴۶.

 

در میان علما و مورخان در این باره، اختلاف نظر وجود دارد، برخی از علمای طراز اول شیعه، اعتقاد دارند که اهل بیت امام حسین(ع) هنگام بازگشت از شام به مدینه از راه عراق حرکت کرده و روز اربعین، به کربلا رسیده اند و پس از زیارت قبر شریف امام حسین(ع) به سمت مدینه حرکت نمودند.

شیخ مفید در کتاب «مسار الشیعه»، به این مسئله اشاره نموده و می نویسید: «اربعین روزی است که اهل بیت  امام حسین(ع) از شام به سوی مدینه مراجعت کردند. همچنین اربعین روزی است که جابر بن عبدالله برای زیارت امام حسین(ع) وارد کربلا شد»
[۱]

شیخ طوسی نیز در کتاب «مصباح المتهجد» می نویسد: «بیستم ماه صفر روزی است که اهل بیت اباعبدالله الحسین(ع) از شام به مدینه بازگشتند؛ و نیز روزی است که جابر بن عبدالله انصاری، صحابی رسول خدا(ص) از مدینه وارد کربلا شد تا قبر امام حسین(ع) را زیارت کند. او نخستین کسی است که امام حسین(ع) را زیارت کرد. در روز اربعین زیارت آن حضرت مستحب است»[۲]

صاحب کتاب «نزهه الزاهد» هم می نویسد: «در بیستم ماه صفر بود که اهل بیت امام حسین(ع) از شام به مدینه آمدند»[۳]

ابوریحان بیرونی در «الآثار الباقیه» آورده است: در بیستم ماه صفر سال۶۱ هجری سر بریده امام حسین (ع) را جهت دفن به کربلا آوردند.[۴]

شیخ بهایی در «توضیح المقاصد» می نویسد: در این روز اهل بیت امام حسین(ع) از شام به کربلا آمدند تا از آنجا به مدینه بازگردند.[5]

سید محسن امین در «اعیان الشیعه» و «لواعج الاشجان» نیز معتقد است که اهل بیت امام حسین(ع) چنین روزی هنگام بازگشت به مدینه به زیارت قبر امام حسین(ع) آمدند.[6]

کفعمی در «المصباح» : در بیستم ماه صفر اهل حرم امام حسین(ع) به مدینه بازگشتند.[7]

سید ابن طاووس در «لهوف» تاکید می کند که اهل بیت امام حسین (ع) در راه بازگشت به مدینه از ساربان خواستند که آنها را از راه کربلا عبور دهد… پس از آنکه به قتلگاه رسیدند جابر بن عبدالله انصاری و برخی از بنی هاشم را نیز دیده اند.[8]

شهید آیت الله سید محمدعلی قاضی طباطبایی در جای جای کتابش «تحقیق در باره اولین اربعین حضرت سیدالشهدا(ع)» ادله ای آورده است مبنی بر اینکه اهل بیت امام حسین(ع) روز بیستم ماه صفر سال ۶۱ هجری به کربلا بازگشتند؛ وی می نویسد: یکی از شواهد آمدن خاندان نبوت در بیستم ماه صفر سال ۶۱ هجرت به کربلا، عبارت از ملحق ساختن سر مبارک سیدالشهدا(ع) به جسد اطیب و انورش در کربلاست.[9]

نقطه مقابل این نظرات، گروهی از متقدمین هستند که ضمن پذیرش اصل بازگشت کاروان اهل بیت(ع) به کربلا از مسیر شام به مدینه، زمان زیارت قبر امام حسین(ع) از سوی اهل بیت(ع) در اربعین اول را بعید دانسته؛ و اربعین دوم یا اربعین سال های بعد را مناسب دانسته اند. در این میان می توان از سید ابن طاووس در «اقبال الاعمال»،[۱0] علامه مجلسی در «زاد المعاد»، محدث نوری در «لؤلؤ و مرجان»[11] و شیخ عباس قمی در «منتهی الآمال»[۱2] نام برد که در این مورد تشکیک کرده و معتقدند این زیارت در سال نخست نبوده؛ زیرا در اولین اربعین حسینی(ع) تحقق چنین زیارتی امکان پذیر نبوده است. این بزرگواران معتقدند به دلیل بُعد مسافت، طی مسیر کاروان اسرا از کربلا به کوفه، از کوفه به شام و سپس بازگشت آنان به صحرای کربلا در مدت زمان چهل روز، ممکن نیست.

محدث نوری استظهار کرده که از عبارت شیخ مفید و شیخ طوسی، فهمیده می شود که «اربعین، روزی است که اهل بیت از شام به مقصد مدینه خارج شدند، نه آن که در آن روز به مدینه رسیدند»
[13]

البته مخالفان این نظریه، افزون بر بعد مسافت، به دلایل دیگری از جمله نبود گزارش معتبر از این موضوع در منابع کهن تاریخ اسلام، استناد کرده اند.

درباره اربعین امام حسین (ع) کتاب هایی نوشته شده از جمله: «تحقیق در باره اول اربعین حضرت سیدالشهداء(ع)»، تألیف سید محمدعلی قاضی طباطبایی، «تحلیل تاریخی اربعین حسینی(ع)»، از محمد فاضل، «اربعین حسینی» (پژوهش در بازگشت اهل بیت(ع) از شام به کربلا) از محمدامین پورامینی، «فاجعهالاربعین» از شیخ حسن بلادی، «با خاندان وحی؛ از عاشورا تا اربعین» از حشمت الله قنبری همدانی، و «دانستنی های اربعین حسینی(ع)» از سید رضا اکرمی.

منابع و مآخذ:


[۱] موسوعه الشیخ المفید، شماره۷، مسارالشیعه، ص۴۶٫

[۲] مصباح المتهجد، ص ۷۸۷٫

[۳] نزهه الزاهد، ص ۲۴۱٫ مولف این کتاب، ناشناخته است ولی اخیرا توسط رسول جعفریان تصحیح و منتشر گردیده است.

[۴] الآثار الباقیه، ص۳۲۹٫

[5] توضیح المقاصد، ص۶٫

[6] اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۱۷٫ و لواعج الاشجان، ص۱۸۵٫

[7] المصباح، ص ۵۱۰٫

[8] لهوف، ص۲۲۵.

[9] تحقیق در باره اول اربعین حضرت سیدالشهدا(ع)، ص۱۶۵٫

[10] اقبال الاعمال، ج۲، ص۵۸۹. البته مرحوم سید در لهوف قائل به دیدگاه اول است.

[11] لؤلؤ و مرجان. ص۲۰۸ – ۲۰۹

[12] منتهی الامال، ج۲، ص۵۲۴ -۵۲۵.

[13] لؤلؤ و مرجان، ص ۱۵۴٫

جامعه انسانی برای رسیدن به جهانی پر از عدل و داد نیازمند حضور امام می باشد. محبت افراد به انسان کامل، یک امر فطری است که در وجود انسان ها نهادینه شده است. لازمه اطهار این محبت معرفت به امام به عنوان انسان کامل است. امام حسین(ع) اگر چه در زمان خویش آن چنان که شایسته بود شناخته شده و مورد استقبال عموم مردم نبود اما با گذشت زمان معرفت پیروان اهل بیت(ع) به ایشان و خاندان طاهرشان بیشتر شده است به طور که اکنون قرن ها است برای آن حضرت عزاداری و مرثیه سرایی می شود. در سالهای اخیر پدیده جدیدی به نام راه پیمایی اربعین رخ نشان داده است که حیرت و تعجب جهانیان را برانگیخته است. این راه پیمایی مبارک اگر چه در گذشته های دور و نزدیک نیز وجود داشته است اما هرگز به مقیاس و وسعت شگفت انگیز امروزه نبوده است. این پیاده روی که نشان گر محبت شدید افراد به امام حسین(ع) است بیان کننده این حقیقت است که امت اسلامی اعلام می کند که آماده بذل جان و مال در راه اهداف امام حسین(ع) است و این چیزی جز فراهم آوردن مقدمات ظهور نیست.

درباره موضوع پیاده روی اربعین و عوامل تحقق ظهور پژوهش مستقلی مشاهده نشده است اما مقالاتی مانند «اهداف مشترک عاشورای حسینی و قیام مهدوی» تالیف حمزه ابراهیم پور و همکاران و نیز مقاله «هدایت گری در قیام عاشورا و امام مهدی(عج)» تالیف فاطمه حسینی رحمت آبادی به نگارش درآمده است که در مقاله اول اهداف مشترک عاشورای حسینی و قیام مهدوی بیان شده و در مقاله دوم عاشورا مقدمه قیام حضرت مهدی(عج) معرفی شده و یکی از درسهای عاشورا هدایت گری عنوان شده که از مبانی قیام امام مهدی(عج) است.

شاید نزدیک ترین پژوهش ها مقاله پیاده روی اربعین به مثابه اسطوره ای برای بازآفرینی هویت فرهنگی (تحلیل اسطوره شناسی پیاده روی اربعین حسینی) تالیف سید خدایار مرتضوی و همکاران باشد. این مقاله نشان می دهد که پیاده روی اربعین در حیات بخشیدن به هویت فرهنگی و اجتماعی مؤثر بوده است اما همان طور که ذکر شد درباره موضوع مورد بحث پژوهش مستقلی مشاهده نشده است. اکنون به بررسی این عوامل می پردازیم.

1- تحمل سختی ها و دشوار ی های راه

تحمل سختی ها موجب شکوفایی استعدادهای نهفته در وجود انسان می شود. در روایتی منسوب به امام صادق(ع) وارد شده که صبر، آن چه در باطن بندگان از نور و صفا است را آشکار می کند و جزع، آن چه در باطن بندگان از ظلمت و وحشت است را آشکار می کند (مجلسی، 1403: ج68، ص90) از این رو در آموزه های دینی توصیه اکید شده هنگام مواجهه با سختی ها و ناملایمات روزگار، بی تابی و جزع و فزع نکنیم. در روایتی آمده اگر شکیبایی کنی، مقدّرات الهی بر تو جاری می شود در حالی که تو مأجور خواهی بود و اگر نا شکیبی کنی، بازهم مقدّرات خداوند بر تو جاری می شود در حالی که تو گناهکار خواهی بود. (شعیری، بی تا: ص116) هنگامی که مردم با عشق و علاقه وصف ناپذیر به امام مظلوم به سوی حرم ایشان روان و سختی راه را تحمل می کنند و مشقت های فراوان آن را به جان می خرند، می توان امیدوار بود که یکی از زمینه های تحقق ظهور آخرین منجی را نیز فراهم نمایند زیرا ظهور آن حضرت اگر چه در نهایت به رفاه و راحتی انسا ن ها منجر می شود اما در ابتدای ظهور با سختی ها و مشقات طاقت فرسا همراه است که جز مومنین صادق و واقعی کسی نمی تواند آن ها را پذیرا باشد همان طور که در روز عاشورا نیز جز مومنین خالص کسی همراه سید الشهدا(ع) باقی نماند. راهپیمای اربعین در واقع تمرینی عملی برای تحمل سختی ها برای ظهور حضرت مهدی(عج) است.

2- یاد امام

هر عاشقی لحظه به لحظه عمر خویش را در فکر و یاد معشوق می گذران، هیچ زمانی در خوشی و ناراحتی و درگرفتاری و گشایش از او غافل نمی شود. زوار امام حسین(ع) در طول پیاده روی اربعین از طرقی به یاد امام مظلوم خویش هستند و از طرف دیگر به یاد منتقم آن حضرت یعنی امام غائب حضرت مهدی(عج) هستند. یاد غائب همواره با انتظار همراه است و انتظار فرج و گشایش از عبادات بزرگ شمرده شده است. (ابن بابویه، 1413: ج4، ص383؛ همو، 1378: ج2، ص36؛ کراجکی، 1394: 26) معنی انتظار فرج نسبت به حضرت مهدی(عج) این است که خود را آماده و مهیای آن کنید، و کوشش و خودسازی برای آمدن آن مانند کسی است که انتظار وقت نماز، یا وقت افطار، یا آمدن مسافرش را می کشد، نه این که بدون هیچ گونه اقدامی دست روی دست گذاشته شود، و گفته شود: هر چه شدنی است خواهد شد، انتظار فرج آل محمّد علیهم السّلام را کسانی دارند که در راه تحقّق آن شبانه روز می کوشند و خود و جمعیت خود را برای آن آماده می سازند، و باید دانست تا مردمی خود را به طور کامل آماده و مهیای آن ننمایند، امکان ندارد که بدان دست یابند، و هر گاه ما خود را برای تحقّق و پذیرش آن آماده ساختیم، خداوند به سرعت کار را تمام می کند و رحمت خود را شامل ما خواهد گردانید، و در غیر این صورت محال است، و بحسب روایات مستفیضه این جمعیت در جهان پیدا خواهند شد و سعادت دیدار محبوب را خواهند یافت و به مطلوب خواهند رسید. (ابن بابویه، 1372: ص33-34) تداوم این امر مهم یعنی انتظار حضرت مهدی(عج) در طول عمر، زندگی انسان را رنگ و بوی مهدوی می بخشد و مهدوی زیستن به طور قطع در آمادگی امت برای ظهور حضرت مهدی(عج) تاثیر مستقیم دارد.

3- تعظیم شعائر

خداوند متعال در قرآن کریم تعظیم شعائر را از تقوای قلوب معرفی کرده است. (حج / 32) از شاخص ترین نمادهای دینی تکریم خاندان پیامبر اکرم ص است که در صور مختلف جلوه گر می شود. یکی از مهم ترین آن ها زیارت ایشان است که در پیاده روی اربعین یک رکن محسوب می شود. در روایتی از امام صادق(ع) آمده است: کسی که به قصد زیارت امام حسین(ع) از منزلش خارج شود اگر پیاده باشد، خداوند بابت هر قدمی که برای زیارت اباعبدالله بر می دارد، یک حسنه می نویسد و یک سیئه از او محو می کند. وقتی که به حرم می رسد، خداوند او را جزء رستگاران می نویسد و هنگامی که مناسک او تمام شد، خداوند نام او را جزء فائزین می نویسد و زمانی که می خواهد بازگردد یک فرشتۀ الهی در مقابل او قرار می گیرد و می گوید: رسول خدا صلی الله علیه وآله به شما سلام می رساند، و پیغام می دهد: عملت را از سر بگیر که تمام گناهان گذشته ات بخشیده شده است. (طوسی، 1407: ص43؛ ابن قولویه، 1356: ص132) در زیارت دلداگی زائر به مزور غیر قابل کتمان است و این یکی از علل آرزوی دیدار شیعیان اهل بیت(ع) با حضرت مهدی(عج) است و بی شک تا سنخیتی بین آن ها نباشد این رابطه معنا نخواهد داشت و هر گاه این رابطه دلداگی شدت یابد زائر حاضر است از همه هستی خویش در راه آن بگذرد و این همان چیزی که برای ظهور حضرت مهدی(عج) لازم است.

4- احیای امر اهل بیت(ع)

یکی از توصیه های اهل بیت(ع)، به پیروان خویش احیای امر ایشان است. در روایتی که از امام صادق(ع) وارد شده ان حضرت به یکی از یاران حویش فرمودند ای خَیثَمَه به دوستان ما سلام برسان و ایشان را به تقوای الهی سفارش کن تا این که فرمودند این که یکدیگر را در منازل خود ملاقات کنند که آن حیات امر ما است، سپس دستان مبارک را بالا بردند و فرمودند خدا رحمت کند کسی را که امر ما را احیا کند. (حمیری، 1413: ص32) در روایتی دیگری راوی از قول امام علی بن موسی الرضا(ع) نقل می کند که فرمود: خدا رحمت آورد بر بنده ای که امر ما را احیاء کند. گفتم: چگونه امر شما احیاء می شود؟ فرمود: علوم ما را فرا گیرد، و به مردم بیاموزد، زیرا که مردم اگر زیبایی های کلام ما را بدانند، از ما پیروی می کنند. (ابن بابویه، 1403: ص180) این مساله مهم در پیاد روی اربعین به وفور یافت می شود و در طول مسیر سخنان آن حضرات در قالب گفتار و نوشتار به سمع و نظر زائرین می رسد. آشنایی با تعالیم آن بزرگواران و عمل کردن به آن ها موجب تربیت انسان هایی می شود که وجود آن ها لازمه ظهور حضرت مهدی(عج) است.

5- دعا کردن

خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را. (غافر/60) از وظایف پیروان اهل بیت(ع) دعا کردن برای فرج از عمق جان و با نوای صالح است زیرا منتظر امیدوار است روزی در قیام حضرت مهدی(عج) یار آن حضرت باشد و در کنارشان جهان را پر از عدل و داد، خردمندی، آرامش و سایر محسنات گرداند. در طول راه پیمایی اربعین ملیون ها زائر دست به دعا برمی دارند که یکی از مهم ترین و عمومی ترین ادعیه، دعا برای ظهور امام مهدی(عج) است. امام حسن عسکری صلوات اللَّه علیه، در ضمن حدیثی در شأن فرزند برومند خود حضرت مهدی عجل اللَّه تعالی فرجه فرمود:. به خدا سوگند، (حضرت مهدی(عج)) حتما و قطعا غیبتی می گزیند که در این غیبت، هیچ کس از هلاکت نجات نمی یابد، مگر آن کس که خدای عز و جل، او را بر قول به امامت ایشان (حضرت مهدی علیه السلام) ثابت بدارد، و به دعای بر تعجیل فرج حضرتش موفق بدارد. (ابن بابویه، 1395: ج2، ص384)

6 - انفاق

یکی از دستورات اکید دینی انفاق و بذل مال در راه خدا است. در آیات بسیاری از قرآن کریم و روایات فراوانی از اهل بیت(ع) به این مساله اشاره شده است. خداوند متعال در این باره می فرماید: آنها که اموال خود را، شب و روز، پنهان و آشکار، انفاق می کنند، مزدشان نزد پروردگارشان است؛ نه ترسی بر آنهاست، و نه غمگین می شوند. (بقره / 274) در روایتی از پیامبر اکرم ص آمده خوشا به حال کسی که زیادی مال خویش را انفاق کند. (کلینی، 1407: ج2، ص144) جهاد با نفس و مال در بسیاری از آیات قرآن در کنار هم آمده و این نشان از اهمیت گذشت از اموال در راه خدا است. در مراسم پیاده روی اربعین جلوه های با شکوهی از انفاق دیده می شود. زن و مرد، پیر و جوان، روستایی و شهرنشین و خلاصه هر مومنی به قدر وسع خویش مال خود را به عشق امام حسین(ع) و برای خدا انفاق می کند. پیام این عمل خداپسندانه این است که در صورت ظهور حضرت مهدی(عج) مومنین آمادگی دارند تا اموال خویش را در راه آرمان های آن حضرت صرف کنند که این امر نیز برای ظهور لازم است.

7- ایثار

یکی از مراتب والای کمال انسانی از خودگذشتگی و ترجیج دیگران بر خود است. در این باره نیز آیات و روایات فراوانی وارد شده است. خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: و برای کسانی است که در این سرا (سرزمین مدینه ) و در سرای ایمان پیش از مهاجران مسکن گزیدند و کسانی را که به سوی شان هجرت کنند دوست می دارند، و در دل خود نیازی به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمی کنند و آنها را بر خود مقدّم می دارند هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند؛ کسانی که از بخل و حرص نفس خویش باز داشته شده اند رستگارانند! (حشر / 9) در روایتی از امام باقر(ع) آمده است که برای خداوند بهشتی است که فقط سه گروه وارد آن می شوند اول کسانی که درباره خودشان به حق حکم کنند دوم کسانی که برادر دینی خود را فقط برای خدا زیارت کنند و سوم کسانی که برادر مومن خود را به خاطر خدا بر خود مقدم دارد. (ابن بابویه، 1362: ج1، ص131) در صدر اسلام یکی از عوامل پیشرفت سریع اسلام روحیه ایثارگری مسلمین بود. این امر بدون شک در زمان ظهور حضرت مهدی(عج) نیز لازم است. در پیاده روی اربعین جلوه های زیبایی از ایثارگری مردم به وضوح مشاهده می شود. مکرر شنیده و دیده شده است که افراد کم برخوردار با پس انداز مال در طول سال، آن را در مراسم اربعین به گونه های مختلف خرج می کنند تداوم این جلوه ها در طول زندگی می تواند آمادگی برای ظهور حضرت مهدی(عج) را بیشتر کند.

8- مهمان نوازی

یکی از آموزه های مؤکد دینی مهمان دوستی و مهمان پذیری است. در قرآن مجید به داستان حضرت ابراهیم اشاره شده که وقتی دو ملک بر او وارد شدند و حضرت ابراهیم آن ها را نشناخت و چون فکر کرد مهمان هستند فورا گوساله فربه ای را برای پذیرایی آنان آماده کرد. (ذاریات / 24 الی26) در روایات نیز به مهمانی دادن توجه بسیاری شده است. در روایتی از پیامبر اکرم آمده است هر کس به خدا و روز قیامت ایمان دارد باید مهمان خویش را تکریم کند. (کلینی، 1407: ج6، ص285) و در روایت دیگری از آن حضرت آمده هر گاه شخصی وارد سرزمینی شود مهمان هم کیشان آن سرزمین محسوب می شود تا به وطن خویش برگردد. (ابن بابویه، 1413: ج2، ص154) در راه پیمایی اربعین مردم بسیاری زوار را به منازل خود برده و با افتخار تمام از آن ها پذیرایی می کنند و سعی می کنند وسابل رفاه و آسایش ایشان را تا جایی که مقدور است برای زوار فراهم آورند. مهمان نوازی و رفت و آمد بین مومنین موجب تالیف قلوب شده و آن ها را به هم نزدیک تر می کند و حرکت به سوی امت واحده را تسریع می کند. امتی هم دل و هم صدا که هدف مشترک دارند و این امر نیز یکی از لوازم تعجیل ظهور حضرت مهدی(عج) است.

9- تقویت روحیه دشمن ستیزی

یکی از مقدمات ظهور حضرت مهدی(عج) تقویت غیرت دینی و روحیه جهاد با دشمنان اهل بیت(ع) است. یکی از حوادث قطعی زمان ظهور صف آرایی و مقاتله جبهه حق و باطل است که این امر جز با وجود ثابت قدمان در جبهه حق تحقق نمی یاید. به همین دلیل بوده که اهل بیت(ع) پس از عاشورا دست به شمشیر نبردند زیرا مومنین ثابت قدم با روحیه بالای دشمن ستیزی به میزان کافی در بین پیروان ایشان وجود نداشته است. در پیاده روی اربیعین این امر به صورت آشکار نمایان و تقویت می شود. لعن و نفرین بر قاتلان اهل بیت(ع)، فریادهای استغاثه کنندگان به حضرت مهدی(عج) به عنوان منتقم اهل بیت(ع)، وجود پرچم های فراوان در طول مسیر با مضامین دشمن ستیزی، همراهی عکس شهدا و غیره همه نشانه هایی از این تقویت روحیه دشمن ستیزی در پیاده روی اربعین است.

بدون تردید آن چه بیان شد همه عوامل تعجیل ظهور نیست بلکه تنها بخشی از آن ها بیان شد و پیشنهاد می شود پژوهش گران گرامی در این باره پژوهش های گسترده تر و عمیق تری ارائه دهند و این امر هم شدنی و هم لازم به نظر می رسد.

نتیجه گیری

پیاده روی اربعین از دیرباز در بین پیروان اهل بیت(ع) وجود داشته است اما در سال های احیر این امر به یک موضوع بسیار گسترده و تاثیرگذار تبدیل شده است. در پیاده روی اربعین جلوه های نابی از تعالیم دینی مشاهده می شود که فراگیر شدن این تعالیم در بین پیروان اهل بیت(ع) می تواند امت اسلامی را به ظهور امام منجی نردیک تر کند. در این پژوهش به برخی از این تعالیم اشاره شد. در این پژوهش به تحمل سختی ها و دشوار ی های راه، یاد امام، تعظیم شعائر، احیای امر اهل بیت(ع)، دعا کردن، انفاق، ایثار، مهمان نوازی و تقویت روحیه دشمن ستیزی پرداخته شد. این امور تنها بخشی از تعالیمی بودند که در پیاده روی اربعین جلوه گری می کنند و می توانند در آمادگی امت در تعجیل ظهور نقش ایفا کنند.

توسل به معنای عام، شامل استعانت و یاری‌خواستن از معصومان علیهم‌السلام نیز می‌شود. این مسئله در آئین اسلام با داشتن پشتوانه‌های عقلی و نقلی نزد تمام مسلمانان یک روش رایج برای تقرّب و نزدیک شدن به خداوند به‌شمار می‌آید. با این حال دشمنان خدا با بی‌توجهی به حقیقت و چیستی شرک و همچنین مسئله توسل و صرفاً با تکیه بر واژگان، به شبهه‌پراکنی در این مورد می‌پردازند.

یکی از شبهات آنها از این قرار است که اگر مسلمانان به ویژه شیعیان هر روز در نماز، خطاب به خداوند می‌گویند: «إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعينُ»؛[1] «فقط تو را می‌پرستیم و فقط از تو یاری می‌جوییم»،‌ پس چرا با توسل به غیر خدا، از معصومان علیهم‌السلام مدد می‌جویند؟

برای شکستن صولت و شکوه این شبهه، کافی است به قرآن مراجعه کنیم. اگر این اشکال صحیح باشد، نباید به زمان فوت معصوم علیه‌السلام اختصاص داشته باشد، بلکه در زمان حیات ایشان نیز نباید توسل جایز باشد. در واقع این اشکال نقضی بر آیات قرآن است؛ زیرا در قرآن گزارش شده که مسلمانان پس از ارتکاب معصیت، برای توبه نزد پیامبر مکرم اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله آمده و با یاری خواستن از ایشان، طلب دعا جهت آمرزش می‌کردند.[2] این در حالی است که همین مسلمانان هر روز آیه «ایاک نعبد و ایاک نستعین» را در نماز می‌خواندند.

پس شبهه‌گر ناچار است اشکالش را به اصل مسئله یعنی جواز یاری خواستن از غیر خدا اختصاص دهد که چطور ممکن است مسلمانان به خداوند می‌گویند فقط از او مدد می‌گیرند، اما به معصوم علیه‌السلام نیز توسل کرده و یاری می‌جویند؟

پرسش ما از شبهه‌گر این است که مراد و منظور شما از یاری گرفتن چیست؟

اگر مراد هر نوع یاری جستن باشد،‌ در این صورت باید تمام مسلمانان و - نعوذ بالله - حتی معصومان علیهم‌السلام مرتکب چنین اشتباهی شده باشند؛ زیرا هر انسانی در کارهای روزمره خویش از وسایل زیادی استفاده می‌کند. برای غذا خوردن از قاشق، برای مسافرت از ماشین، برای خانه ساختن از کارگر و معمار، اگر بنا باشد هر گونه یاری خواستن با آیه «ایاک نستعین» منافات داشته باشد، چنین یاری‌جویی‌هایی نیز نادرست خواهد بود و حال آنکه هر عقل سالمی می‌داند در این رفتارها اشکالی نیست.

اما اگر مراد از یاری خواستن از معصوم علیه‌السلام، همان یاری خواستنی باشد که مسلمانان از خدا طلب می‌کنند و خطاب به درگاهش می‌گویند «ایاک نستعین»، در این صورت خواهیم گفت هیچ مسلمانی، معصوم علیه‌السلام را در عرض و هم‌ردیف خداوند قرار نمی‌دهد تا یاری خواستن از هر دو به یک معنا باشد؛ بلکه معصوم علیه‌السلام به عنوان برترین آفریده و بنده خدا، تمام هستی‌اش از خداوند است و آنگاه که یک مسلمان از معصوم علیه‌السلام یاری می‌جوید، به دلیل عنایت ویژه‌ای است که خدا نسبت به او دارد و او را مستجاب الدعوة قرار داده است.

ناگفته نماند که توسل در فرهنگ اسلامی یک رفتار مستحب مؤکّد است و نه یک عمل الزامی و واجب؛ بنابراین مسلمانان این اختیار را دارند که مستقیم و بی‌واسطه از خداوند یاری بجویند و خداوند نیز با توجه به ظرفیت‌ها و شایستگی‌هایی که شخص دعاکننده دارد، به او عنایت می‌کند. همچنین می‌تواند با واسطه قرار دادن بندگان محبوب خداوند یعنی آل‌الله علیهم‌السلام احتمال قبولی و اجابت خواسته خویش را تا حدود بسیار زیادی بالا ببرد.

پی نوشت:
[1]. الفاتحة/5.
[2]. نساء/64.

چهارشنبه, 15 شهریور 1402 15:26

ریشه قرآنی توسل به امام معصوم

تعیین مرزهای توحید و شرک، یکی از چالش‌های اصلی میان عالمان اسلامی و برخی گروه‌های به ظاهر مسلمان است که گاهی به خشونت و تکفیر نیز کشیده شده است، اما بیشتر این شبهات ناشی از برداشت نادرست از آیات قرآن و روایات معتبر می‌باشد.

وهابیت در مواجهه با آیه «وَ إِذا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَ إِذا ذُكِرَ الَّذينَ مِنْ دُونِهِ إِذا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ»؛[1] «هنگامى كه خداوند به يگانگى ياد می‌شود، دل‌هاى كسانى كه به آخرت ايمان ندارند، مشمئزّ و متنفّر می‏‌گردد؛ اما هنگامى كه از معبودهاى ديگر ياد می‌‏شود، آنان خوشحال می‌‏شوند»، گمان می‌کند شیعیان یکی از مصادیق این آیه هستند؛ زیرا شیعه با جایز دانستن مسئله توسل به اولیای الهی، خدا را در جنبه‌های مختلف زندگی نادیده می‌گیرد و هرگاه سخن از توحید خدا به میان آید، ناراحت می‌شود.

چنین پندارهای باطلی ریشه در عناد و دشمنی و همچنین مراجعه نکردن به منابع و کتب عقیدتی شیعی دارد. اگر شیعیان مسئله توسل را جایز می‌دانند،‌ آن را در راستای عبادت خدا و تقویت بندگی او، در عین باور به توحید الهی جایز می‌دانند. توسل در نگاه شیعیان، ریشه در دستور خداوند در قرآن دارد: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسيلَةَ»؛[2] «اى كسانى كه ايمان آورده‌‏ايد! از خدا بپرهيزيد و وسيله‌اى براى تقرب به او بجویيد!»

ابن‌تیمیة حرّانی به‌عنوان رهبر فکری وهابیت در ذیل این آیه و در توضیح واژه «وسیله» می‌گوید: «واژه وسیله دارای سه کاربرد است که فقط دو مورد قابل پذیرش و یک مورد نادرست است؛ الف- توسل به معنای جلب رضایت پروردگار از طریق انجام واجبات و ترک محرمات؛ ب- دعا و شفاعت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله به‌عنوان وسیله و واسطه میان خلق و خالق؛ سپس می‌گوید این دو معنا صحیح است و باید به آن باور داشت. ج- واسطه قرار دادن شخص پیامبر در دعا کردن که این معنا باطل است».[3]

مکتب شیعه افزون بر آنکه دعا و شفاعت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله را وسیله تقرب به خدا قرار می‌دهد، شخص معصوم علیه‌السلام را نیز واسطه در ادعیه قرار می‌دهد و درخواستش را به ایشان عرضه می‌دارد. این شیوه نیز ریشه در آیات قرآن دارد که به دو نمونه اشاره می‌شود:

الف- در جریان نزاع و درگیری یکی از قبطیان پیرو حضرت موسی علیه‌السلام با کافر مصری، نقل قرآن چنین است: «فَاسْتَغاثَهُ الَّذي مِنْ شيعَتِهِ عَلَى الَّذي مِنْ عَدُوِّهِ»؛[4] «آن كه از پيروان موسی بود، در برابر دشمنش، از وى تقاضاى كمک نمود». از آنجا که شعار تمام پیامبران، توحید و نفی شرک است، اگر طلب یاری از حضرت موسی علیه‌السلام شرک به شمار می‌آمد، بی‌شک ایشان قبطی را یاری نمی‌کرد.

ب- «ذی‌القرنین» یکی از افراد مؤمنی است که سفرهای متعددی به مناطق عالم داشت. در یکی از این سفرها قرار شد که او با ایجاد یک سَد، مانع از هجوم یأجوج و مأجوج شود. از‌این‌رو از اهالی آن منطقه یاری خواست و گفت: «فَأَعينُوني‏ بِقُوَّةٍ أَجْعَلْ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَهُمْ رَدْماً»؛[5] «مرا با نيرويى يارى دهيد تا ميان شما و آنها سدّ محكمى قرار دهم‏». حال اگر درخواست کمک از اشخاص، نوعی از شرک قلمداد می‌شد، خداوند این رفتار ذی‌القرنین را مورد انکار و نقد قرار می‌داد.[6]

در نتیجه درخواست از امامان معصوم علیه‌السلام بر اساس اجازه‌ای از سوی خداست که در قرآن و روایات موجود است و شیعه در درخواست‌هایش، در عین باور به توحید، اولیای معصوم را مورد توجه قرار می‌دهد.

پی نوشت:
[1]. زمر/45.
[2]. مائده/35.
[3]. ابن‌تیمیة، احمد، مجموع الفتاوی، مجمع الملك فهد، ج1، ص: 202.
[4]. قصص/15.
[5]. کهف/95.
[6]. الخرسة، عبدالهادی، الإسعاد فی جواز التوسل و الإستمداد، دار الفجر العروبة، ص: 13.

یکی از فعالیت‌های شوم خدا ناباوران، ایجاد تردید و شبهه پیرامون توانایی و قدرت شفا دادن بیماری‌ها توسط معصومان علیهم‌السلام است. از این‌رو باید به صورت صحیح و منطقی، جایگاه این باور در نظام اندیشه شیعه مورد مطالعه قرار گیرد و اینکه شیعیان در چه شرایطی شفای مریضان توسط معصومان را انتظار می‌کشند؟

برای یافتن پاسخ این پرسش، باید به زمینه‌ها و ضرورت‌های وجود چنین توانایی در معصوم علیه‌السلام اشاره کرد. آفرینش انسان به هدف رساندن او به کمال حقیقی و واقعی، هنگامی صورت می‌پذیرد که اولاً انسان قدرت اندیشه و توانایی انتخاب داشته و کسی او را مجبور به کاری نکرده باشد، و ثانیا مأموران ویژه‌ای با عنوان پیامبر و امام از سوی خدا در میان مردم حضور پیدا کنند و بی‌کم و کاست، هر آنچه که برای رسیدن به آن هدف مقدس نیاز است، ‌به مردم آموزش دهند.

البته با وجود قدرت اندیشه و انتخاب در انسان، این احتمال می‌رود که او از فرمان پیامبر و امام پیروی نکند. در این شرایط، خداوند برای قانع ساختن انسان و یاری او برای رسیدن به قله‌های کمال، قدرت و توانایی خاصی به پیامبر و امام عطا می‌کند تا با انجام کارهایی خارق‌العاده در برابر دیدگان مردم، قلب مخاطبان را مطمئن ساخته تا نسبت به نماینده خدا و دستوراتش کرنش کنند.

به این کارهای خارق العاده در اصطلاح قرآن، «آیه» یا نشانه و در اصطلاح عالمان اسلامی، «معجزه» گفته می‌شود؛ کاری که از توان انسان‌های معمولی خارج است و انجام دادن آن تنها با عنایت ویژه و خاص از سوی خدا به نماینده‌اش ممکن خواهد بود.

معجزه یا آیه، دارای نمونه‌های گوناگون است و فقط یک کار خاص را شامل نمی‌شود، از این‌رو پیامبر یا امام با توجه به شرایط مخاطب، دست به کار خارق‌العاده می‌زند و همگان را به تعجب وادار می‌سازد. شفا دادن مریض و بهبود بیماران لاعلاج و صعب‌العلاج یکی از نمونه‌های معجزه می‌باشد. قرآن از معجزه شفای بیماران لاعلاج توسط حضرت عیسی علیه‌السلام گزارش داده است.[1] در منظومه باورهای شیعی، امامان معصوم علیه‌السلام به دلیل داشتن جایگاه نمایندگی خدا در میان مردم، لازم است از قدرت و توانایی خارق‌العاده برخوردار باشند.[2]

البته وجود چنین توانایی در پیامبر و امام، باعث ایجاد انتظارات نابجا در برخی افراد می‌شود؛ یعنی گمان می‌برند با وجود چنین قدرت ویژه‌ای در پیامبر و امام، نباید هیچ مشکلی در جامعه وجود داشته باشد و در مواجهه با هر سختی و مصیبت، لازم است که پیامبر و امام از قدرت خاص خود بهره برده تا خودش و دیگران را نجات دهد. چنین بهانه‌جویی‌هایی در میان اقوام گذشته وجود داشته و قرآن از آن گزارش کرده است؛ کسانی که از حضرت موسی علیه‌السلام درخواست مشاهده خدا را داشتند[3] و یا کسانی که از پیامبر معظم اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله خواستند که در آسمان پرواز کند.[4]

شفا

چرایی و چگونگی شفا گرفتن بیماران توسط معصوم علیه‌السلام

با توجه به این مقدمه‌ مهم، نادرستی انتظار شفای هر بیمار توسط معصوم، کاملا واضح می‌شود؛ زیرا رسیدن به کمال و خوبی‌های دنیا و آخرت، وقتی معنا پیدا می‌کند که هر کسی در طوفان‌های بلا و مصیبت دنیا، با اختیار و اراده خویش، مسیر درست را انتخاب کند. کسی که بتواند با بهره‌گیری از عقل و پیروی از فرمان خدا، بهترین مسیر را انتخاب کند، بی‌شک به نجات و پیروزی رسیده است.

بر این اساس، اگر بنا بود خداوند یا پیامبر و امام در برابر هر مصیبت و بیماری، از قدرت ویژه و معجزه استفاده کنند و مردم را به این شکل، نجات دهند، اصلا نیاز نبود آنان آفریده شوند تا با بیماری و سختی دست و پنجه نرم کنند. شفا دادن بیماران در شرایط خاص، تنها برای نشان دادن قدرت الهی و اثبات حقانیت پیامبر و امام معصوم به کار گرفته می‌شود تا کوردلان و غافلان بتوانند به درستی مسیر زندگی خویش را انتخاب کنند. وانگهی در منابع حدیثی، گزارش‌هایی نقل شده که معصومان علیهم‌السلام برای بهبود بیماران، از روش‌های مرسوم طبابت بهره برده‌اند و از معجزه استفاده نکردند.[5]

بنابراین مؤمنان و دوستان خدا می‌دانند که شفای هر بیماری با اراده خدا صورت می‌پذیرد و تمام این مشکلات و چالش‌ها برای محک‌زدن ایمان و استواری در مسیر صحیح است و نباید حل مشکلات و بیماری‌ها را با معجزه از سوی خدا انتظار داشت.

پی نوشت:
[1]. مائده/110.
[2]. سبحانی، جعفر، راهنماى حقيقت، نشر مشعر، ص: 430.
[3]. نساء/153.
[4]. اسراء/93.
[5]. ر.ک: محمدی، محمد، دانشنامه احادیث پزشکی، دار الحدیث.

جهان‌بینی الحادی و طبیعت‌شناختی و همچنین برداشت نادرست و گزینشی از معارف اسلامی و الهی سبب ایجاد برخی توهمات و اشکالات نادرست شده است. یکی از این شبهه‌ها پیرامون جایگاه و عملکرد پیامبران علیهم‌السلام است. کسانی که به ماوراء طبیعت و جهان غیب باور ندارند، چاره‌ای جز آن ندارند که برای هر پدیده‌ای یک تفسیر و توضیح مادی ارائه دهند.

پیامبران الهی در نگاه ملحدان و طبیعت‌گرایان کسانی بودند که هدفشان به دست آوردن مقام‌های دنیایی و رسیدن به پادشاهی و حکومت بود، از این‌رو با فرمانروایان زمان خویش مبارزه کرده و پس از شکست دادن آنان، تا آخر عمر به بهترین شکل زندگی خود را سامان دادند.

یکی از راه‌های پاسخ به این‌گونه شبهات، نقد و ارزیابی مبانی الحادی و طبیعت‌گرایانه آنها است، اما برای آنکه صولت و شکوه این اشکال شکسته شود، کافی است از شبهه‌گر پرسیده شود که منابع و مستندات این اشکال کدام است؟ بالاخره لازم است این سخنان از یک منبع تاریخی برداشت شده باشد در غیر این صورت، صرف ادعا خواهد بود.

قدیمی‌ترین و تأثیرگذارترین منابع شناخت پیامبران در میان غیر مسلمانان، کتاب‌های مقدس مسیحیت و یهودیت یعنی انجیل و تورات می‌باشد. با توجه به اینکه این دو کتاب، زیر نظر دو پیامبر بزرگ خدا تدوین و گردآوری نشده، به طور طبیعی مورد تحریف قرار گرفته است. پس بديهى است داستان‌هاى اين دو كتاب كه دربردارنده نسبت‌هاى ناروا به خداوند متعال و پیامبران باشد، مورد پذیرش مؤمنان حق‌جو نخواهد بود و الزام‌آور نیست.[1]

 

همچنین باید این شبهه را ناشی از یک برداشت گزینشی از معارف دینی دانست؛ زیرا بر اساس اصول مسلم و استوار قرآنی[2] و روایی،[3] انسان‌ها به هر میزان که بخواهند به خداوند نزدیک شوند و رضایت او را به‌دست آورند، لازم است که مورد امتحان و آزمایش قرار گیرند. بر همین اساس، تاریخ و شواهد دینی گویای آن است که پیامبران الهی به عنوان نزدیک‌ترین افراد به خداوند، دچار مصیبت‌هایی شدند که هیچ انسانی توان تحمل آنها را ندارد.[4] به هر روی، چنین شبهاتی نمی‌تواند خللی بر باور خداباوران به ویژه مسلمانان ایجاد کند.

پی نوشت:
[1]. عسکری، سیدمرتضی، عقايد اسلام در قرآن كريم، مجمع علمى اسلامى‏، ج‏1، ص 12-11. ترجمه محمدجواد کرمی.
[2]. عنکبوت/2.
[3]. کلینی، ‌الكافي، الإسلامية، ج‏2، ص 252.
[4]. طوسی، محمد، الأمالي، دار الثقافة، ص 659.

جمعی از دانش‌آموزان کشور که عازم راهپیمایی اربعین بودند در نامه‌ای محبت‌آمیز به رهبر معظم انقلاب اسلامی، از ایشان خواستند که توصیه‌ها و راهنمایی‌هایی برای هرچه پربارتر شدن این پیاده‌روی گرانقیمت مطرح فرمایند.

امام خامنه‌ای در پاسخ به نامه دانش‌آموزان، با به کار بردن تعبیر «راهپیمایی مقدس» برای کنگره بزرگ اربعین، از دانش‌آموزان خواستند که در این راهپیمایی فرصت توسل و توجه و نیز فرصت تامل و تفکر در مجاهدت سیدالشهدا علیه السلام را از دست ندهند.  

در نامه دانش‌آموزان اینچنین آمده است:

«محضر مبارک پدر مهربان و عزیزتر از جان، رهبر معظم انقلاب اسلامی، حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای

با عرض سلام و تحیّت، به لطف خداوند منان و با مدد امیرالمومنین و سیدالشهدا، جمعی از فرزندان شما توفیق زیارت دسته جمعی اربعین را پیدا کرده‌اند.

پدر گرامی و دلسوز، این جمع استدعا دارند در آستانه این سفر معنوی و این خیر کثیر، ما را از مرحمت‌ها و راهنمایی‌های مشفقانه خویش برای هرچه بهتر برگزار شدن این زیارت و هرچه پربارتر شدن این پیاده روی گران قیمت، بهره‌مند فرمائید.
این جمع و همه فرزندان و پیروان شما در همه حال دعاگوی وجود ارجمند و نازنینتان هستند.»

 

رهبر معظم انقلاب نیز در پاسخ به این نامه دانش‌آموزان اینچنین نوشته‌اند:

«بسمه تعالی

زیارتتان قبول باشد عزیزان. در این راه‌پیمایی مقدس، فرصت توجه و توسل را از دست ندهید، و نیز فرصت تامل و تفکر در مجاهدت سیدالشهدا علیه السلام، و هدف آن و برکاتی را که خداوند به این فداکاری بزرگ عطا کرده است.  
آن هدف باید هدف هر انسان مومن باشد. از خداوند توفیق و هدایت بخواهید و در راه آن هدف ثابت قدم بمانید.
سید علی خامنه‌ای»

 

انتهای پیام

علیرضا عنایتی سفیر جمهوری اسلامی ایران در عربستان سعودی در آستانه عزیمت به ریاض با رئیس جمهور دیدار کرد.

سید ابراهیم رئیسی در این دیدار با تأکید بر رویکرد جمهوری اسلامی ایران در توسعه و تحکیم مناسبات با همسایگان، از ایران و عربستان به عنوان دو کشور تأثیرگذار در منطقه و جهان اسلام یاد کرد و خواستار بهره‌برداری از توانمندی‌های موجود برای توسعه مناسبات تهران و ریاض شد.

رئیس جمهور گفت: ‌همکاری ایران و عربستان و افزایش همکاری کشورهای منطقه در ابعاد دو جانبه و چندجانبه و در زمینه مسائل جهان اسلام در دو سطح دولتی و مردمی موجب اعتلای جایگاه کشورهای منطقه در معادلات منطقه‌ای و جهانی شده و زمینه مداخلات خارجی را محدود خواهد کرد.